Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

Läuschen un Rimels

De Köster up de Kindelbir.

Is in den Dörp ’ne Kindelbir,
Denn hungert uns’ Köster drei Dag’,
Denn ward so flau tau Sinn em Schir,
So holl un boll in de Mag’.

Hei snappt man grad’, hei jappt man grad’
Un pipt ut dat letzte Lock,
Hei ward so dünning, as ’ne Mad’,
Un üm em slackert de Rock.

Sin Fru, dei seggt: "Na, Vadding, hür!
Kumm! et Di doch mal eins satt;
Hir steiht en schönes Eijerühr
Un süs ok noch dit un noch dat."

"Ih, dat ick doch en Schapskopp wir!
Dat süllst Du doch weiten nahgrad’,
Gah Du doch mit Din Eijerühr,
Denn morgen giwwt dat ’ne Brad’."

De Köster ward nu slapen gahn
Un drömt von Fisch un von Supp,
Un ringsüm süht hei Braden stahn,
De frett hei in’n Drom all up.

De Morgen kümmt, hei swäckt man so,
Em dragen kum noch sin Knei.
Em is so leg, hei weit nich wo,
Em is, as wir hei intwei.

De Köster wankt tau Kindelbir;
Ach Gott doch! wat is em so leg!
Hei müßt vergahn vör Weihdag’ schir,
Wenn hei nu den Braden nich kreg.

Up de Strat all rückt de Köster de Stuten,
All von Firn is em dat grad’,
As hei vör de Dör noch steiht vor buten,
As rök hei ’ne Kalwerbrad’.

Oh! wo fängt nu sine Mag’tau jœken
Un sin Lif tau knurren an;
Knapp mit swacke Stimm kann hei noch spreken:
"Gott taum Gruß ok, Vaddermann!"

Dat em jo nich geiht wat in de Wicken,
Rückt hei in de Kœk herin;
An den Ruch möt hei sick irst erquicken,
Irst ’ne Näs’ vull möt dat sin.

Hei rückt Supp un Braden, Fisch un Tüsten,
Oh, wo glücklich hei dor stünn!
Bet oll Schultenmutter kümmt un schüwwt en
Nah de vöddelst Stuw herin.

"Süh dor! na, wo geiht’t denn Vadder Köster?"
"Oh, recht gaud, un vel schön Dank!" –
"Wo? Ji seiht so leg ut," seggt de Föster.
"Vadder Köster, sid Ji krank?"

"Krank bün ick jüst nich, ick heww’t Fretfewer;
Doch dat sall mi nicks verslahn,
Denn ick denk, dat geiht woll wedder œwer,
Wenn wi man irst sitten gahn."

Un de Preister fängt nu an tau döpen,
Un de Köster steiht un lurt,
Fängt sick an de Ärmel up tau ströpen:
Den de Döp tau lang’em durt.

Endlich kümmt de Haunersupp herinner,
Un de Köster mit en Satz
Springt nu nah den Disch un röppt: "Na, Kinner!
Jeder fix nah sinen Platz."

Un de Köster, dei sluckt in de gläugnige Supp
Un verbräuht sick binah sine Kehl,
Hei kellt sick den tweiten Teller vull up.
"Oh, Köster, oh! fret nich tau vel!"

Un as nu kamen de Tüsten un Fisch,
Dunn fängt hei irst orndlich an;
Hei schüwwt sick den Staul woll weg von den Disch
Un frett ’e sick wedder heran.

"Na, Vaddermann Köster, wo geiht Di dat hüt?
Du beterst Di nu woll geswin’n?"
"Ach, lat mi man noch en lütt Spirken Respit,
Mi ward all ganz anners tau Sinn."

De Köster, dei drinkt, un de Köster, dei frett
Un langt sick ümmer dat Best,
Ein Buk, dei ward runner un vülliger, bet
De Knöp em spring’n von de West.

"Na, Vaddermann Köster, nich wohr? ick frag’,
Nu büst Du woll wedder gesund?" –
"Ja! Vaddermann Föster, nu löppt mit de Mag’
De Katt mi nich weg un de Hund."

Un as nu de Braden herinner ward bröcht,
Dunn kümmt ok en Pöttken mit Punsch.
"Oh, Köster, hüt hest in den Nettel nich leggt,
Hüt geiht Di dat Allens nah Wunsch."

