Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Geisterbesök op'n Feldbarg

Heff ick't jümmers doch meent, jüm Dodnauer Jungs, dat de Haargeist
Weer dar en bösen Geist, doch nu kann ick anners berichten.
Vun de Stadt bün ick her, un, ick will dat ock ehrlich bekenn, mit
Mennig Kopmann verwandt, so vun Adam her un vun Eva, –
Awers en Sünndagskind. Un wenn dar mal lustige Geister
Kamt op'n Krüzweg tohop un in ole Gewölben ehr Tier hebbt,
Oder mit fürige Ogn bi en heemlichen Schatz op de Lur staht,
Oder mit bitter Tran so en Blotspor, de se so makt hebbt.
Wascht un vergravt in de Eer un mit rode Nägel verklei'n do't,
Seeg ick dat jümmers genau bi en Bollerweder in'n Blitzstrahl.
Ja, un wo hillige Engel mit blaue, lustige Ogen
Lisen swevt dör de Nacht un in stille Dörper to lurn gaht.
Sacht an de Fenstern hinlank, un hört se en leevliche Red' mal,
Fründlich smustert un nickt, un sick buten sett bi de Husdöhr
Un de Lüd, de dar slapt un fram un gut sünd, in acht nehmt,
Oder ock, wenn se tohop, so selvanner un drütt op'n Karkhoff
Nachens de heemliche Runn mal makt un sät to enanner:
»Süh, dar günnert dar slöppt ja en Moderhart, dat so tru weer,
Hier ock en Mann, de so arm, doch hett he nümmer bedragen.
Slapt dar man ruhig un sanft!« un »wi wüllt ju wecken, wenn't Tid is!«
Seeg ick se dütlich un klar un hör't, wa se snackt mit enanner.
Mennig een kenn ick bi Nam, un wenn wi uns jüst in de Möt kamt,
Beed wi uns ördntlich de Tid un snackt wul en Wort mal tohopen!
»Guden Dag!« un »wa geiht't?« – »Schön Dank ock, jümmers so temlich!«
Löv't, oder ni, – als ju wüllt; – – Ne: – malinst schickt mi de Vetter
Ut un na Dodenau hin, so mit allerhand wichtige Warvschap;
Als wi den Kaffee nu drinkt un de Suckerkringeln darinstippt.
Seggt he: »Nu hol di nich op, un mak mi de Lüd in de Weertshüs'
Mit din Snack ni verrückt, – un verget mi de Snuftabacksdos' ni,
Wenn du en Prüschen mal nimmst, als de vörnehm Herrn wul to do'n pleggt!«
Gut! – un ick sä em adjüs; – un de Saken, de ick bestelln schull.
Heff ick em richtig bestellt, – Un dar sitt ick denn nösten in'n Adler.
Mak mi tonöst op'n Weg, un meen, ick kunn ni verbistern,
Meen, ick weer dar an't Dürp, – un klatter' toletzt op'n Feldbarg.
Vun de Vageln verföhrt un de BIom, de dar wussen an'n Bek 'rum.
Is min Fehler so mal, ick kann dar in allens vernarrt we'n.
Awers tonösten ward't kold, und de Vageln sitt dar to swig'n all,
Hier un dar kummt en Steern un stickt dar allebn dör de Wulken
Lisen den Kopp mal herut un süht, ob de Sünn all to Bett is.
Un se is all to Bett, – un he röppt na de annern! »Nu kamt man!«
Ach, un min Reisen weer ut; un dar heff ick gedullig mi dalleggt
Krop in en Hütt, de dar stunn, un le' dar op't Stroh mi to slapen.
»Ach, du himmlische Tid«, so dach ick, »wenn'ck doch to Hus leeg!
»Oder, de Klock weer erst twölf! dar ward op'n Enn doch keen Geist wul
»Achter mi slapen in't Stroh un um Merrenacht in de Been kamn
»Un de Tid mi verdribn, bit dar baben de himmlischen Lichter
»Morgen verswinnt an de Sünn, un tonöst mi wedder torecht bringn!«
Richtig, als ick so snack, un föhl na de Klock mit'n Finger,
Wo de Wiser wul stunn, – dat weer för de Ogn ja to düster, –
Un ick mark, dat op ölm he stunn, – un als ick min Piep nu
Lang ut de Tasch mi herut un dach: nu schast di een smöken,
Dat du de Tid ni verslöpst, – bi'n Deuscher! – hör ick op eenmal
Twee mitenanner in'n Snack! – un ick meen, wat kreeg ick för Ohren!
»Na, dar bün ick denn nu! – ick kam wat lat, doch in Mambek
»Leeg ja en Kind op'n Dod an de Gicht un't hitzige Fewer.
»Nu is gut em un wol! – denn ick lang em en köhligen Drunk hin,
»Als ick keem in de Dönsch, un ick heff de Ogen em todrückt
»Un em seggt: Slap man to! – ick will di wecken, wenn't Tid is! – –
»Gah un wes' mal so gut un hol mal en Köppen vull Water,
»Dar in de sülwern Schal, denn ick will vun frischen Leh haarn!«
Haaren? – dach ick bi mi, un en Geist? – un dusel na buten,
Kik mi um – un dar sitt dar – en Kind – mit Flünken vun Gold an
Un en Kittel, so witt als Snee mit en rosigen Gürtel.
