He seet un heel en Abenknop
Un warm darmit de Hann.
En bomwulln Nachtmütz harr he op
Un grote Kneestrümp an. 332

    Ik much wul klagt hebbn, dat weer kolt,
Do seggt he: Jung, man still,
Dat is keen Frost, as domals weer,
Dat is man Kinnerspill.

    Nȩ, domals fror dat Bickelsteen,
Do fror de Stimm Een fast,
Nich mal »Prost Niejahr« broch man rut,
So drav man los in Hast.

    Hier keem de Wächter morgens an
Un stunn, wo du nu steist,
Un nückopp, awer sä keen Wort,
Un fror, as du nu deist.

    Mit eenmal, as he sik bewarmt,
Do pruß he los nu prahl:
Prost Niejahr! dat de Finstern dræhn',
En fiv, söß, sæben mal.

    Dat weer em fastfrarn vær den Mund,
Dat Wort – so weer't en Küll,
Un dau hier op. – Dit bȩten Frost,
Nȩ, dat is Kinnerspill. –

    So op en Art geit mi't dit Jahr.
Doch kam ik ok wat lat –
Wer weet, wa oft ik ropen heff
»Prost Niejahr« op de Strat.

    Doch weer mi't infrarn op min Weg –
Ik meen de Lebensstrat –
Dar gift' mitünner Küll so hart,
De Kopp un Harten fat. 333

    Doch daut dat ok keen Abend op –
Vellicht de milde Tid.
Un längt de Dag', so denkt de Minsch:
De Summer is nich wit!