Hei frett un hei drinkt, dat dat man so prust’t,
Un packt sick dei Affid’ noch vull,
Un af un an hett hei sick denn mal verpust’t,
Wenn’t sick nich recht packen mihr wull.

Un so lustig ward de Köster, un hei ward so Kreuzfidel,
Un so pust’t ’e, un so blößt ’e. "Köst, Du frettst hüt tau vel!"

Hett hei denn nu düchtig eten, ward hei doch ok drinken gaud.
"Schenk mi mal in, un gaud gemeten, mi is lustig woll tau Maud’."

"Na, wo is dat, Vadder Köster? nu hest Du woll Dinen Däg’?" –
"Din Gesundniß, Vadder Föster! ick bün königlich tau Weg’?"

Kriggt dat vulle Glas tau faten, drinkt dat up einen Tog.
"Dat möt Ein den Köster laten, hei hett en kaptalen Sog."

Nu ward hei en Vivat bringen, set’t up ’t Uhr den Haut,
Un nu fängt hei an tau singen – "Na, dit geiht meindag’ nich gaud!" –

Allerlei verfluchte Lieder, dei hei noch von früher weit.
"Köster, Köster, sing’ nich wider, hürst jo tau de Geistlichkeit!"

Hei drinkt bet taum letzten Druppen, drinkt sick einen richt’gen Zopp,
Bet hei nich mihr weit, ob up en Bein hei steiht, ob up en Kopp.

Un de Köster, dei tummelt taum Hus’herut, –
De Hœg’is ut –
Un krawwelt herüm up de Strat;
Hei weit nich, ob rechtsch oder linksch hei geiht,
Un wo hei steiht.
"Oh, wir man ’ne Schuwkar parat!"

De Köster, dei tummelt taum Huf’ herut,
Föllt up de Snut,
Un schin’nt sick af dat Gesicht.
"So geiht dat nich," seggt e’, "ick möt mi holl’n;
Bald wir ick foll’n."
Un durt nich lang’, wedder hei liggt.

Un hei kümmt nah den Schulten sinen Swinstall ’ran,
Dor kloppt hei an:
"Gott sei Dank! tau Hus wir ick nu!"
Un de Sœg’, dei nörxt, un de Köster, dei seggt:
"Ick funn doch t’recht.
Nah de Dör lat mi ’rinner nu, Fru!"

"Lat mi ’rinner nu, Fru! Na, wat lurt noch dat Wiw?
Dat is in dat Liw
Ganz gefährlichen ’rinner mi slahn.
Wenn dit länger noch durt, na, denn sett ick mi mal
En beten hir dal,
Denn mag woll de Weihdag’ vergahn."

Un hei set’t sick nu dal, woll ’rin in den Meß,
Un täuwt indeß;
Aewer bald hett hei legen verlang,
Un as hei den Meß sick hett muschelt taurecht,
Ganz glücklich hei seggt:
"So, nu ligg ick tau Bedd, Gott sei Dank!"

As de Schult utslapen hett,
Makt hei sick up sine Bein,
Will de Swin doch mal beseihn,
Ob sei noch nich wiren fett.

As hei sei von un’n un baben
Un von rechtsch un linksch besüht,
Ob dat woll taum Slachten Tid,
Lopen s’ ’rut em ut den Kaben.

Un de olle grise Sœg’,
Dei von allen was de grötst,
Kümmt denn mitdewil tauletzt
Dorhen, wo de Köster leg.

Un dor mullt dat Dirt un wäult,
Stött den Köster mit de Snut,
Wäult em ut den Meß herut;
Un de Köster, dei dit fäult,

Denkt, hei liggt doch gor tau fri;
Meint, dat hei nich taugedeckt,
Un dat sine Fru em weckt:
"Mudder, segg, wat stöttst Du mi?" –

"Gott’s ein Dunner! Vaddermann,
Wo kümmst Du in minen Meß?" –
Un de Köster, dei indeß
Sick vermüntert, kickt em an.

Makt so’n Ogen as ’ne Ul,
Kickt den Meß an un de Sœg’,
Un dat Flag, wo hei dor leg,
Un ritt sparwit up dat Mul.

"Vadder Schult, lat Di bedüden.
Böse Geister sünd bereit,
Uns, dei von de Geistlichkeit,
Stets tau foppen un tau brüden.

Sett man Din Gemäud in Ruh,
Vadder, un verrad’mi nich!
Segg’t man blot den Preister nich
Un bileiw nich mine Fru."