Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

Läuschen un Rimels

Dat Tausamenleigen.

In Meckelborg wahnt mal en oll Majur,
En brawen Mann sünst von Natur,
Dei ok en ihrlich Hart in’n Bussen drog,
Blot dat hei utverschamten log.
Un wenn hei denn so sine Kar
Recht in den Dreck ’rin schaben hadd,
Dat hei nich rügg= noch vörwarts künn,
Den rep hei sinen Kutscher ’rin:
"Johann, Du kannst es mir bezeugen!"
Dei müßt denn wedder los em leigen. –
Jehann, dei hadd denn sine Last;
Hei log sick alle Näs’ lang fast.
Jehann, dei bed’ von himmel bet tau Irden:
"Min leiwe Herr, Sei ward’n uns rungeniren;
Un glöwt tauletzt kein Misch nich mihr,
Sei krig’n uns All all up den Strich!
Sei leigen würklich alltausihr."
De Racker let dat Leigen nich. – –
Eins hadd hei vele Gäst tau Middag hatt,
Un as hei nu so bi de Buddel satt,
Dunn gung dat Leigen wedder los:
"Na," säd’ ’e, "dat is doch curjos,
Un up de Jagd is’t männigmal tau arg,
Bi Parchen in den Sünnenbarg
Dor würd vör Johr’n ’ne Driwjagd hollen,
Un ick was bi de Schütten mang.
Ick stunn ganz prächtig achter so en ollen
Un dichten Durnbusch, un dat durt nich lang’,
Dunn hadden sei en Hirsch heruter drewen,
So’n Dirt hett’t noch meindag’ nich gewen.
Grot, as de grötste Wallach, was dat Beist,
Un dorbi was hei Jug so feist,
Dat, wo dei Racker gung un stunn,
Man nahsten einen Fettplack funn;
Un as hei so irst in de Firn
Heranner kamm nit sin Gehürn,
Dunn was’t, as gung en Ellerbusch spazir’n.
Na, ick hadd dunntaumal ’ne Flint;
’Ne olle Flint, nich so, as jetzt sei sünd,
Mit Perkutschon un all dat Anner:
Wenn ick dei kreg an minen Kopp so ’ranner,
Denn lagg ok dat, wonah ick schot,
Glik unner minen Füer dod,
As was dat man so ’runner hagelt,
Un mit Manschester was ehr Schaft benagelt.
De Flint, dei was all olt. de Lop so dünn,
Dat man binah dordörch dat Pulwer seihen künn.
Un bi de Häunerjagd, dat letzte Johr,
Dor gung s’ tau En’n denn ganz un gor;
Ick hadd mit ehr noch eben schaten
Un wull sei jüst mi wedder laden, –
So heww ’ck mi nie versirt in minen Lewen –
Von ehr was nicks nich œwrig blewen,
Bet up den Schaft rein weg hadd sei sick schaten. –
Na, dormals was sei schön noch in de Reih’:
Un as de Hirsch so in de Dreih’
Bi mi herünner kamm,
Wo ick satt achter minen Durn,
Dunn tœgert ick nich lanf’un namm
Dat Beist ganz eklig up dat Kurn,
Un as sick jüst ümwennen wull de Racker,
Bautz! drückt ick up em los! – Dor lagg ’e!
Na, mine Herrn! Förwohr, ick mein,
Dat ick all männ’gen Schuß heww dahn,
Doch desen kann ick nich verstahn,
So’n Schuß heww ick meindag’ nich seihn. –
Ick segg man, wat de Wohrheit is, –
Un gaht mi mit dat Leigen weg!
Un wenn ick einmal segg: ick segg!
Denn segg ick œwerst ganz gewis. –
In’n rechten Hinnerlop hadd hei de Kugel kregen,
Un dörch un dörch hadd mine Kugel slahn,
Dörch Allens dörch, un bi den Bregen,
Dor was s’ em wedder ’ruter gahn,
Nich alltau wid von’t rechte Uhr."
"Na," seggt de Ein von sine Gäst,
"Na, mit Verlöw, min Herr Majur,
So is de Sak doch woll nich west!"
"Dies geht mich doch etwas zu weit!
Dit kann ’ck nich glöwen," seggt de Tweit.
"Ne, Herr Majur, dat segg ick mit,
Dat kann ’ck nich glöwen" seggt de Drüdd.
"Ne, dit’s denn doch tau dull!" seggt ok de Virt’,
"So’n Leigen heww ’ck meindag’ nich hürtt!" –
"Wat? Ick? Wat, ick sall leigen?
Dor sall doch glik dat Wetter ’rinner slagen!
Ick lat mi glik den Hals ümdreigen!
Ick heww noch all meindag’ nich lagen.
Wo is Jehann? hei sall herinner kamen! –
Ji sœlt mi doch nich alltausamen
För einen grawen Lœgner schellen!
Dei sall de Sak Jug ok vertellen;
Hei was dicht an bi mi up Posten stellt
Un weit, wo sick de Sak verhöllt."
Jehann kümmt ’rin. "Jehann, nu hür mal tau
Un segg de Wohrheit ganz genau.
Schot ick den Hirsch nich in den Hinnerlop?
Un söll nich glik dat Creatur,
Ahn dat hei sick man rögt, tauhop?
Un kamm de Kugel nich herut bi’t Uhr?
Hest du den Schuß nich seihn dor vören?"
"Ja, mine Herrn, dat will ick glik beswören,
Dat is gewiß!" seggt Jehann Möller,
"Min Herr, dei schot; un as hei schot, dunn föll ’e.
Doch wo dat eigentlich is scheihn,
Dat künn hei sülwst so prick nich seihn;
Wo dat so kamm. So gung dat tau:
Seihn S’, in so’n richt’gen halwen Düsel
Was woll de Hirsch all von dat Schrigen
Un von den Larm, un as hei ut den Dannenküsel
Up uns heruter kamm, dunn würd hei sihr bedenklich,
Denn hei würd uns tau seihen krigen.
De Sak, dei würd em nu verfänglich:
’Ick weit nich,’ dacht ’e, ’wat ick dauh?
Hir achter laten s’mi kein Rauh
Un vör mi stahn sei mit de Scheit,
Sei ward’n am En’n mi doch beluren!’
Un dorbi kratz hei sick, sihr in Verlegenheit,
Mit sine Klaben acht’re Uhren.
Un noch was hei nich kamen taum Besluß,
Dunn schot de Herr Majur,
Un dorvon kamm’t, dat em de Schuß
Satt in den Hinnerlop un achter’t Uhr.
So hett min Herr den Hirsch dor schaten,
Un so is’t wohr, Sei kœn’n sick d’rup verlaten." –
De Gäst, dei schüttelten den Kopp:
"De Kerl, der lügt un doch zu grob!" –
De oll Majur, dei säd noch mal: "Ick segg,
Un wenn ick segg, denn hett dat sinen Grund!"
Doch sine Gäst, dei was dat doch tau bunt,
Sei führten Einer nah den Annern weg. –
As Herr un Kutscher sünd allein,
Dunn seggt Jehann: "Dit hadd uns bald bedragen,
Sei leigen œwerst ok tau wid von ein,
Ick bidd Sei blot mal: Kopp un Bein!
Dat krig’ ick ok nich mihr tausamen lagen."