As wenn dat Brod nich satt du kregst,
So pewrig büst un küm;
As wenn nich droeg un natt du kregst
Un wußt noch ganz ut'n Lim.

Din Witt in 't Og is quittengel,
Din Mul as 'ne Krek so blag;
Du wast so droeg as 'n Bessenstel
Un wirst doch süß so tag.

Du schnüwst un kwüchst, as harrst 'n Kropp,
As aewegoren Gest; –
Wat büst foer 'n ollen Kwesenkopp,
Dat du sonn Grappen hest!

Dat 's nu glik an dre Mand all 'ran,
Du slepst di man so hen;
Un bi di sleit rein goa Nicks an,
Ken Awschrift un ken Spenn.

Wat, Bengel, nimm di doch tosam!
Du sleist jo ganz ute Oart –
Sü, Jung, ick lat den Docte kam,
Wenn mi dat lang noch woart!