Du hest to Hus de Schöttels vull,
Du frettst Dag in Dag ut foer dull
Un premst di vull din Mag; –
Gelgoesch un Lünk wat hunget de!
Er Disch liggt ünne Is un Sne, –
Dat geit er goa to schrag.

Er Tit is hart, er Winte dür;
Dat geit er as de Prachelür,
Glik vunne Hand to Münt.
Un wenn en Weitkurn vun de Del
Ok rut ens flüggt, dat is nich vel
Un dat is girn er günnt.

Kumm her! Da, nimm diß Hand vull Oar'n
Un dräg s' er achte in 'n Goar'n
Un wes doch enmal klok.
Dat is 'ne schlichte Wirtschaft man,
De Käu un Schap dörchforern kann
Un nich er Lünkens ok. –