Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

Läuschen un Rimels

Wo is uns´ Oß.

In sinen Staul sitt Pächter Kawelmaker
Un deiht, wat oft hei deiht, un slöppt,
Dunn fohrt tau em herinner Danjel Haker,
Sin olle Ossenknecht, un röppt:
"Herr, dor is wat passirt, is wat passirt,
Wat ganz Gefährlich’s is passirt,
Ick glöw jüst nich an’t Hexen un an’t Späuken
Un an den Düwel un an so’n Mafäuken;
Doch hir, hir hett de Düwel drin sin Spill!"
"Holl’t Mul, Du Klas! – Wenn ick mal slapen will,"
Seggt de oll Herr, "un will en beten rauhn,
Denn möt ein jeder Nar mi stüren;
As hadd ick wider nicks tau dauhn,
As jeden Drœnsnack antauhüren." –
"Ne! wat tau dull is, is tau dull!
Ick steck em irst de Röp noch vull
Von’t beste Klewerheu;
Ick gaww em frische Streu;
Nu is hei doch uns fläuten gahn!" –
"Wer is denn weg, Du Dummerjahn?
Ick jo nich en Wurt verstahn." –
"Je Herr, weit ick’t?
Ick ward’ noch heil un deil verrückt.
Ick swör Sei’t tau bi Gott in’n Himmel:
Uns’ beste Oß, uns’schöne Stümmel!"
"Wo, Du büst woll nich recht bi Sinnen?
Wo süll de Oß denn sin? hei ward sick finnen." –
"Ne, Herr! ne Herr! dor helpt kein Reden,
Dor helpt kein Singen un kein Beden.
Uns’ Oß is weg, uns’ Oß is weg!
Un wenn ick segg: ’ick segg!’
Denn kœnen Sei glöwen, weit ’ck Bescheid.
De Sak hett nich ehr Richtigkeit." –
"Na, meinst Du denn, sei heww’n em stahlen?" –
"Ih, Herr, dat süll mi ok noch fehlen!
Wer ward des Middags Ossen stehlen?
Den’n müßt doch glik de Düwel halen.
Oh, ne! Dit’s wedder so, as dunn mit minen Hund,
De Sak, de hett en annern Grund." –
"Ei wat! So holl Din Mul un kumm!
Makst mi am En’n noch sülwst mit dumm." – –
Sei gungen Beid’ nu nah den Stall herun;
Je, ja! je ja! wo süs de Stümmel stunn,
Dor was en leddig Flag,
Dor was dat hellig Dag, –
De Oll, dei kickt nah Danjel Hakern,
Un Danjel kickt nah Kawelmakern;
So kiken sei sick Beid’ ’ne Tid lang an. –
"Na, dit verstah, wer dit verstahen kann,"
Seggt Kawelmaker, "dit’s mi doch tau bunt," –
"Ick segg, de Sak, de hett en annern Grund,"
Seggt Danjel, un so gahn sei denn
Heruter up den Hof un stell’n sick hen
Un fangen an up’t Frisch tau simmeliren,
Wo sick de Sak woll müßt regiren:
Wo dit woll müßt, wo dat moll müßt?
Wer dit woll wüßt, wer dat woll wüßt?
Un dat dat gruglich schir, un wer dat woll verstunn?
Un wo dat mœglich wir, un wer dat weiten kunn? –
Un Danjel höll bi’t Grüweln sinen Kopp tau Höh;
Mit einmal fängt hei an: "Herr Je!
Ne! dit’s tau dull! Herr Gott in’n Himmel!
Herr Kawelmaker, seihn S’, dor steiht uns’ Stümmel;
Dor steiht dat niederträcht’ge Creatur!"
"Wo denn? Ick seih jo nich de Spur." –
Alle gauden Geister laben
Gott den Herrn! Do steiht hei baben,
Dor kickt hei baben ut dat Finster ’rut,
Un recht manirlich süht hei ut.
Hei kickt von baben dor de Welt sick an.
Wo sick so’n Beist verstellen kann!
As wir hei jüst so’n ihrlich Minschenkind,
Herr Kawelmaker, as wi Beiden sünd.
Ne, wo em dat doch putzig lett!
As hadd hei sick ’ne swarte Kapp upset’t
Un hadd ’ne Pip Toback mang sine Tähn;
So kickt hei ’raf von sinen Bœn!
Herr Kawelmaker, wenn dit olle Dirt
Tau rechte Tid wir up de Schaulen gahn –
Taum Bispill, mein ick, henn nah Swan –
Ick glöw gewiß, dei hadd wat lihrt,
Hei süht jo nu all ut, as hadd hei utstudirt." –
"Wo hei dor woll herupper kamen is?"
Seggt de oll Herr. "De Sack, dei nimmt mi Wunner."
"Ih! dat hei baben is, dat is gewiß;
De Frag’ is man, wo krig’n w’ em wedder ’runner?"
So stahn de Beiden denn un kiken
In Einen furt den Ossen an,
Un Stümmel kickt sei wedder an. –
"Ne, so wat hett doch nahrens sines Glicken,"
Seggt Danjel, "täuw! ick krig Di man!
So’n Creatur, dat denkt viellicht,
Dat is man so, as kik mi an;
Wat doch so’n Beist för Inföll kriggt!"
Sei gung’n nu wedder in den Stall herin,
Un simmelirten dor, wo’t woll müggt wesen sin.
"Süh!" seggt de Oll, "dat’s man von wegen,
Dat Du em fast nich bunnen hest,
Un as hei dunn irst los is west,
Is hei de Trepp herupper stegen."
"Ne! ’rupper stegen is hei nich!" –
"Na, is hei denn herupper flagen?" –
"Ne, Herr, hei hett sick ’rupper lickt,
Un, seihn Sei, dat geiht ganz geschickt!
So as wi Garben ’rupper dragen,
So kräumelt dor en beten af –
Bald is dat Kurn, bald is dat Kaff –
Dat sammelt sick so’n Oß denn up,
Un dorbi lickt hei sick herup.
Un wenn hei sick denn ’rupper schaben
Un steiht bi’t vull Fauder baben,
Un hett den Hawerhümpel funnen,
Denn bring’ de Düwel em nah unnen! –
Ick heww all männ’gen Ossen kennt,
Den’n man mit Christennamen nennt,
Dei sick nah baben ’rupper schaben
Un sick nah baben ’rupper lickt,
Un wenn em irst dat Stück was glückt,
Un hei in’t vulle Fauder stunn,
Denn kreg kein Düwel em herun."