Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Op de Insel bi Oldeshofen.

Von Hebels Freunden war 1810 zu Kork in einem kleinen See bei Oldeshofen die ihm zu Ehren benannte Hebelsinsel mit schönen Anlagen in seiner Gegenwart durch ein ländliches Fest eingeweiht worden.

Nu, Junfer ut'n Böwerland,
Du mit din lüttje Harp in Hand,
Flech di'n Sirenenkranz in't Haar,
Legg't Halsdok um vun Sülwerflor
Un sing en Stückschen so la la!
Du kannst ni veel, wi wet dat ja.

Finnst wul den Weg in't Ünnerland,
De Swartwold blifft to rechter Hand
Mit sin oln Puckel hoch un lang,
Un't Water links, – so is din Gang, –
Un babn de Heben rein und blau,
Un nerrn de frische Morgendau.

Doch wenn de Kinzig 'röwer geihst,
In'n Offenburg an'n Krüzweg steihst,
Geiht links din Weg, – un denk daran, –
De Bargstrat geiht di nix mehr an,
Kik um di! sühst keen Insel da?
Wahrhaftign Gott! dar is se ja!

Wa liggt de Insel dar so nett,
Als harr ehr 'n Engel darhin sett,
Als wenn s' sin egen Blomhof weer!
Wa badt se sick in't lüttje Meer!
Wa badt se sick in'n Blomenduft!
Un sünnt sick in de reine Luft!

Hett mennig Herr en Steern an'n Band
Un Geld als Lof, un Lüd un Land,
Un itt Pasteten, Fleesch un Fisch,
Hett goll'n Bedeenters achtern Disch,
Dar feilt em nix, doch segg ick di,
So'n lüttjen Platz, den hett he ni!

Un hett he'n ock, is wat darbi;
Em singt so schön de Vageln ni,
Em makt de Blom uck ni so'n Freud,
De Luft em ni so lurig weiht,
Ock Luft un Vageln bringt ni mit,
Wenn een dat nich in'n Harten sitt.

En heitern Sinn, en lustig Blot
In Freud un Leid – en guden Mot,
Un wenn man mal tohopen sitt
Un sick vör Freuden rein vergitt,
Dat will en anner Röckschen, süh,
In stickte Galla geiht dat ni.

Süh dar! kummt vörnehm Herrschaft an,
Se do't di nix, – ja, sing du man!
Segg: »Gröt Jüm Gott! un Gott bewahr
Ju in Ju'n smucken Parkhof dar!«
Un wüllt s' an di föröwer glieks,
Gah ut'n Weg un mak en Knix.

»So gröt Ju Gott! un Gott bewahr
Ju in Ju'n smucken Parkhof dar!
Un hol Jüm sund Jahr in, Jahr ut!
O, schenkt mi'n lüttje Blom darut,
Ick flecht ehr twischen min Siren',
Dat schall min best' lüttj' Blom ock we'n!«

Fru Sünn dar babn, un wat ick be'.
Kik leev un söt op düss' lüttj' Ste'
Un warm ehr smuck, börrn ehr mit Lust
So ut din söte Moderboss!
Wi freut uns nich alleen daran,
De annern hebbt doch ock darvan!

Herr Mand, un wat de Nacht ophellt,
Wenn still de Sünn slöppt in ehr Telt,
Em wull ick ock noch bedn darum. –
Un fat mal een sin Leevste um
Un gifft ehr gar en Kuß darbi,
Swigt still darto, verradt dat ni!

Nu, Junfer mit din Harpenspel,
Mak, dat du wegkummst, – 't ward to veel,
Un kummst to Hus so lat alleen,
Un fragt: Wo kummst du her? di een,
So segg un rühm dat frank und fri,
Un hol di redlich. Hörst du mi?