Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Dat nie Jahr sin Morgengruß.

Ach, wenn man eerst de Morgen lacht!
Dat slöppt noch allns in düstre Nacht;
Ick weck se nu, so lang ick kann,
Seeg eerst mi mal de Gegend an;
Du lüttje Wulk, ick be' di jo,
Ach, deck mi ni den Mandschien to!

Keen rode Blöm, keen witte Blöm,
Un nix als Sprock an alle Böm!
Um alle Pumpen Stroh un Stroh,
Vör Stalln un Kellers ebenso;
Min Vetter mak sich darum sacht
So gau darvun wul in de Nacht.

Dat Dings, dat geiht ni länger an,
Ick stah darför – ick bün de Mann!
De Gard'ns möt sauber we'n un nett,
Aurikeln un Levkojen sett,
Un nie Blom vör jeden Dag,
Wat Busch un Struk man dregen mag.

Dar röhrt sick nix, – se slapt noch all;
Dar sitt en Bofink ünner'n Stall,
Du arme Schelm büst slimm daran;
Wat geht't? – he is gewiß de Mann!
Un als de Hunger kamen is,
Dar gung sin Fru un sä adjüs.

Nu levt he in de deepste Not,
Keen Fru ni mehr, un ock keen Brod,
Un steiht he op, so lat he mag,
Dar seggt keeneen em guden Dag,
Un nüms krömt em en beten in,
Na töv! – du schast dar mul wat finn.

Dar röhrt sick nix, un allens snarkt;
Ne, süh doch, wat en smucke Kark!
So sauber als in mennig Stadt,
Op söß wis't ebn dat Wiserblatt;
De Morgen kummt; – hu! wa ick freer!
En Küll, als wenn't in Grönland weer.

De Doden fallt dat ni to Last,
Se slapt dar ruhig ünner't Gras
Un quält sick um den Winter ni;
Dar buten is dat allns verbi. –
Is wo en Platz noch fri in Eer? –
Vellicht dat he to bruken weer.

En Kind, dat nargns sin Moder hett,
Ick denk, ick mak em dar sin Bett;
En olen Mann, – en ole Fru, –
Ick denk, ick bring se dar to Ruh;
Se drogn dar mennig Weh un Leid,
Dar slapt se still in Ewigkeit.

Nu is dar all en Licht to sehn,
Un wedder een, – un noch mal een!
Nu sünd de Luken ni mehr vör,
Un hier un dar geiht all en Döhr. –
»Gu'n Morgn! gu'n Morgn! – dar bün ick ja!
Ick weer vunnacht Klock twölf all da.

Min Vetter hett sin Bündel snört
Un is in Düstern afmarscheert,
Un weer'ck ni kamn desülwe Stund,
Harr licht en Unglück wesen kunnt! –
Wa kleedt mi denn min Sünndagsrock?
De's hagelni vun Meister Bock.

De bomwulln Rock, de sitt op't best,
Un paßt dar bi min rode West;
Ick heff de plüschen Büxen an,
En Uhr un mit en Band daran,
Un krüselt Haar, en nien Hot,
Un helle Ogn un fröhlich Blot.

Jüm glupt so na min Dweersack hin,
Un fragt, watt heff ick wul darin?
Ja prost! – datt segg ick nich, – ick meen,
Wenn't kummt, denn krigt jüm't wul to sehn;
Sünd Rosen. – awers Doorn darbi,
Dat een is ahn' dat anner ni!

En Weegensnoor, en Wickelband,
En Ring för Junfer Brut ehr Hand,
En Hochtidskranz in't Luckenhaar,
En Slötel ock to'n Karkhoff gar!
Gevt acht darop, – ick be' jüm all!
Dat kann een drapen, wenn dat schall.

En stillen Sinn in Freud un Not,
En gut Geweten gev uns Gott!
Un wer op slechten Wegen geiht,
Un wer sin Sak nich ördnlich deit,
De kriggt dar ock nix Schön's vun mi,
Un wull ick't ock, – ick dörf dat ni.

Nu gaht un teht de Kinner an,
Un wat ick seggt heff – denkt daran!
Un lengt sick na de Kark jüm Hart,
So spot sick, dat jüm farrig ward;
De Dag is dar, de Mand verswunn,
Un fröhlich kummt de leewe Sunn.«