Schön un leevlich to sehn, un vör em brennt dar twee Lichter,
»Alle guten Geister!!« – so segg ick – »Herr Engel, willkamn hier!«
»Loben den Herrn!« – seggt de Engel, un nickt mi fründlich: »Schön Dank ock!« –
»Nix för öwel, Herr Geist, – un wenn't to fragen verlövt is,
»Segg, wat hamerst du denn?« – »Na« seggt he, »sühst ni? – de Leh hier!«
»Ja, – dat seeg ick, Herr Geist, – doch möch ick weten, warum denn?
»Un woto du ehr brukst.« – »To Meihen« seggt he, »wat meenst denn!«
Seggt he to mi, – un ick sä: »dat eben möch ick doch weten«,
Segg ick to em, »mit Verlöv, wat hest denn egntlich to meihen?« –
»Gras! – – un wat hest du so lat alleen in de Nacht noch verlarn hier?« –
»Ni hel veel« – heff ick seggt, – »ick smök dar so eben min Piep mal. –
»Weer'ck ni verbistert vunabnd, denn seet ick in't Dörp wul in'n Adler.
»Awers wat wul ick man seggn, – na segg mi, wenn du so gut büst,
»Wat du denn makst mit dat Gras? – – »Dat Gras? Dat bruck ick to fodern!«
»Eben! – un dat nümmt mi Wunner, – du warrst doch wul nümmer en Koh hebbn?« –
»Ne, en Koh jüst nich, – doch en Kalv und ock noch en Esel,
»Sühst denn dar babn ni den Steern? –« un dar hett he dar babn mi en Steern wis't.
»Sühst du, de is Kindjes' sin Kalv, – un de dare sin Esel,
»Steernluft krigt se to drinken dar babn, – un nu tövt se op Foder,
»Denn dar baben, dar waßt ja keen Gras, – dar waßt ja Rosins man«,
Hett he seggt, – »un de Melk un Honnig löppt dar in Beken,
»Awers dat Veeh, dat is krüsch, – dat will des Morgns ock sin Gras hebbn,
»Ock wul en Bündel Heu, un Water hier nerrn ut'n Quellborn,
»Darum haar ick denn nu op de Leh un will dar to meihn gahn,
»Säst du denn ni vörher, dat't en Ehr di weer, mi to hölpen?«
So sä de Engel to mi, – Nöst sä ick denn wedder to'n Engel:
»Ja, dat weer mi en Ehr! – Doch dat Dings, dat hett man en Haken!
»Stadtlüd weet ni vun sowat Bescheed, – de künnt dar man schriben,
»Reken un telln op ehr Geld, – dat künnt se, – un meten und wägen,
»Packen un schicken un haln, un köpen un eten un drinken;
»Wat man brukt in de Kök, so för't Mul, – un in Keller un Kamer,
»Strömt dar dör't Dohr in de Stadt, in Körf un in Kanns un in Ammers
»Un se ropt lank de Strat un staht bi de Ecken to ropen:
»Kassbein, Kassbein to kop! un frische Bodder un Eier!
»Zwibeln to kop un Salat; un gehle Röbn un Schalotten!
»Swewelsticken to kop! un Kantüffeln to kop un Kolrabi!
»Appeln un Kümmel to kop! un Regenschirms un Wacholder!
»Allens to kopen för Geld, – un allens för Sucker un Kaffee – –
»Hest ock den Kaffee all smeckt, Herr Engel? – wa smeckt di de Kaffee? –
»Snack doch so narrsch nich un dumm! – sä de Engel un lach dal't en Luft weer!
»Ne, wi drinkt ja dar babn man de Luft, un levt vun Rosins man!
»Beer op'n Dag, – dat is 'nog; – un tonösten fif alle Sünndag; –
»Wullt du mit nu, so tumm! – dat's Tid, nu möt wi to meihen,
»Günnert na Dodenau dal, dar an'n Weg up de grasige Höchen « –
»Ja, Herr Engel man los, – ja wiß will ick mit, wenn mi mitnimmst.
»Köhlig ward all de Luft; – mit Verlöv denn, lat mi de Leh diegn,
»Magst ock mal smöken bidess? – so segg't – denn kannst du min Piep krign!«

Awers de Engel de röppt dar: »Puhuh!« – Un en fürigen Mann steiht
Dar, als bröch em de Blitz, »Nu kumm un lüch uns herünner!«
Seggt, – un vör uns op marscheert dar in't Für de Puhuh nu,
Als en glönige Flamm öwer Stock un Steen mit de Fackel.
»Na, dat gefallt di doch wul?« – seggt de Engel nu, – »un wat makst denn?
