As Dau un Regen op dat Land
So fallt de Drapens, nich as Blot,
Un Sȩgen streut He ut Sin Hand
Op't Dütsche Rik, de ole Gott.

Süh an de Wischen, wa se grönt,
Süh op dat Korn, wa dat sik streckt,
Op't Holt, dat unsen Strand verschönt,
De Garns, de unse Hüs' verstȩkt.

Dar geit dat fröhlich ut un in,
Bi apen Dær un vulle Fatt,
Op Alle schint de lewe Sünn,
Un Alle ȩt un lȩvt sik satt.

Is't oppen Dörpen æwerall,
Is't nich, as alle Dag' en Fest?
Hör man de Abend-Klockenschall,
Hör man den Hadbar op dat Nest!

Ja, Frȩden is't, un Frȩdenswark:
De Kinner wandert na de Schol,
Man bu't an Hüs', an Schün un Kark,
Denn Schün un Schapp ward wedder vull. 197

Getrost! Wer arbeidt, findt sin Lohn,
Wer ehrlich strȩvt, de reckt sin Mal:
In't Dütsche Rik schütt keen Kanon,
Ritt em keen Fiend sin Wark mehr dal.

So hæpt wi! Denn wi leggt en Steen,
De in de Luft hung menni Jahr,
De uns de Franzmann un de Dän
Ni günn, dat he mal sȩker war.

Wi leggt en Grundsteen to en Schol,
De lang hett prȩdigt in en Stall:
Dat Dütschland harr sin Grenz, sin Mal
Eerst, wo de dütsche Sprak ȩr Schall.

Nu leggt wi em in sȩkern Grund!
Denn de em leggt, dat is en Mann,
De mit sin Arm un mit sin Mund
Em in de Tokunft sekern kann.

So sȩgn' em Gott, uns Kaisersæn,
Un so sin Wark, dat he hier dan:
Keen Fransch, keen Engelsmann, keen Dän
Kumt hier un röhrt den Steen uns an.

Wi awer – och, wer steit un slöppt,
De't mit belȩvt, un wunnert sik,
Un sleit nich an sin Hart un röppt:
De Kaiser un dat Dütsche Rik! 198