Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

Läuschen un Rimels

De Gedanken tau Pird´.

"Süh dor! süh dor! Gun’n Dag, Herr Bank!"
Röppt Pächter Banken tau Notorjus Klein,
"Ick heww Sei doch ok gor tau lang’
Bi uns hir nich in Wohren seihn.
Sei maken sick ok gor tau ror!"
"Wat sall Ein maken, Herr Notor,
In’n Frühjohr hadd ’ck so ’n slimmen Haust
Un nu bün ’ck midden in de Aust;
Sei künn’n sick œwer seihn eins laten."
"Ih, dat wir mir eben grad’nich dull. – –
Doch œwerst – wat ick seggen wull –
Heww’n Sei all düchtig Häuner schaten?"
"Rabbhäuner! Ne! Nich œwer Johr." –
"Denn sünd de Dinger wol sihr ror?" –
"Ih, Gott bewohre! Haun bi Haun!
Ick heww man likerst vel tau dauhn,
Dat ick nich recht afkamen kann."
"Na hüren S’, Herr Bank, dormit Sei ’t weiten:
So mœglich, in de negsten Dagen,
Den kik ’ck en beten bi Sei an;
Min grötst Vergnäugen is dat Scheiten
Un denn vör All’n up Häuner Jagen."
"Na, dat ’s en Wurt, un is gewiß!
Un wat dor denn von Häuner is,
Dat will’n wi all denn kappeniren,
Un nahsten will’n wi s’ ok probiren." –
Na, dat is gaud. Geseggt, gescheihn!
Nah fiw, söß Dag’ makt sick Notorjus Klein
Nu up den Weg un hen nah Banken. –
As hei nu führt de Drift entlanken,
Wo Ein dat Dörp all seihen kann,
Dunn süht hei ok den Pächter all von Widen
Up sinen witten Schimmel riden.
Un durt nich lang’, dunn kümmt de Oll heran:
"Gu’n Dag! Na, dat is recht, oll Fründ,
Dat Ji mi Wurt doch hollen hewwt.
Nu führt man sachten tau; wi sünd
Hir man noch bi en lütt Geschäft;
Ick lat hir achter Gasten binnen
Un ward’ mi glik tau Hus insinnen."
"Na, wenn ’t mi man tau lang’ nich durt,"
Seggt de Notor, un führt nu sachten furt. –
Un Bank, dei giwwt den Schimmel nu de Spur’n;
Un jagt irst achter’n hogen Durn,
As Klein em nich mihr seihen kunn,
Dunn achter ’n Barg, dunn achter ’n Busch herun,
Un endlich nah den Hof herup.
Hir makt hei fix de Stalldör up
Un jagt den Schimmel dor herin,
Löppt d’rop tau Hus nah sine Fru
Un röppt ehr tau: "Rasch, Mudder, fixing nu!
Sett all so’n Kram hir vör min Bedd,
Dat ’t so as bi en Kranken lett,
As leg’ ick krank hir all sid Dagen,
Lat Allerlei herinner dragen,
Un fröggt hir wer, denn möst Du seggen,
Dat ick all lang’ bün dodenkrank."
Un dormit treckt sick ut uns’ Bank
Un deiht sick in dat Bedd ’rin leggen.
Üm sinen Kopp ward hei en Dauk sick binnen,
Un all de Buddel, dei sin Fru kann finnen,
Dei warden vör sin Bedd henstellt,
So dat em Jeder för en Kranken höllt.
Kum is dat farig, kum is dat gescheihn,
Dunn kümmt denn min Notorjus Klein:
"Gu’n Morgen, Madam Banken, guten Morgen!
De Oll hett noch wat tau besorgen,
Hei ’s noch en beten ’rut tau Fellen
Un süht dor noch nah sinen Gasten,
Doch säd’ hei mi, hei wull sick hasten,
Ick süll dat Frühstück man bestellen."
"Min Mann? – Wo? Reden Sei von minen Mann?"
"Ja woll! Von weckern süs?"
"Ih, Herr Notor, ick glöw, Sei spaßen man.
Woll sid en fiw, söß Dagen is
Min Mann all elend dodenkrank. –
Mit em is ’t gor tau slicht beschapen."
"Wat! wer is krank? doch nicht Herr Bank?
Den’n heww ick eben jo noch drapen."
