Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Markwiwer in de Stadt

Dar kam ick ebn vun'n Ratsherrn 'rut
Dat's wahr, dat süht dar prober ut,
Doch feilt dar ock noch dit un dat, –
Ehr eenzig Kind, dat stotter,
         »Kopt Botter! söte Botter!
So's öwerall doch wat!

Förwahr, man meent wul, in de Stadt
Is allns so sauber un so glatt;
De Herrn, de levt in Sus un Brus,
Un doch is't ni geheuer,
         »Kopt Eier! frischeEier!«
Bischurns in't smuckste Hus!

Un mutt man ock mal frisch an't Wark,
So föhlt man sick doch mal so stark
Wo buten strahlt de Sünn nun feern,
Un Blom und Büscher rüken,
         »Kopt Küken! junge Küken!«
Un abnds bi Mand un Steern.

Kummt denn des Morrns de junge Dag,
So is't doch ock en wahre Prach'
De leewe Gott, man schull wul meen'n,
De steeg hindal vun'n Heben,
         »Kopt Seben! nie Seben!«
Un leet sick richtig sehn.

De Vageln denkt wul eben so,
Se singt vergnögt ehr Leed darto
Un ropt: »Herrgott, Dich loben wir!«
Herop in'n blauen Himmel;
         »Schalotten, Dill un Kümmel!«
Ja, man verglupt sick schier!

Wa ward een denn vergnögt to Mot!
Wa ward een denn dat Hart so grot!
Un süht man denn de Morgenpracht,
Dat Blitzern un dat Blinken,
         »Kopt Schinken! fetten Schinken!«
So bedt man still un sacht.

Dar günnert, bi de grote Döhr,
Dar hebbt se noch de Laden vör,
Un li't noch op de fule Sit
To slapen un to snarken,
         »Kopt Schüffeln, Mulln un Harken!«
Un wi marscheern all wit.

Se wet dat wul, dat is en Schann,
Se reist ock noch för Spaß to Lann
Un drinkt de Melk, warm vun de Koh,
Un gaht in't Gras spatzeeren,
         »Kopt Beeren! Tüterbeeren!«
Un lopt sick möd darto.

Un dochen meent dar so en Herr,
He weer wul noch wat Wunners, wer, –
Un glupt een dör sin Brillnglas an,
Als wull he een versnappen,
         »Kopt Krabben! frische Krabben!«
Min Hans, is ock en Mann!

Rik sind se sacht, – dat löv ick wul,
Un hebbt dat Geld bi Tunnssäck vull;
Mi is en Schüllnk all bannig rar,
Se tellt ehr sacht na Tuten,
         »Kopt Stuten! warme Stuten!«
Un met' ehr kannwis' gar.

Un denn, wat wul dat Eten gelt!
Gewiß dat beste vun de Welt,
Pasteten, Koken, Fleesch un Fisch,
Un Torten un Makronen,
         »Kopt Bohnen! gröne Bohnen!«
Geiht knapp all op'n Disch.

Un recht eerst all den Staat! nu kik!
Herrje, wa gaht de Menschen pük!
Wa fin is so en Rock! – süh her!
Ick wull, se wulln mal tuschen!
         »Kopt Kruschen! frische Kruschen!«
Geev min se glieks daför.

Un dochen deit een't hartlich leed,
Wat nützt dat Eten un dat Kleed?
Dat smeckt un freut se dochen ni!
Se levt in Qual un Sorgen;
         »Kopt Melk, frisch vun hüt morgen!«
Un glücklich sünd se ni.

Ne, dat de leewe Gott erbarm!
Denn bün ich doch noch leewers arm!
Un leewers nix, als rik un krank,
Dat kannst mi seker löben!
         »Kopt Röben, gehle Röben!«
Man kummt ock so wul lank.

Nu ja, un is't denn hier mal ut,
So geih't uns ock dar günd sacht gut;
Un schient dat letzte Morgenrot,
Lat't Gott in'n Himmel maken!
         Verköfft sünd all uns' Saken?
För hüt is wedder Brod!