Nimm dar en Bagen Postpapier ut' Fack,
Un legg em op de Mapp ut Juchtenledder! –
Un nu hol Mund! un swig! un rȩ ni wedder!
Man kann nich schriben bi en dummen Snack. –

Wak schriv ik denn man? dat wi ankam' sünd? –
Ankam' bün ik noch jümmer mit min Ladung!
Dat ik gesund bün? – dat weet jedes Kind!

Dat Wind un Wedder vun de ole Gadung? –
Dat weet se ok, bald gut, un bald mal slecht. –
Kumm Jung, un sett dat Blackfatt wedder weg.

Doch drippt mi mal de Nödigkeit to riden,
So rie' ik lewer recht en frames Deert.
Wat heff ik vun de Mahn un vun den Steert,
Wenn ik de Sorg heff vært Herünnergliden?

Wat hölpt dat mi, is't noch so glatt un rund
Un appelbrun, wenn ik ni sȩker sitt?
Wenn't gar noch wild is, wenn dat sleit un bitt,

Wenn't mallt un schu't un mi inn Graben smitt?
Nȩ, tamm un fram, mintwȩgen katerbunt!
Nȩ, würkli, lewer rie' ik op en Hund!

De schadt so wenig, as den Oß de Klewer,
De schadt ni dat Geföhl, noch dat Gesicht,
Wenn man em selten un mit Maten kriggt. –
Un disse twete is mi fast noch lewer.

La Rose, seggt Se! Harr ik jüs mi dacht!
Dat heff ik in den Smack, den finn ik rut
As Tæt dat Fahl! De Win is richti lecker.

Un dissen tweten nu in Anbetracht
Hol ik vær duppelt! Ja den kenn ik gut!
Blot in den Jahrgang bün ik mi ni sȩker. 260

Ik harr as Jung ok Lust de Fleit to lehrn,
Nich as en Meister, awer so en bȩten
To'n Tidverdriv, un heff des Abends sȩten
Un pust un blas't, dat sik de Hunn verfehrn.

Doch heel man bald sin Fleiten in sin Sack,
Wenn Storm un Wedder in de Tauen spȩl,
Un doch beheel ik op Musik den Smack.

Un hör ik ok op See nich ȩben vȩl,
Ik frei mi doch, dat bringt mi glik in Tack,
Hör ik des morgens fröh de Kaffemæl.

Se drinkt un spȩlt ni, sitt platt op de Dȩl
Un smökt ȩr lange Pip sit lange Jahren.
Dargegen sünd de Russen as de Baren.
Ik segg: de Türken makt dat Rosenöl! 261

Suleika plückt de Rosen in den Garn –
Ik segg je nix un will je nix vertelln,
Ik segg man blot, ik heff de See befahrn

Un bün in Cronstadt west un anner Stelln,
Un harr ik noch, as do, de jungen Jahrn,
Ik gung noch eenmal na de Dardanelln.

Op dat en Jud, en Heiden oder Christ,
Kanak int Boot, Araber ünner't Telt:
Du seggst man blot op plattdütsch: Wovȩl geldt?
So wist he an de Fingern di den Pris.

Un oppe See, du prahlst en Sȩgel an:
Woher? wohin? so seggt he Nam un Haben,
Un weer't en echten gȩlen Chinamann.

Vært schriftli mag man anner Spraken laben,
Doch segg ik as en seebefahren Mann:
Recht vær de Welt dar blifft dat Plattdütsch baben. 262