Ehr se't bedeck mit wittes Linn',
Schrev se en Krüz deræwer hin,
Un sä, wenn ik ȩr fragen wull:
»Glovs half, denn ward de Pap ni dull«.

Keem Fründschop oder Nawerschop
Un kreeg uns Jungens bi den Kopp,
Bewunner, wa wi roth un frisch,
So klopp se dree mal ünnern Disch.

Grotmoder, warum deist du dat?
Denn sä se, as bi't Botterfatt:
»Glovs half, denn ward de Pap ni dull«.
Mi sä't, dat ik ni fragen schull.

Ik hör ok öfter sunst: Warum?
Ja, darum, um de Næs' herum!
Un lehr, wo man nix weten schull:
Glovs half, damit de Pap ni dull.

De Pap war dull! – Wer weer de Man?
– Man fangt doch mal to gruweln an –
De Mann, de jümmer drau un schull
Un schreck: Hö di! sunst war he dull.

Uns Herrgott füllt di vull din Fatt –
Hö di! de Mann beschriggt di dat.
Uns Herrgott schenkt di Freud und Glück–
Verstȩk dat vær sin bösen Blick! 32

Dit weer de kümmerliche Rest
Vun dat, wat mal uns »Globen« west!
Vnn Sȩgen nix, vun Fluchen wul:
Glovs halben, dat de Pap ni dull.

Hör ik em spökeln nu in Rom
Un gar in menni dütsche Dom,
So denk ik oft: Wat blüft der wul
Vunn Globen, dat de Pap ni dull?

Nix blüft der! nich enmal en Wort
Man half verstahn – ok dat is fort.
Wer blot op Annre flökt un schellt,
De drifft sik ut de Christenwelt.

Bi uns is't ut. Wi sünd to kold.
Wenn wi uns Hann to'n Bȩden foldt
Un »Vader unser« seggt un »Dank« –
Brukt wi den Papen nich dermank.

»Glovs halben« sünd wi ahne Furch,
Uns Herr ist unse Feste Burg,
Und wenn die Welt voll Papen wär,
So fürchten wir uns nicht so sehr.

Wi bȩdt un arbeidt, as dat hört,
Uns Kaiser kriggt wat em gebört,
De Franzmann un de Papst in Rom
De stört keen Holsten mehr in Drom.

»Das Reich ist unser«: Nu, dat heet
Dat dütsche, as't en Jeder weet.
Dat grote Rik »in jenem Land«,
Dat leggt wi fram in Gottes Hand. 33