Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

Läuschen un Rimels

Twei Geschichten ut de Slomsjohren von minen Fründ Rein....

De Karnalljenvagel.

In Rostock was mal en Student,
Den’n Jedermann in’n ganzen Lan’n nu kennt.
Hei hett ’ne krumme Näs’ un lange Bein,
Mit Vadersnamen heit hei Rein...
Un was un is en lustigen Gesell,
Dei männig drullig Stück utäuwt,
Von dei ick ein, wenn’t Jug beleiwt.
In smucke Rimels hir vertell. –
Uns’ Herr Student, dei wahnt einmal
In eine Strat rechtsch nah den Strand hendal,
Bi einem Schauster in, mit Namen Pagel,
Dei hadd en köstlichen Karnalljenvagel.
So wat von Singen heww ’ck meindag’ nich hürt!
Dat was en lüttes prächt’ges Dirt
Un hung in sine Stuw’ an einem Nagel
Un was den Schauster œwer Allens wirth. –
Eins kamm nu unse Musche Rein ...
De Trepp hendal mit sine lange Bein,
In sine Hand dat Tintenfaß,
Un einen ganzen groten Larm
Von Bäuker unner sinen Arm,
Wat sünsten jüst sin Mod’ nich was;
De Schauster stunn up sine Del;
De Vagel sung ut vulle Kehl.
"Oh, hür’n S’ doch mal den Vagel an,
Wat dat lütt Dirt schön singen kann!
Dei hett," seggt Pagel, "nahrens sines Gliken.
Oh, kamen S’ doch mal ’rin, em tau bekiken."
Un Rein ...., dei geiht denn ok mit Meister Pagel ’rin.
Doch as den Vagel hei tau seihen kriggt,
Makt hei en ganz bedenkliches Gesicht,
As wull em wat nich recht in sinen Kopp herin.
"De Vagel," seggt hei, "mag recht schön woll sin,
Un dat hei prächtig singt, dat heww ick hürt;
Doch stah ick Sei mit nicks nich in,
Dat hei Sei negstens nich krepirt." –
"Wo so? – Wo ans? – Oh, Herr Du meines Lewens!
Ick bidd Sei doch üm dusend Pund!
De Vagel lett doch so gesund!
Min leiw Herr Rein ...., ick bidd Sei, gewen S’
Mi för den Fall en gauden Rath;
Ick heww tau Sei so’n Tauverlat."
"Je, seihn S’," seggt Rein ...., "jitzt is dat so de Tid,
Wo dese Dire sick an tau verpuppen fängen,
Un wenn sei denn nich buten hängen,
Recht in de frische Luft un in den Sünnenschin,
Min leiwe Meister, seihn S’, denn kann dat sin,
Dat dor en Unglück mit geschüht;
Un dat kann kamen, ihrr man sick’t versüht.
Nu möt hei ’ruter an en luftig Flag
Un hängen bet taum nägten Dag."
"Verpuppen? – Verpuppen? – Ih, dat heww ’ck doch allmeindag,
So lang’ ick lew, von Keinen hürt!
Doch leiwer, dat hei mi krapirt,
Häng ick em buten œwer’t Finster an,
So dat ’ck em ümmer wohren kann. – –
Süh so! Nu kannst Du Di verpuppen!"
De Schauster stunn nu ümmer furt
An sinen Finster, kek un lurt,
Ob sick sin Vagel nich verpuppen wull.
"Ih, Vader," seggt sin Fru, "dit is doch rein tau dull,
Du steihst jo ümmer up dat sülwig Flag,
So täuw doch man, dat ward sick finnen.
So täuw doch bet taum nägten Dag."
"Ick glöw, hei ward dat nich verwinnen."
Seggt Pagel, "denn ’ne hellsche Qual
Un ein sihr swor Stück Arbeit is’t.
Bedenk doch, Mudder, blot einmal,
Wenn Du Di so verpuppen müßt."
Den Abend vör den nägten Dag,
As all tau Bedd de Schauster lagg,
Dunn halt sick Rein .... dat Burken von den Nagel
Un langt sick den Karnalljenvagel
Un set’t, so wohr ick ihrlich bün,
Den Schauster eine Kreih herin.
As nu de Schauster Morgens wakt,
Dunn hürt hei, dat de Kreih dor krakt;
Hei springt nu ut dat Bedd un up den Staul un up’t
Oll Finsterbrett ok glik herup un röppt
Nah sine Fru, de ruhig slöppt:
"Kumm! Mudder, kumm! nu hett hei sick verpuppt!"
De Ollsch, dei kümmt ok ein, twei, drei:
"Süh! Mudder, süh! Nu is’t ’ne Kreih!"

