Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De letzte Feide.

(20. Juni 1559.)

Von Klaus Groth.

Nich en Wort war hört, nich en Stimm, nich en Lut,
se stunn' as de Schap oppe Weid,
se stunn' as de Rest vun en dalslan Holt,
to Föten de Trümmer vun Heid.

So wit man seeg, de Besten ut Land,
dar weern se fulln as dat Reeth:
Nu stunn noch de Rest un sack oppe Knee –
se swert nu en Herrn den Eed.

Dar klopp wul menni Hart inne Bost,
un dat Blot dat krop un steeg;
doch de Ogen gungn mit Tran'n æwert Land,
un de Mund weer stumm un sweeg.

Denn wit umher de Besten ut Land,
in Fr?den un Strit vœrut,
de legen nu dot oppet Feld vun Heid
un stumm ünner Asch un Schutt.

Nich en Lut war hört, as dat Haf un de Flot,
un de Prester leet se sw?rn,
oppe Knee dar leeg dat ditmarscher Volk
und de acht und veertig Herrn.

Noch schint de Heben der blau hendal
un grön dat Holt un de Eer:
De Ditmarschen fallt de Tran int Gras,
un de Friheit seht se ni mehr!

Aus: Klaus Groth, Quickborn. (Kiel, Lipsius & Tischer.)