Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

D'Füürsbrunst.

Kind.
Lue doch, was isch das? Bhüet is Gott!
Der Himel isch ja füürig rot!
Ghörsch nid, si rüefe »Füürio!
D'Sturmglogge hüült so schuurig scho;
D'Füürsprütze raßlet, Alles rönnt, –
Weisch Du nid, Müeti, won es brönnt?
Chumm, lue, vom Chilchhof gseht me's guet,
Daß Gott erbarm, 's isch Alls ei Gluet!
Das isch nid wyt! Das isch ganz nach!
Wie d'Flamme lällt! Jiz fallt scho d's Dach!

Mueter.
Bhüet Gott, daß Niemer drunder blyb,
U daß es ds Füür nid wyter tryb,
Süsch steit ja bald ds ganz Dorf im Brand!
Da hilft nid nume Möntschehand!

Kind.
Lue, Mueter, ds Füür lällt nimme so,
'S isch abe; – nei, 's will wider cho!

Mueter.
'S macht jiz nüt meh; ds Füür löscht ja uus;
So chumm, 's isch Zyt mit üs i ds Huus.
Gottlob, wär jiz es Huus no het
U schlafe cha im warme Bett!
Wo sy die arme Lüt die Nacht?
Doch Gottes Liebi sorgt u wacht.

Kind.
Los, Mueter, los, wär chunnt dahär?

Mueter.
He, gang u lue, Du weisch deh, wer!
Was luegsch mi a? So gang doch gschwind,
Tue d'Huustür uuf! 's sy gueti Fründ.
U trag de hurti d'Suppen uuf,
I dänk, si blangen afe druuf.

Kind.
Eh, syt Dihr's Vatter? Wo het's brönnt?
Syt Dihr oh gsi u nid verbrönnt?
Eh, Chlaus, bist Du's? Chunnsch oh dervo?
Isch alls verbrönnt? Läbsch Du oh no?

Vater.
Gib Dun is Öppis unter d'Zänd,
Deh will Der zelle, wo's het brönnt.

Mueter.
Da sätt und leuet nummen eis,
Myn Kraft, wie syt Der doch im Schweiß!

Vater.
Glaub wohl! Doch Das isch Alls no nüt!
Die arme Lüt! Die arme Lüt!

Mueter.
Wän het's de troffe? Redet doch!

Vater.
'S isch nume znächst, im Riggisloch!

Mueter.
I ha's no dänkt; isch's ds Chrämers Huus?

Vater.
Grad das u deh no ds Chorbers Huus.

Mueter.
Wie isch's agange? Weiß me nüt?

Vater.
Gar Allerlei erzelle d'Lüt.
Dänk, ds Chrämers sy grad z'Märit gsi,
Bloß d'Magd blybt da u ds Änneli,
Du heißt es, d'Magd heig Chüechli gmacht
U nähm si neue nid in Acht.
Du sygi ds Füür in Anke cho
U bald heig's brunne lichterloh.
Äs sälber seit, ds chly Änneli,
Das sölli d'Schuld an Allem sy,
Das syg elei da ume grütscht
U heig Zündhölzli du erwütscht;
Es chönn azünte, ds Füür düruus
Fräß zerst der Umhang u du ds Huus.
Der Luft trybt ds Füür zu Chorbers hi,
U wäre mer chly ehnder gsi,
Wär weiß, es hätt ihm nid vil gmacht.

Mueter.
Eh, 's het mi gnueg i Angstschweiß bracht!
Da stande si u gseh i Brand
U hei gwärweißet, 's isch e Schand.
»Wo brönnt es oh? U wei mer zieh?«
Si wäre sider dunde gsy.

Vater.
Lue, das verstandet Dihr nit rächt, –
Mer sy no cho grad äberecht, –
Scho het es d'Funke wyter gwäiht,
U hätti nid der Luft si dräiht,
Su hätti's ds Joggis Huus oh gno,
Deh wär's i ds übrig Dorf oh cho.

Kind.
Nei aber, het's der lieb Gott ghört,
Wo Dihr heit bättet, Mueter dert:
»Bhüet Gott, daß Niemer drunder blyb,
U daß es ds Füür nid wyter tryb!«

Vater.
Gottlob, 's het Niemrem Öppis ta!
Da gseht me, was ds Gebät verma.
Wo ds Chrämers Huus i Flamme steit,
So ghört me, daß es Chindli schreit.
Da springt der Peter yne gschwind
Dür Rauch u Füür u suecht na'm Chind;
Är findt's, chuum man er use gcho,
So chrachet ds Huusdach zäme scho.

Mueter.
Nei, wie doch Gottes Aug u Macht
Im Unglück sälber ob is wacht!
Nu, Peter, das isch brav vo Dir,
Sä – du muesch Öppis ha derfür!

Peter.
I danke, gät Ech nid die Müeh,
Ha bloß ta, was i schuldig bi.
Es Chind erlöst us Rauch u Gluet,
Das geit mer über Gäld u Guet.
Gät Ihr das Gäld dem Chorber eh,
Dä het uf aller Welt nüt meh.

Vater.
Ja, de hesch Rächt, vor Allem uus
Mueß ghulfe wärde d's Chorbers Huus!
Dem Chrämer isch wohl vil verbrönnt,
U Niemer, dänk, isch, won ihm's gönnt;
Was da hoffärtigs Züüg isch gsi!
Und Alles hi! Und Alles hi!

Kind.
Ach, Vatter, u d'Läbchuechen oh?

Vater.
O, dere sy no z'übercho;
Süsch hei mer doch, Gottlob, no Brot,
U ds Chrämers lyde oh nid Not.
Dem Ryche, däm hilft Jederma,
Wär nimmt si aber ds Chorbers a?
Die armi Frau mit sibe Chind,
Wo Die ächt oh nes Stübli findt?
U keini Chleider meh, keis Brot!

Mueter.
Erbarm si Gott, erbarm si Gott!
U mir wei oh Erbarme ha, –
Hätt's üs nid oh so chönne gah?
Drum wei mer dänken a die Lüt,
Damit Gott üsi Sach oh bhüet.
Was, meinsch De, Vatter, chönnt me gäh?

Vater.
Si wärden Alles gärn ahnä,
Dänk Brot, u Chleidli für die Chind,
U was me süsch no für si findt.

Kind.
I will oh gäh, i will oh gäh!

Mueter.
Me chönnti villicht Chinder näh!

Kind.
Ja, Mueter, alli sibni, ja!

Mueter.
Wo wette mir sen alli ha?
So muesch Du us Dym Bettli gah.

Kind.
Das will i scho, das will i scho!
U Schue u Chleider han i oh;
Und im Sparhafe han i Gäld,
Füüf Batze; i ha's erst no zellt.
Was chan i ächt no chaufe druus?
Jiz weiß i was: es früsches Huus!

Mueter.
Du Guets, damit springst no nit wyt!
Doch wei mer luege; jiz isch Zyt,
Gang jiz i ds Bett u bätt Du Gott,
Är well ne hälfen i der Not,
Är bhüeti Huus u Hab u Land.
Vor allem Unglück u vor Brand,
Är well is bhüete Lyb u Seel
Vorm ergste Füür, vor Sünd und Fähl,
Är well das Guet u Huus is gäh,
Wo üs kei Schelm, keis Füür cha näh.
– So schlaf jiz i Gottsnamen y!
Morn wei mer früeh scho dunde sy!

Fr. Haller (Bern).

*