"Je, dat verstah ick nich! Sei kœn’n sick œwertügen,
Un fœl’n em glik tau seihen krigen. –
Hei is so krank, as Einer warden kann.
Seihn S’ hir, hir liggt min arwe Mann." –
"Ih wat! wo ’s ’t mœglich! Wo kann dat gescheihn!"
Röppt ganz verduzt Notorjus Klein,
"Kum vör ’ne halwe Stun’n, dor heww’n wi Beid’
Noch mit enanner spraken an de Scheid’.
Sei reden jo up Ehren Schimmel.
Wo is dat mœglich? Gott in’n Himmel!"
"Ach Gott!" fängt Bank nu an tau stähnen,
Um stamert jüst, as wiren sine Tähnen
Em eine Ehl tau lang in sinen Mund:
"Ach Gott! ick wull, ick wir gesund
Un künn en beten ’rünner riden,
Anstatt hir so ’ne Pin tau liden.
Ach Mudding, ick bün gor tau krank." –
"Ne! dit ’s doch dull! min leiw Herr Bank.
Ick heww persönlich mit Sei spraken
In eigene Persönlichkeit:
Sei deden mi noch œwerstraken
Un säden noch, dat Sei dat freu’t,
Dat ick dat höll, wat ick verspraken."
"Ih, Gott bewohr! Min leiw Herr Klein,
Wat Sei dor hewwen ’rümmer riden seihn,
Dat müßten denn woll min Gedanken wesen."
Na, nu füng ’t den Notorjus an tau gräsen.
Gedanken sünd all slimm, wenn sei ganz heimlich sünd.
Vör Allen bi de Herrn Notoren,
Doch wenn Ein sei all up de Landstrat finnt
Trotz Polizei un trotz Schandoren,
Un hoch tau Pird’ mit Riedpietsch un mit Sporen,
So as Herr Banken sin sünd ’rümmer reden:
Dor kœnen Einen jo de Ahnmachten antreden.
So wat hadd nie hei seihn tau Wohren;
De Sak, dei kunn hei doch nich trugen,
Em fung gefährlich an tau grugen.
"Na," seggt hei, "denn, Herr Bank, adjüs!
Ick wünsch Sei gaude Beterniß."
Un dormit gung hei ut de Dör.
So korting würden em sin Hacken,
Em kamm dat jüstement so vör,
As würd oll Bank em up den Nacken hacken;
Un de oll Pächter, dei was swer.
Fix stiggt hei ’rupp nah sinen Wagen
Un lett den Kutscher vörwarts jagen. –
Nu springt oll Bank ok ut dat Bedd,
Löppt an dat Finster: "Krischan, ledd
Den Schimmel glik mal vör de Dör!"
Un Krischan ledd’t den Schimmel vör.
Un Bank, dei spaud’t sick, wat hei kann,
Un treckt sick de Kledaschen wedder an,
Langt sick de Pietsch, set’t sick den Strohhaut up,
Drinkt irst noch einen lütten Kümmel
Un springt up sinen Schimmel ’rup.
Un heidi! vörwarts geiht de Schimmel.
Gestreckten Galopp klabastert de Racker
Irst ’run von den Hof, dunn œwer den Acker
Un all wat hei kann, hen nah de Scheid’,
Wo sei sick irsten drapen Beid’.
Ok uns’ Notorjus, den’n hüt dat Besäuken
So dull verled’t is, führt en Draf,
Dormit hei kümmt man von de Feldscheid’ ’raf,
Wo ’t an den hellen Dag ded’ späuken.
Doch kum was up dat olle Flag hei kamen,
Dunn dröppt hei ok mit Banken dor tausamen.
De Kutscher, dei den Ollen ward gewohr,
Dei dreiht sick üm un seggt:
"Oh, seihn S’ doch mal! Sei säden, Herr Notor,
Herr Bank, dei hadd tau Bedd sick leggt.
Un leg’ tau Hus so dodenkrank,
Dor ritt hei jo de Hocken lang,
Ick seih an em kein Krankheit nich,
Hei is jo ganz gesund up Stun’ns."
"Swig’ still," seggt Klein, "dat is hei nich!
Bed’ leiwersten en Vateruns’.
Kihr Di an nicks un jag’ de Drift entlanken,
Dat sünd all wedder sin Gedanken."