Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Min Port.

Von Klaus Groth.

De Port is noch dar, geit apen un to,
ok knarrt un jankt un klappt se as do.
Dar gung'n, de mi leef weern, ut un in:
De Fru, de Kinner, Verwandte un Frünn.
Wa oft, wenn se klapp, dat ik dacht: Wat nu?
So keem en Gesicht, dat ik reep: Dat büst duk
In'n Sünnschin weer't, Sünnschin op de Böm,
Sünnschin opt Gesicht, opt Gras un de Blöm,
Sünnschin int Hart – so keem't in de Port,
so gung't in un ut, Dag an Dag, jümmer fort.
Dar keem wul Regen un Snee mit mank,
dat weih, dat de Port in de Angeln jank,
dat baller un klapp, ik reep all binn:
Süh dar! Wa schön! Kum man in! Kum rin!

*

Allmählich keem't – do gung Een ut de Port,
darhin gung de Weg, un nu weer Se fort.
Ja, rut weer se kam', torügg keem se nich,
un mi – mi leepen-de Tran'n vunt Gesicht.
De Sünn schien wedder, de Blöm de blöhn,
de Summer weer dar, un de Böm warn grön.
ik hör de Port, wa se klappt und knarrt –
de Sünnschin kumt mi nich wedder int Hart.

*

Denn weer't en Anner – ok He gung fort,
hoch weer he wussen hier achter de Port.
Dat Nest ward to lütt, de Vagel ward flügg,
he geit in de Welt, he winkt noch torügg:
Adel ade!
Un de Port, de knarrt,
un ik sitt dar mit min eensam Hart.

*

So ward se still un stiller, min Port,
all, wat mi leef, geit rut und blift fort.
Bekannte to vel, jümmer weniger Frünn,
un endlich bliv ik allein hier binn.

Un wenn de Port toletzt mal knarrt,
denn is't, wenn man mi rutdregen ward!
Un denn vœr en Annern geit se as nu,
un he röppt to en anner, wenn se geit: Dat büst du!
Un de hier plant hett un sett de Port,
em drogen se rut an en stillen Ort.

Aus: Klaus Groth, Quickborn. (Kiel, Lipsius & Tischer.)