Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Vergänglichkeit.

En Gespräch in de Nacht op'n Weg na Basel, twischen Steen un Brombek

De Jung seggt to'n Vader:

Meist jümmers, Vader, wenn mi't Röttler Sloß
So vör de Ogen steiht, so denk ick d'ran,
Ob't ock wul noch mit uns' Hus mal so geiht;
Dar stecht dat Sloß, so schurig als de Dod
In'n Basler Dodendanz, een grut ja rein,
Je länger als man't süht. Un unse Hus,
Dat sitt dar als en Kart babn op'n Barg,
Un glitzert mit de Fenstern, dat't en Staat is!
Segg, Vader, geiht't mit dat denn ock mal so?
Ick denk nu mal, dat kann doch garni we'n.

De Vader seggt:

Min gudes Kind, dat deit't wul sacht, wat meenst?
Wat kummt, is jung un ni, – doch allens slikt
Na't Öller hin, un allens nimmt en Enn,
Un nix steiht still. – Hörst, wa dat Water ruscht,
Un sühst an'n Heben baben Steern an Steern?
Man meent, vun alle röhr sick keen, un doch
Rückt allens wider, allens kummt un geiht.

Ja, kik mi an, so lang du wullt, dat's wahr.
Du büst noch jung, un malinst weer ick't ock,
Nu is't verbi, – dat Öller kummt, dat Öller,
Un wo ick gah, nach Gresgen oder Wisch.
In Feld und Holt, na Basel oder t'rügg,
Dat's eenerlei, ick gah na'n Karkhoff to, –
Ween, oder nich! – un büst du eerst als ick,
En groten Kerl, so bün ick ni mehr dar,
Un Schap un Ziegen weidt dar op min Graff,
Ja, seker! – Un dat Hus ward old un mör,
De Regen wascht dat mörer alle Nacht,
De Sünn, de bleekt dar swarter alle Dag,
Un ünner't Tafelwark dar pickt de Worm,
Dat regnt dör Dack un Bön hindal, de Wind
Piept dör de Ritz, daröwer deist du ock
De Ogen to – nöst kann de Kinneskinner
Un wahnt darin, – nöst rött dat Fundament,
Un't hölpt nix mehr; – un wenn man denn bi lüttjen
Tweedusend schrifft, – is allns tohopenfulln.
Un't Dörp sogar sackt sülbn noch mal in't Graff,
Un wo de Kark steiht un den Vagt sin Hus,
Geiht mit de Tid de Plog. –

De Jung seggt:

Ne, wat du seggst; –

De Vader seggt:

Ja, kik mi an, so veel du wullt! so is't!
Is Basel nich en wunnerschöne Stadt?
Mit Hüs', de gröter sünd als mennig Kark,
Mit Karken, als dar wul in mennig Dörp
Ni so veel Hüser sünd, un wat en Wogen!
Un wat en Rikdom! – Mennig brave Herr
Un mennig, den ick kennt heff, liggt all lang
In'n Krüzgang achtei'n Münsterplatz un slöppt.
Dat's eenerlei. Kind, sleit dar mal de Stunn,
Geiht Basel ock m't Graff un streckt noch hier
Un dar en Lid herut, – en olen Piler,
En spitzen Torn, en Gebelwark, dar waßt
Wacholder op un Böken, oder Dann
Un Moos un Krut. – un Vagels but darin;
Dat's schad darum! – un sünd de Lüd bit darto
Als nu, so narrsch, so gaht dar ock Gespenster.
Fru Fast, – mi is ja meist, als keem se all,
Ick seeg ehr mal,– – un denn de Lippi Lappi,
Un Gott weet, wer noch mehr! – Wat stöttst mi an?

De Jung seggt:

Snack lisen, Vader, bit wi eerst de Brügg
Vöröwer sünd un günd an't Holt hinlank,
Dar baben jagt de wille Jäger, weest?
Un süh, dar günnert dal, in't Buschwark leeg
Gewiß dat Eiermäten halv verrött, –
Dat's Jahr un Dag; – Hörst, wa de Bleß dar snüfft?– –

De Vader seggt:

He hett den Snöm! – So wes' doch ni so narrsch!
Hü! Bleß un Steern! – un lat de Doden ruh'n,
Se künnt dar nix mehr do'n. – – Wat sä ick noch? –
Dat's recht! nun Basel, – dat dat mal verfallt.
Un geiht dar nösten mal en Wannersmann
En halv Stünn Wegs vellicht daran verbi,
So kikt he hin, liggt jüst keen Nebel d'rop,
Un seggt to den, de eben mit em geiht,
Süh! dar hett Basel stahn! dat weer de Torn!
Dat weer de Peterskark! – Dat's schad darum! –

De Jung seggt:

Ne, Vader, is't din Eernst? – dat kann ni we'n!

De Vader seggt:

Ja, kik mi an, so veel du wullt! – so is't!
Un mit de Tid verbrennt de hele Welt.
Dar geiht en Wächter ut um Merrennacht,
En fremme Mann, – keeneen weet, wer he is,
He funkelt als en Steern un röppt: » Wakt op!
Wakt op! de Dag, de kummt!« – un lisen ward
De Heben rot, un't dunnert öwerall,
Gerst sachen, nösten lud, als dartomal,
Als Anno süßunnegndig de Franzos
So gräsig scheeten de', – de Eer, de bewert,
De Karktorns wackelt, un de Klocken gaht
Un lüdt vunsülbn de Bedtid wit un sit,
Un allens bedt, – – daröwer kummt de Dag,
Bewahr uns Gott! – man brukt keen Sünn darto,
De Heben steiht in'n Blitz, – de Welt in Flamm,
Un veel geschüht dar noch, ick kann't ni seggn!
Un endlich kummt't in Brand, un brennt un brennt.
Wo man wat is, – un nüms, de löscht, – dat glimmt
Bunsülben ut, – un denn tonöst? – – – – wat
meenst? – – – –

De Jung seggt:

Ach, Vader, segg nix mehr! – Wasücken geiht
De Lüd dat denn, wenn allens brennt un brennt? –

De Vader seggt:

De Lüd sünd ni mehr dar, wenn't brennt, de sünd – –
Wo sünd se? – – – Wes' du brav un hol di recht,
Gev, wo du büst, un holt't Geweten rein!
Sühst, wa de Luft mit smucke Steerns prangt?
Un jeder Steern, de is dar als en Dörp,
Un wider denk di babn en smucke Stadt,
Man süht ehr ni vun hier, – doch hölst di brav,
So kummst du na so'n Steern, dar is di wol,
Un finnst din Vader dar, wenn't Gottes Will is,
Un Len'ken finnt ehr Moder, – ja vellicht
Fahrst op de Melkstrat na de Stadt du hin; –
Un kikst du denn mal sitwarts dal, – wat sühst?
Dat Röttler Sloß! – de Belchen steiht verkahlt,
De Blauen ock, als meern't twee ole Torns.
Un twischenin is allens denn verbrennt,
Bit deep hin in de Eer; – de Wisch, de hett
Keen Water mehr, so wit man kikt, dat sühst,
Un seggst to den, de eben mit geiht,
Süh! dllt dar weer de Eer, – un dar de Barg
Heet Belchen darmals, un ni wit darvun
Is Wisleth we'n, dar heff ick malinst levt,
Heff Köh hött un heff Holt na Basel fahrn,
Heff Wisch un Feld bestellt un Lichtspöhn sne'n
Un heff hanteert bit an min selig Enn,
Un möch dar ni mehr hin! – – Hü! Bleß un Steern!