Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Geist in de Nijahrsnacht.

Dochder, nu sök mi en Strümp, un stopp em dar achter in't Fenster,
Dar, wo de Jung mit sin Stock vundag mi de Ruten verneiht hett!
Kummt dar in't nie Jahr uns keen gröter Unglück als dat is,
Künnt wi tofreden sacht we'n, – Dat weiht mi so kolt in de Nack 'rin!
Bün ock verleden Nacht wul sacht en beten to jung we'n
För min Öller, – awers in Ehrn, – un eenmal is keenmal!
Ja, wer Geister will sehn un um hillige Saken Bescheed hebbn,
Dörst dar um Klock um twölf sick noch jo in de Feddern ni strecken.
Nu, wi harrn dar verklönt de Tid mit allerlei Snicksnack,
Günd in den Krog an de Strat, un de Klock un Wiser weern stahnblebn,
Wulln dar dat ole Jahr wul de Galgenfrist noch verlängern,
Oder ick heff mi verhört, – »Gud'n Nacht, jüm Nawers!« so sä ick,
»Min Weg ward ock de witste wul we'n, na Krotzingen,« sä ick,
»Gev en fröhliches Jahr uns Gott un en fröhlichen Anfang!« –
»Gev uns't Gott, de Herr!« so sä'n de annern, » »un schick di,
»Sunst atterpeert di de Geist toletzt noch, ehr du to Hus kummst,
»Wo mit sin Kind op'n Arm he an'n Nijahrsabnd op de Strat steiht.
»Frag man de Knechts vun de Post, se riedt dar am leevsten den Feldweg.« –
Un so keem dat denn ock, – in't Dörp, wo't jüst um de Eck geiht,
Dicht bi den Xawer sin Hus, der Deuscher! dar stunn he an'n Soot all,
Grot, bit meist an de Ös', un in en dakigen Mantel,
Wevt ut Wulken un Licht, un mit en Band gar in't Knoplock,
Un in de Arms dar hölt he, un halv in'n Mantel verborgen,
Ock en prächtiges Kind, hel schön mit fründliche Ogen,
Smustert un küßt dat Kind un kikt so leevlich darömer,
Jüst als nachts ut en Wulk de Vullmand leevlich hendalkikt.
Sühst mi ni, so dei'st du mi nix! – so denk ick un krüz mi
Mit en hilliges Krüz un stell mi achter den Swengel,
Blots um to hörn, wat he sä, un snacken de' mit dat Kind wul,
Veel kunn'ck jüst ni verstahn, dat Water rusch nü dartwischen
Ut de Röhr in den Trog un ut'n Trog in den Graben.
»Karkhoff,« – heff ick verstahn un – »Nix hett ewig Bestand hier –
Un – »Nu geihst in de Welt mit all din Leiden un Freuden,
»Deel mi vernünftig se ut, un wat dar to flichen to lat weer,
»Bring't an en fröhliches Enn. – Se hebbt en lustigen Harst hatt,
»Drinkt dar een mal to veel un sitt dar to lang mal in't Weertshus,
»Gah; un bring em to Hus un lots em, dat he keen Been brickt!
»Sorg för de Armen mi smuck, un sorg för de Witwen un Waisen,
»Mak de Kranken gesund! – De braven Suldaten, de heff ick
»Mit Trumpeten un Pauken un Ehrenkränz' ja torrüggföhrt,
»Lat du Freuden un Danz un de Appelkoken ni feilen,
»Wenn op Urlaub se sünd, to Hus bi Vader un Moder!
»Wes' ock keen Fabelhans, un denk ni, wil en Kometsteern
»Dakig an'n Heben hangt, so mutt't ock grimmige Slachten
»Geben un Hungersnot un Krieg un Zeter un Elend;
»Dat's ja min Ehrensteern! – Un sühst ni dat Band hier in't Knoplock?
»Rosenrot is de Freud un Grön de leevliche Höpen,
»Gah, un verdeen du di ock so een mit all din Meriten,
»Un smück jung mi un old mit frame Sitten un Daten!«
D'röwer snurrt dat in'n Torn in alle Räder an't Slagwark,
Un als't Merrennacht fleit, dar stellt he dat Kind an de Eer hin,
Als en Engel so schön, un als de Morgen so leevlich.
Seggt: »Nu gah denn mit Gott op egen Föten in't Leben
»Gev smuck ardig mi acht op de gude Fürstenfamili,
»Ock op de annern mitsammt, op de Buern all un de Börgers,
»Dat keen Leiden se dröppt, un bring ehr Freud un Gesundheit!«
Söt, als en Blick vun de Sünn, hett lacht de Lüttje un Ja! seggt,
Awers merrn mank de Släg dar babn in'n luftigen Kartorn,
Stapp in'n risigen Schritt he to Dörpen 'rut na de Heiloh,
Jümmers gauer un gröter un allemal bleeker un dünner,
Jüst als de Nebeldak, wo en Barg is, öwer de Höchden.
Un als um Merrennacht de Klock sick sachten verbrummt hett,
Hett ock de Dak sick vertagn un is verflagen un weg we'n, – –
Kummst du ni bald mit en Strümp? – dat tüggt dar allemal köler,
Wenn ick länger vertell, so steihst noch länger un geihst ni!