Dar kamt de Dusend æwer Enn,
De lank de stille Nacht hinstreck,
Un de Gedanken, de se deck,
Kamt to Erinnern un Besinn.
De Een de kloppt dat Hart vær Freid,
De Annre wakt in Angst un Sorgen;
Doch röppt de nie Dag se Beid:
Stah op! stah op! an jeden Morgen. 7

Stah op! dat Lȩben is en Fest,
Schütt af din Sorgen un din Kummer!
Wenn du en gut Gewȩten hest,
So rich di op ut Slap un Slummer.
Dar's Een, de hollt vær Alle Wacht,
De treckt den Stachel ut din Sorgen,
De schickt den Slap di in de Nacht,
De is't, de weckt di ok ann Morgen.

Stah op! He röppt di hüt, as reep
He hoch hindal un wit umhȩr.
Ja, wat den langen Winter sleep,
Dat röppt he ut de Værjahrseer.
Dat Gras, de Saat, de Blöm se dringt
Herut un reckt sik alltomal.
De Vageln kamt vun Feern un singt:
Das Osterdag allæwerall.

Allæwerall is Osterdag,
Un »Auferstehn« dat is sin Wort.
De noch sin Globen trösten mag,
Stah op un jag den Kummer fort.
Un leeg sin Best al inne Eer,
Dar kumt en Dag, de weckt sin Best.
He wischt sin Thran' un seggt: O Herr,
Wi fiert getrost dat Osterfest.