Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Treu

Vor veil, veil Jôhr ischt, wie lang ischt's verbei,
Der Frieder a ledicher Bua.
Dô lauft er ond sprengt er om d' Annamarei
Ond lôt am keĩn Rascht ond keĩn Ruah.

      Em Merza da-n-erschta Veigelesschtrauß
      Seĩn Annamarei muaß an haũn.
      Da-n-allerschönschta Maia vors Haus!
      Des hätt' er doch anderscht net taũn!

Am Sonnticha-n-Ôbed, dô lôt er net nôch,
Bis d' Annamrei mit am spaziart.
Was hent se doch dô für a seliche Sprôch
Om 's Ôbedläuta net g'füart.

      Ach jetz! jetz ischt er a zittricher Mãn,
      Ond 's Weib leit em Grab en der Ruah,
      Am Stecka gôht jetz, so guat er's nõ kãn,
      Der Frieder der Annamrei zua.

De schönschte Gerane- ond Nägelesstöck
Setzt er seiner Annamarei
Ufs Grab ond schleift en – schiar brengt er's net z'weg –
A Wasser em Giaßkänntle bei.

      Am Sonnticha-n-Ôbed, dô sitzt er so müad
      Am Kreuz ond nemmt ronter seĩn Kapp
      Ond betet seim Weible iar Hauzichliad
      Als Ôbadsega-n-ens Grab.

Recht Frieder! halt aus en der Liab ond der Treu'!
A Weile! nô ischt es voll rom!
Nô därf se der riafa, deĩn Annamarei:
O Frieder! meĩn Friederle, komm!