Weck segg', ick hew in Liw ken Hart,
Un weck, ick hew ken Sel:
Min Hoar dat is so gneteswart,
Un min Hut so rug un gel.

All segg' se dat: min Hasenschoart
De hett mi Satan küßt,
Un min Pirfot makt dat apenboar,
Wat 'ne Hex ick wesen müßt.

Un geit in Hus un Hoff dat slicht,
Denn wir Swart Ilsch nich wit;
Un wu en Kind de Bräuhost kriggt,
Dat boert Swart Ilsch de Tit.

Un wenn na 't oll gor Recht dat güng,
Wat de oll got Tit se nennt,
Wu dat Amt sick noch de Hexen füng,
Denn harr ick lang all brennt.

Un kam ick wu en Doer voerbi,
Denn schelt mi Olt un Jung; –
Mit Sten doa smiten de Goeren na mi
Un steken ut de Tung.

Hür! wu de Meiges un Binnes schimp',
Wat ick hir Oaren les', –
Un ick hew noch Nümms ken Hoar nich krümmt,
Un ick men mit Nümms dat boes!

Mi steit dat Hart, min Blot dat früst,
Mi graest dat in min Sel,
As ob 'k mi sülst vefluchen müßt,
As harr 'k an Gott ken Del.

Ick wet, dat moet wu schreben stan,
Vun 'ne Wittfru wad 't vetellt,
De is ok Oaren sammeln gan
Up sonn grot Weitenfeld;

Dunn is de Herr vun 't Feld doa kam,
De seg er an er Not,
De hett se in sin Hus upnam –
Un dunn würr Allens got.

En grot un mächtig Mann kenn ick,
Doa 's ümme Aust bi den,
Un mit sin Seiß doa meigt se sick
Sin Kurn mit egen Hänn.

Ick wull, he gew mi nu Gehür,
Ich güng girn mit em lank, –
Makt he ok man an de Kirchhoffmür
Mi 'n Lock mank 't Nettel mank. –