Dat was Hilgabend, was Kinnjes.
De Storm de hult so dull! –
Grar as sonn hungrig Wulf so boes,
So iwrig foart he dörch de Schnes',
As ob he Murd un Dotslag bloes
Un Allens freten wull.

De groten Boem de schürrten sick, –
Dat güng dörch Bork un Bast.
Dunn sär de alleöllst oll Ek
To er negst Nawebom, de Boek: –
Du süst denn rein so klamm un blek,
As ob du basten schast!

Sü, nege sünd 't drehunnet Joar
Doa harr wi grar sonn Küll;
Ick wet, dunn stünnst du noch nich doar;
Doa was dat rein so kolt, foerwoar!
As ob de Wold mit Hut un Hoar
Up ens vefresen schüll.

Dat knallt, as wir doa grot Driwjagd,
De Forst dörch aeweall;
Dat was 'ne goa to slimme Nacht,
De Frost de harr sonn grausam Macht,
De stiwsten Boem, ir en dat dacht,
De basten mit sonn Knall.

Dun stünn de hel Nurdkant in Für,
As set doa de ror Han
Hoch baben hoch up de oll Ird,
As ob dat ut mit er nu wir,
As schüll s' de annen Stirn to Lir
In Schimp un Schann vegan.

As nast dat werre Früjoar würr
Doa was dat Elenn grot;
Vun de oll Boem doa stünn de drürr
In Bork un Bast as droeg as Schürr,
Vespakt de Telgens, moer un schnirr,
Un all dat Jungholt dot. –

Dannboemeken, Dannboemeken
Dat harr dat aw mit hürt;
Dunn würr so angst em uppe Ster;
As Hagel kolt, Istappens swer,
As Metzes scharp vun baben her
So felen dal de Würt.

Dannboemeken! Dannboemeken!
Un ir dat Morrn noch wad,
Denn fött de kolle Dot di üm
Un treckt di Kron un Nadel krümm
Un ritt di an din Wöttel 'rüm
Un makt di stiw un swart.

Min arm oll lütt Dannboemeken!
Wenn 't Früjoar werre kümmt,
Denn wunnern sick, vewunnern sick
Swinegel, Has, Katteke, Rick
Wu droeg du wurrst un swart as Pick,
Wu nakt un wu veschrümpt.

Denn schugen grugen sick voer di
Din goren Frünn sick all –
Stiglitsch, Blagwepstirt, Heiste, Fink,
Winvagel, Schacke, Droßel, Münk,
Samst Schnarr un Zipp un Rothüting,
Kukuk un Nachtigal.

Denn flüggt blot de oll Negenmür
Ganz sachting na di 'rup,
Sitt baben doa in enschen furt,
Un ob den helen Dag dat durt,
Un lurt un kickt un kickt un lurt
De lütt Grotjoechings up.

Denn slickt de Voß sick na di 'ran
Sacht, as de Dew dat don,
Un fangt doa still to kratzen an
Un gröwt 'ne Kul, so flink he kann,
Un purrt dicht bi di, oll lütt Dann,
Sick in sin stalen Hon.

Nast plückt din Nadels sick de Wind
Un streugt se dörche Wold; –
As harr se dinen Dot di günnt,
Krüppt denn de Arre hen, de blinn',
Wu du so lang hest stan, un sünnt
Sick achte 'n Poggenstol.

Min arm oll lütt Dannboemeken,
Un is doa goa ken Gnar?
Büst noch so jung un smuck un schoen,
So oarig büst du antosen,
So drall un stur, so frisch un groen, –
Wu schar üm di, wu schar! –

Dat 's bitter, wen en starben moet,
Man, ach! wu hart, wu hart,
Wenn en so jung kümmt vun sin Foet,
Wu 't beten Leben noch so soet
Un vull dat Hart is, vull un het
Un in sin Glück venarrt.

Dat 's bitter, wenn en starben schall,
Un harr he riklich hatt
Dat Oelle, wu de Wöttels all
Veollmt sünd, un de Bom doch ball
Hüt ore morrn vun sülst to Fall
Kümmt Stamm, Bork, Telg un Blatt.

Un denn sonn bitterboesen Dot!
Du kümmst, lütt Bom, mi voer
As sonn arm Goer, dat nakt un blot
De Landstrat lank in Angst un Not
Sick slept un gnagt an schimmlich Brot,
Wegjagt vun jere Doer;

As sonn lütt arm velaten Goer,
Dat in de Awsir krüppt,
Wil de oll boes Stewmore er
Den Dot günnt un er girn to Ler,
Wenn Nümms dat seg, dat Legst ander,
Dat en an 't Leben grippt.

