Lat doch dat Singen, Nachdigal,
Dat makt mi man bedröv,
Wat nützt mi denn din Snacken all
Vun Lev un jümmer Lev?

Wa söt se is, dat kenn ik got,
Dat brukst mi nich to singn,
Harr ik, as du, den frischen Moth,
Vȩl heller schull dat klingn.

So hȩv denn mal de Flünken op
Un fleeg bet in de Linn',
Un sing ȩr dar na't Finster rop
Un na de Kamer binn.

Dar sing du ȩr vun luter Lev,
As sungst du dat vær mi,
Un dat de Welt nix Schöners gev –
Dat sing dar min Marie.

        »Tiu! Tiu!
        Gott gröt di, min Fru!
        Ach, wat sünd wi doch hüt
        Vær glückselige Lüd!
            Zirküsch!«230