De Gaus’handel.

"Je," seggt oll Bur Madaus tau sine Fru,
"Je, Mudder, segg! wat meinst Du?
Will’n wi dat Kalf uns noch ansetten?
Süs will ick’t nah de Stadt ’rin ledden."
"Ih, ledd’t man hen. ’T is einerlei;
Wi heww’n jo noch de annern drei,
Wat sœl’n wi ok mit all dat Veih." –
Madaus nimmt nu sin Kalf in’n Strang
Un ledd’t de Strat nah Rostock lang. –
Bi’n Steindur stunn en Hümpel von Studenten,
Un dei sünd, as Jug dat bekannt,
In ehren Kopp vull allerhand
Verfluchte Faxen un vull Fis’matenten.
"Hürt," seggt von ehr denn nu de Ein
(Hei hadd ’ne krumme Näs’ un lange Bein,
Mit Vadersnamen heit hei Rein ....),
As hei de Buren ’ranner kamen süht,
"Nu stellt Jug All en beten wid
Hir utenein un makt genau,
So as ick Jug dat heiten dauh."
Hei seggt dat Volk denn nu Bescheid,
Un jeder Hasenfaut, dei deiht
Nu richtig ok, wat em is heiten word’n.
Un mit sin Kalf ledd’t ’ranner nu Madaus!
"Na, Olling, na, wo geih’t?" seggt uns’ Student, "Gu’n Morr’n!
Wat will Hei heww’n för Sine Gaus?" –
"Wo so? – ’Ne Gaus? – Kann Hei nich seihn?
Dat is en Kalf, so as ick mein."
De Bur, dei ledd’t nu sine Strat herun.
Kum was hei in dat Dur, dor stunn
Denn ok all grad’ so’n Slüngel wedder,
De dwäterte dor up un nedder:
"Na, Olling, will Hei nich Sin Gaus verköpen?"
"Wat? – Ok ’ne Gaus? – Kann Hei nich seihn?
Sall ick de Ogen em upknöpen?
Dat is en Kalf, hett sin vir Bein
Un achter hett’t en langen Start,
Un wenn’t dat Mul updeiht, denn blart’t."
De Oll, de ledd’t nu förfötsch in de Stadt,
Doch hett hei sin Bedenken hatt;
Hei kek sick af un an eins œw’re Schuller
Nah sin oll Kalf üm, grad’, as wull ’e
Sick œwertügen, ob’t en Kalf ok wir.
Ja, ’t was en Kalf. Wat wull de Kirl denn mihr? –
As hei nu ledd’t de Steinstrat sacht hendalen,
Dunn müßt de Düwel einen Drüdden halen,
Dei ward sick vör de Buren stellen
Un fröggt: "Wat sall de Gaus denn gellen?" –
"Gotts Dunnerwetter!" seggt de Bur,
"Hir in de Strat un ok all vör den Dur
Dauhn sei dat Kalf för Gaus mi schellen?
Kannst Du nich kiken, grote Dalf?
Dat is kein Gaus, dat is en Kalf." –
Hei ward nu doch sihr ungewiß,
Ob’t würklich ok en Kalf woll is,
Un ob hei sick ok irren kann.
Hei dreiht sick üm un kick’t sick an:
"Ne!" seggt hei un kratzt sick in’t Hor,
"Dat is en richtig Kalf förwohr!
’Ne Gaus hett Feddern un twei Bein,
De Kirls, de kœnen blot nich seihn
Un sünd nich recht up ehren Schick.
Wer ledd’t denn Gäus’ ok an en Strick?
Dat Stück, dat wir denn doch tau stark."
Na, hei kümmt nah den nigen Mark,
Un as hei dor nu will herupper bögen,
Dunn warden noch en por dor ’rümmerströpen,
Dei kemen nah em ’ran und frögen:
"Na, Olling, willst Din Gaus verköpen?
Wi will’n Di sößteihn Gröschen gewen."
"Na, dit is doch!" röppt Bur Madaus,
"So wat is mi noch nich passirt in minen Lewen!
Irst was’t en Kalf, nu is’t ’ne Gaus!
Nu is’t ’ne Gaus, irst was’t en Kalf!
Heww ick denn minen Klauk man halw?
Dat was en richtig Kalf hüt morg’n. –
Her mit de sößteihn Gröschen! Da! Ji hewwt’t!
Un is dat denn ’ne Gaus nu word’n,
Denn ward’t as Gaus nu ok verköfft!"