Na Korten steit de Ole op
Un holt en hitten Abenknop,
He wesselt em vun Hand to Hann',
Grotmoder sitt un süht dat an.

Besök is selten. Awer hüt,
Værbi ant Finster, knarrt der Schritt',
De Dær geiht op un wedder to:
Herr Paster is dat mit de Fro.

»Süh dar!« »»Gnnnabend!«« »Wat vær'n Ehr!«
Un um den Disch dar sitt de Veer.

Herr Paster fragt na dit un dat.
Grotmoder bütt Fru Pastern wat.
Doch wüllt se nix, ni Thee noch Brod,
Mal insehn man, as Nawers do't.

Do seggt Grotvader na en Wil,
As't Snacken nich mehr lopen will, –
Un nückt un winkt de Olsche sacht:
»Lang' se man hȩr, as alke Dag!«

»Herr Paster,« seggt he, »vær uns Oln
Is abends dit de Unnerholn.
De Kopp ward swack un stif de Been,
Gottlof, wi hebbt noch Beid de Tähn.« 174

Un darbi wis' he op en Pas',
De Gosche ut dat Eckschapp tas':
»De Ogen wüllt ok recht ni mehr,
So hebbt wi'n bȩten Handgebȩr.«

»Vun't lange Sitten ward man möd,
– Langn Se mit to! – denn knackt wit Næt.«

»Wi sünd un föfdig Jahr to Gang,
Utspraken hebbt wi uns al lang',
De Frünn sünd dot, de Kinner weg,
Nætknacken, sehn Se, is ni slech.«

»Man denkt an dit, man denkt an dat,
Ma denkt toletz bi allens wat,
Un hett ok dit mal nich mehr Smack,
So, denk ik, slutt uns Herr den Sack.«