Man dörtein! – denk ik – dörtein Mann!
Dat is – in Bruch – wovȩl
Von so vȩl Dusend? – Doch ik kann
Nich seggn jüs, wat vær'n Deel. 175

En Dutz un Een – nu ja, dat is
So vȩl, as ik – un du –
Min Broder – min ol Vader – jüs –
Min Kinner un min Fru.

Herrgott! – Un dat in een Gefecht! –
Un in en lütt! – Herr Gott,
En lütt! – as de Depeschen seggt –
Man dörtein Minschen dot!

Un weern dat Se, weern't ik – un du –
De Kinner – weern dat se –
Weern dat min Leefsten un mi Fru,
Wo blev de Angst un Weh!

Ja, weer dat, æwer't Dutz, de Een –
Un weer't min jüngste Gær –
Wer meet de Thranen, de wi ween'n,
Wer dacht de Smarten dær!

Wenn dat nu in de Dusend ritt –
Wo is en Kul, so grot,
Vær all, wat Mischenhart vergütt
An hitte Thran' un Blot!

Un list du nu, wat schrȩben steit,
Wat Zar un Kaiser schrev:
So is dat vær de Christenheit
Un rein ut Minschenlev!

De Eer kunn still stan! – Doch de Welt
De geit ȩrn olen Gang;
De Minschen bu't dat blödige Feld,
De Vageln sing't ȩrn Sang. 176