Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

Läuschen un Rimels

Dat heit ick anführen.

Tau Bramborg wahnt en ollen Jud’,
Dei hadd schir so vel Geld ad Meß;
Hei satt ganz stif vull Luggedur,
Un hungerte un döst’t, indeß
Hei ümmer mihr tausamen schrapen ded’
Un Stück för Stück up hoge Kant henläd’.
De Oll, dei hadd dat Eten fast versworen,
Un ümmer kakt dat alle Krut,
Blot üm dat beten Holt tau sporen,
Sick Eten up drei Dag’ vörut.
Na, einmal hadd hei dicke Arwten
Sick up drei Dag’ in vörut kakt –
Un sick dortau so’n lütten unbedarwten
Un drögen Hiring ut mit Water lakt.
Na, wenn bi Sommertid de Dicken Arwten
Heww’n in ’ne dump’ge Kamer legen,
Un dat drei Dag’ hendörch bi Dag un Nacht,
Denn kann nich Jeder sei verdrägen.
So vel is wohr: wer’r mag dei mag’t,
Un wer’t nich mag, dei mag’t jo woll nich mœgen.
Ick bün woll hartfratsch, Vaddermann;
Doch mit so’n Arwten stah ick nich mit an. –
Na, as hei nu de Arwten ded’ probiren,
Dunn markt denn ok dat ollle Creatur,
Dat sei nich blot en beten sur,
Ne, dat sei ok all muchlich wiren.
Hei prauwt un prauwt; doch wull’t em nich gelingen,
En lütten Happen ’run tau bringen;
Sei wullen em dörchut nich gliden.
Na, Schaden wull hei ok nich liden,
So gung hei endlich tau en Schapp un nem
’Ne Buddel ’ruter mit en Kœm
Un schenkte sick en Gläsken in
Un sprok tau sick in sinen Sinn:

"As du ißt de Erbsen, Levi,
As du kriegst en kleinen Kümmel;
As du nicht de Erbsen ißt,
As du nich den Kümmel kriggst."

Un somit kratzt hei af den Schimmel,
De œwerall all up de Arwten stunn,
Un fratt de suren Arwten ’run. –
Un höll dorup den Sluck an’t Licht
Un makt en fründliches Gesicht
Un lickmün’nt säut un grint em tau;
Doch as hei nahdacht hett in Rauh,
Dat hei den Sluck woll sporen künn,
Dunn got hei’n nah de Buddel ’rin.
"Da hab’ ich," seggt dat olle Dirt,
"Den alten Levi angeführt!"