Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De lüttje Hex.

Ick sett mi op de Snidbank hin,
Um blots för Tidverdriv to sni'n,
Dar keem en lüttje Hex un seggt:
»Gott hölp!« un »snitt dat Mess ock recht?«

Un »Guden Tag!« un wat noch mehr;
Ick keek tohöch un sä to ehr:
»Kunn beter sni'n;« – un »groten Dank;«
Op eenmal wurr dat Hart mi krank.

Un wuppdi! weer se ni mehr da; –
Ick op un forts ehr achterna;
Ick leep un reep: »Lüttj' Hex, kumm her!« –
Weg weer se, – un keen Antwort mehr. –

Sitdem is't ock mit't Eten ut.
Weer't noch so schön un noch so gut;
Un sünd de annern slapen gahn,
Hör ick des Nachts de Klock noch sla'n.

Un wat ick do', dat hett keen Schick,
Mißglückt, – un alle Ogenblick
Dör'n Kopp de lüttje Hex mi flügg –
Un wat ick snack, is dummes Tüg.

Dat's wahr, se weer so smuck un schön,
En Engel harr sick d'rin versehn!
Wa hett se uck so leevlich seggt:
»Gott hölp!« un »snitt dat Mess ock recht?«

Ach, keem se man noch eenmal 'rin,
Un seeg, wa ick elennig bün! –
Weg flog se öwer Stock un Steen,
Ick heff ehr nümmer wedder sehn.

Wer seggt mi nu, woneem se geiht,
Un wo ehr Moder hüsen deit?
Ick lop un sök so veel ick kann,
Vellicht drap ick ehr wul noch an.

Ick lop un sök Dörp ut, Dörp in,
Vun Hus to Hus, min Hex to finn,
Un wenn mi't likers doch ni lückt,
So warr ick noch toletzt verrückt!