»Warum fleist du denn Für? – un warum stickst di de Piep ni
»Bi den Puhuh dar an? – – du büst dar am Enn doch keen Bangbüx? –
»Du, so en Sünndagskind als du büst, – harrst Angsten, he freet di?«
»Ne, Herr Engel, – he fritt mi wul ni, – doch dat ick't man seggn do,
»Halvwegs meer ick doch bang, – min Piep, de brennt all, ick dank schön!
»Is min Fehler nu mal, – vör so'n fürigen Kerl bün ick ängstlich,
»Leewer doch söbn vun de Engels als een so'n glönigen Satan«, –
»Gräsig« – sä da de Engel, »ja gräsig is't, dat de Menschen
»Jümmers so ängstlich noch sünd vör Gespenster, – se harrn dat ni nödig!
»Twee Gespenster alleen, de sünd man den Menschen gefährlich:
» Irrgeist heet dar de een, un Plaggeist heet dar de anner!
»Un de Irrgeist, de wahnt in'n Win, – ut de Gläs' un de Buddels
»Stiggt he den Menschen to Kopp un makt em verrückt un verwillert,
»Lett em verbistern in't Holt un op Weg un op Straten verkehrt gahn,
»Kehrt em dat Ünnerst na baben un lett denn Fotborrn em danzen,
»Lett em wackeln de Brügg, un de Bargen, – un allens is doppelt,
»Nimm vör em di in acht!« – – Dar segg ick wedder to'n Engel:
»Ah, dat weer wul en Stich, – ick mark't wul! – awers de sitt ni!
»Nüchtern bün ick gewiß, – denn ick heff dar vunabend in'n Adler
»Nix vertehrt als en Snapps, – du kannst ja sülbn man mal fragen. –
»Awers nu wes' ock so gut un segg mi, wakeen is de anner?« –
»Na, wer de anner wul is?« – segg de Engel nu wedder, – »du fragst noch?
»Ja, de slimmst vun de twee, – un uns' Herrgott mag di bewahren!
»Fröh des Morgns, wenn du wakst, Klock fif, un bischuerns Klock veer all
»Steiht he sachen an't Bett mit sin groten fürigen Ogen,
»Seggt mit en glönige Röd di gu'n Dag un en glönige Fürtang,
»Un dar hölpt di keen Gott und hölpt keen Mutter Maria,
»Fangst to beden du an, so kummt he un holt di den Mund to,

»Sühst du na'n Heben herop, so streut he di Asch' in de Ogen,
»Büst du hungrig un ittst, so smitt he di Wremp in de Supp 'rin,
»Müchst du mal diinken des Abnds, so schütt he di Gall in de Drinkkann,
»Löppst du so gau als en Hirsch, – he ock, un folgt di darachter,
»Slikst als en Schatten du sacht, – he seggt: So gaht wi gemütlich,
»Sühst in de Kark em ni stahn? – un sühst em ni sitten in't Weertshus?
»Wo du geihst, wo du steihst, – Gespenster! nix als Gespenster!
»Stiggst du to slapen in't Bett, so kummt he, un seggt di: dat ilt ni!
»Ligg man en beten un mak, – ick mutt noch eerst mit di snacken:
»Weest noch, wasücken du stahln, un wasück du de Waisen bedragn hest?
»So un so weer de Sak! – – un wenn he toletzt denn to Enn is,
»Fangt he nun frischen di an, – – un an't Slapen is ni to denken«
So hett de Engel mi seggt, – un rein als en fürigen Klumpen
Hett dar flammt de Puhuh. – Dar sä ick wedder: »Ick bün ja
»Ock so en Sünndagskind un seeg dar mennig Gespenst all,
»Awers bewahr mi Gott!« – Dar lach de Engel un sä denn:
»Hol dat Geweten di rein, geiht öwer krüzen un segen,
»Günnert kummt all de Stig, de bringt di na Dodenau 'rünner; –
»Nimm den Puhuh man mit un düpp mi em ördntlich in't Water,
»Wat he ni rennt uns in't Dörp un de Schüns wul gar noch in'n Brand stickt
»Nu adjüs! – hol di brav!« – – Dar sä ick toletz noch: »Herr Engel!
»Veel Gotts Segn! un nehm't ni krumm! – un wenn du to Stadt kummst,
»Nöst in de hillige Tid, so günn mi de Ehr un besök mi!
»Gude Rosin heff ick ock, un en Snapps ock, wennn du verleev nümmst!«
Nösten, dar grau all de Dag, un richtig, na Dodenau keem ick,
Gung ock na Basel tonöst in'n Schatten, – awers in Mambek
Drogn se, jüst als ick keem, dat Mäten richtig na'n Karkhoff,
Mit en Krüz un en Fahn un mit Dodenkränz un mit Bänner
Drogn se ehr sachen herut un gungn dar to ween'n un to jammern;
Still man! hebbt ju't ni hört? – He will ehr wecken, wenn't Tid is?!
Un det Dingsdags darop, dar keem ick wedder bi'n Vetter,
Awers de Snuftabacksdos', de harr ick doch richtig vergeten!