Min arm oll lütt Dannboemeken,
Un is doa goa ken Gnar?
Büst noch jo jung un smuck un schoen,
So oarig büst du antosen,
So drall un stur, so frisch un groen, –
Wu schar üm di, wu schar! – –

Dunn knarrt un gnurscht un quikt de Sne;
Dun kem de Holtwoar gan, –
Sin Watestewel hoch an 't Kne,
Sin dicken Flausch vun Kordure,
Sin Voßklott aewe 't Ur harr he
All will un woll andan.

Grar lanke Schnes doa kem he her
Na den lütt Dannenbom,
As ob he den sick soeken der,
Un tröck sin Knickfang ute Scher
Un boegt halwwegs sick dal un sner
Den Bom aw Span un Spon

Awschürr he utte Kron em flink
Den Sne un Rurip dunn,
Upboer he sick dat smuck lütt Ding
Un lacht sick still vegnoegt un füng
Voer sick to fleuten an un güng
Dwaß dörch dat Holt doavun. – –

Doa in de Dönsk wat 's dat foer 'n Larm
In dat oll Jägehus?
De grot Stuw is hell, blank un warm,
De Holtwoar hett sin Fru in Arm,
Un grar as sonn will Immenswarm
Towt doa dat Goerengrus.

Ruklas hett klingt! Ruklas hett klingt!
Hurra! As Küselwind
Wenn 't werret, rönnt, hüppt, danzt un springt,
Hallot, jucht, krischt dat lacht un singt,
Wat mi he bröcht, wat di he bringt . . .
Wu selig is sonn Kind!

Doa stünn vull Stat Dannboemeken,
As droeg 't sin Hochtitstüg,
Blank in sin Kron 'ne güllen Fan,
Mit siren Bännes angedan,
Un ror un gel Waßstapels stan
Em hell up jere Twig.

Wat dreggst foer snaksches Awt, lütt Bom!
Vun Appel, Backber, Plumm,
Vun Honnigkoken, grot un lütt,
Vun Pepenaet, vun brun un witt,
Un Saffranpöppings vull he sitt,
Un weck sünd schew un krümm.

Nicks felt doa wat doa an sick hürt,
Nich Knarr, Fleut un Trumpet,
Popp, Klaetebüß un Stekenpird,
De Wag nich, wu de Popp in fürt,
Naetknacke, Trummel, Pött un Bürt,
Nich Sabel un Musket.

Dannboemeken, wat büst du rik, –
Wat deist er all to Gor!
Nich Fibel felt, nich Bibel, kik,
Foer Hans un Koarl un foer Marik;
Foer Krischan un de krusköppt Fik
De Tagel nich un Ror.

De Holtwoar strek sin swarten Boart
Un strakt sin smuck lütt Fru:
– Min Winachtsbom hett ok sin Oart,
Doa hett üns Herrgott Nicks an spoart, –
Min Winachtsbom, sär he, nich woar?
Oll Ollsching, dat büst du! –

Dunn kek se 'ruppe na ern Mann,
Er Og dat würr so grot,
Dat würr er vull bet an den Rand,
Loep aewe up er siren Band,
Se sär ken Wurt. sin ruge Hand
De drückt un küßt se blot. – –

Dat was Hilgabend, was Kinnjes;
De Storm de hult so dull,
Grar as sonn hungrig Wulf so boes,
So iwrig foart he dörche Schnes,
As ob he Murd un Dotslag bloes
Un Allens freten wull.

Dat knallt, as wir doa grot Driwjagd,
Der Forst dörch aeweall;
Dat was 'ne goa to boese Nacht
De Frost de harr sonn grausam Macht,
De stiwsten Boem, wenn harr dat dacht,
De basten mit sonn Knall.

Man in dat oll lütt Jägehus
Harr Nümms nich doaup Acht.
Ruklas hett klingt! Ruklas hett klingt!
Dat rönnt un hüppt un danzt un springt,
Hallot, jucht, krischt un lacht un singt
Den Storm still, warm de Nacht.

Dannboeming dat stünn still un schoen
As Altoalichte stan,
So hell un blank un frisch un groen,
As ob de Sommesünn doa schen,
De Vagel Nachtigal doa kem
Un füng doa an to slan.

As freugten doa mit em as sünst
Sin gor' Frünn all nu sick,
Stiglitsch, Blagwepstirt, Heiste, Fink
Winvagel, Schacke, Droßel, Münk
Un Schnarr un Zipp un Rothüting
Katteke, Has un Rick. –

Du rusig Storm, du Winte hart,
Kamt ji man Arm in Arm,
De en in Witt, de anne swart
Un nemt juch hen man Beir jug Part!
Sonn rechtes ächtes Minschenhart,
Dat bliwt doch groen un warm.

Un wat doa föllt un sick vefarwt, –
Wat hett dat all foer Not!
Un wenn de hel oll Welt vedarwt, –
Wat! Menst du, wat dat Hart mit starwt?
Dat Hart hett ok den Himmel arwt,
Dat lewt un bliwt nich dot! –