Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Wächter in de Merrennacht

»De Klock hett twölf sla'n,
Twölf is de Klock!«
Wa still is allns! un wa verborgen is,
Wat Leben heet, deep in de Merrennacht
Op Strat un Feld! Dar schallt keen Menschentritt,
Dar fahrt keen Wagen ut de Feern her;
Keen Husdöhr knarrt dar, un keen Aten geiht,
Un nich enmal en Maipogg röppt in'n Bek.
Allns liggt dar achter'n Vörhang nu un slöppt;
Un ob mit lisen Fot un stillen Tritt
En Geist vöröwer swevt, ick weet dat ni.

Doch wat ick segg, – ruscht ni de Dik? – he schütt
Dar dör de Slüs' op't möde Möhlnrad dal,
Un heemlich slikt de Elk dar ünner't Dack
An Balken lank, – un süh, dar baben flüggt
Vun'n Karktorn her in'n lisen Togg, en Uhl
Dör d'Merrennacht, – un hangt denn in de Wulken
Nich ock de grote Nachlücht dar, – de Mand?
Still hangt he baben; – un de Steerns, de flimmert,
Als wenn man na en düstre Regennacht,
Vun'n widen Gang so möd, kummt op de Landstrat
Na't Heimatsdörp, – noch süht man nargns en Dack,
Un hier un dar man blots en stündlich Licht.

Wa ward mi doch mit eenmal so kurios?
Wa ward mi doch so week um Boss un Hart?
Als wenn ick weenen müch, weet ni, warum;
Als wenn ick Heimweh harr, weet ni, wohin.

»De Klock hett twölf sla'n,
»Twölf is de Klock!
»Un is't ock swart un düster dar,
»Schient doch de Steerns so hell un klar,
»Un ut de Heimat kummt de Schien,
»Wa smuck un leevlich mutt't dar sin!«

Wat will ick? – will ick öwer'n Karkhoff gahn
In't Dörp hindal? – dat lett, de Port is apen,
Als wenn de Doden in de Merrennacht
Gungn ut ehr Graff un mal herum in't Dörp,
Um totosehen, ob allens noch bi't Ole
Als fröher is. – Mi keem dar doch bit darto
Keeneen noch in de Möt, – ick denk, ick do't
Un rop de Doden mal, – ne, leewer ni!
Still will ick op de stillen Gräwer gahn!
Se hebbt ja ock de Klock in'n Torn, wer weet,
Ob denn ehr Merrennacht all is verbi?
Kann we'n, se fallt noch düstrer allemal
Un swatter op se dal, – de Nacht is lang;
Kann we'n, dar blitzt en Striemel Morgenrot
All an de Höchden 'rop, – ick weet dat ni!

Wa is dat doch so heemlich hier! se slapt,
Gott günn se dat! – en beten schurig is't
Wul ock; – doch is ja allens hier ni dod;
Ick hör dat Ticken vun de Klock in'n Torn:
Dat is de stille Pulsslag nun de Tid. –
De Merrennacht swevt vun de Bargen her,
Ehr Aten wallt dar dör de Wisch un spelt
Dar mit en Strohhalm an de grönen Telgns
Un weiht dar lanks 'n Gaard'ntun dör't Stakett,
Un kolt un fuchdig lants de Karkenmür,
De hogen Fenstern knackt darvun in'n Wind
Un hier dat ulmig Krüz. – Un süh, dar deit
En Graff sick op! – Du gude, ole Franz,
So hebbt se di denn ock din Bett all makt,
Un nebenan töv't Deckbett all op di,
Un ut de Heimat schient darin de Lichter!

Nu ja, dat geiht uns all mal so. De Slap
Dwingt jeden op sin Weg, un ob he gar
All na de Heimat geiht. Doch wer dar eerst
Sin Bett in'n Karkhoff hett, Gott Loff! de is
To'n letzten mal hier ünner öwer Nacht,
Un wenn dat dagt, un wenn wi nösten wakt
Un kamt herut, so hebbt wi nümmer lang,
Vellicht en Stunn, vellicht ni mal so wit, –
So stolper ick denn ock min Weg hindal,
De lange Nacht hindör bit ganz to Enn.

»De Klock hett tmölf sla'n,
»Twölf is de Klock!
»De Steerns, de schient noch alltomal
»So fröhlich ut de Heimat dal;
»Dat is ock man en korte Tid. –
»Na'n Karkhoff hebbt mi nümmer wit!«

Wo weer ick denn? wo bün ick denn wul nu?
Een Tritt tohöch, – un wedder een hindal, –
Un wider nix? – ne wahrlich, wider nix!
Is ni dat ganze Dörp um Merrennacht
En stillen Karkhoff? slöppt nich allens dar,
Als hier, vun't lange, möde Waken ut,
Vun Freud un Leid un is in Gottes Hand,
Dar ünner't Strohdack, hier in'n kolen Grund,
Un tövt dar, bit dat Dag ward um se her? –

Na, – 't ward all kamn! ma lang ock noch un swart
De düstre Nacht hindal nun'n Heben hangt,
Verslapen is darum de Dag ock ni!
Un bit ick wedder kam, un noch enmal,
Gifft mi de Hahn all Antwort, wenn ick rop,
Weiht mi de Morgenluft all in't Gesicht.
Bi lüttjen wakt de Dag in't Dannholt op
Un tüggt den Vorhang dal; dat Morgenlicht
Schütt lisen dör de Nacht, un endlich strahlt't
In'n gollen Strom hinlank op Barg un Dahl;
Dat röhrt sick, makt an jeden Ort, – dar geiht
En Laden dal, un dar en Husdöhr op,
Un fri un fröhlich tritt herut dat Leben.

Du leewe Seel, wa ward't en Fierdag we'n,
Wenn mit de Tid de letzte Nacht vergeiht,
Wenn alle gollen Steerns dar, grot un lüttj',
Un wenn de Mand, dat Morgenrot, de Sünn
In't Himmeltslicht verswümmt, – un wenn de Schien
Bit in de deepen Gräwer flammt hindal,
Un als en Moder denn de Kinner röppt:
»Dat's Dag!« – un allens opwakt ut'n Slap,
Un hier en Fenster geiht un dar en Döhr,
Un denn de Doden 'rutkikt jung un schön!
Un mennig Schad is gut wurrn öwer Nacht;
Un mennig Wunn, bit deep in't Hart hindal,
Is heel. – Se kikt herut, gesund un fröhlich,
Un düppt't Gesicht in Himmelsluft. De quickt
Bit deep in't Hart! – ach, wenn't doch bald so keem!

»De Klock hett twölf sla'n,
»Twölf is de Klock!
»De Lichter flammt noch alltosamn,
»De Dag will jümmers noch ni kamn;
»Doch Gott in'n Himmel hölt de Wacht,
»He wakt dar tru de ganze Nacht!«