So set ok ens he doa; dunn sär he, –
Bi 't twet Glas Krock doa wir he grar:
– Is dat upsters en roares Were,
Man ok de Hoenejagd is roar!
En Volk hew 'k achte bi de Eken,
Twe anne up de Roggenbrak
Un dre denn noch doa günt de Boeken,
Wu nu se den Rappacke hak'.

Na, gistern ga ick mit Schassüren
Voer Middag 'n beten in 't Revir
Un wull toglik ok aw ens spoeren,
Wat doa nich noch mir Hoene wir.
As ick nu so henstewel buten
Un na de Brak nast 'ranne kam,
Sitt Musche Has' bret manke Kluten,
As sonn Kaninken druß un fram.

Schassür man, de entfamte Koete,
De schest to hastig na em 'ran, –
Heidi! up güng de Has, utret he,
Hest mi nich sen! all wat he kann.
Ick flink dunn min oll Schetding 'runne
Un lang em ens gehürig na –
Knick! knack! man Wunne aewe Wunne,
Hen güng de Has, je ja! je ja!

I, denk ich, schüll di dat so dregen?
Du nemst em doch gefärlich ßür!
Ick fix dunn 'ran bet wu he legen,
Doa seg ick glik, wat Sweiß doa wir.
Furtst spoer ick dunn de Brak noch 'rünne
Grarwegs bet in den Dannenkamp,
Doa in dat Voßlock, hal 's der Schinne!
Was 'rinne krapen Meiste Lamp.

Ick lang doa 'rinn, man awtolangen,
Was he nich, wat ich langt un grep;
Wat was doabi recht antofangen,
He set to fast un vel to dep.
Doa moet sick doch 'n Mittel finnen –
Du kannst doa so doch vun nich gan!
So denk ick dunn, un dat Bisinnen
Dat hülp mi, as dat oft all dan.

Inföll mi glik min Schrubenkrätze,
De ünnen an min Larstock sitt;
Sonn Schruw höllt fast, licht los nich lett se, –
Dat was ken Frag, doa güng dat mit.
Aw makt ick dunn den heden Loppen,
De üm den Kratze 'rümme set,
Un hal mi Lampen as sonn Proppen,
De drang wat ute Buddel get. –

– – Na, sär dunn Köste Hübenbecke, –
Den Förste set tonegst he grar, –
Er Wurt in Iren, man sonn Stöcke,
Herr Förste, dat 's mi denn doch goa – –
– Vegeten Se Er Rer nich, Köste!
Fel Förste Knop em flink in 't Wurt,
Wi kam' jo süß noch vun dat Beste
De Hoene aw, wenn lang dat durt!

Je, vun de Hoene wull ick seggen . . .
As ick nast na de Haekes will,
Se ick Schassür den Kopp antrecken,
Un as sonn Mür so steit he still.
Burr! burr! hen voer mi güng de Vagel,
Dat hel Volk . . . föftein . . . meiner Sel!
Ick mak ok Für, man, dunner Hagel!
Ken enzig Hon, ken Ferre fel.

I, segg ick, büst du denn behext hüt,
Hest du an sonn oll Wiw di schürt, –
Dat du din Kurn to fix di steckst hüt
Un di so bandig dat mallürt?
Ick ga dunn wire na de Koppel
Un kik noch na de Hoene mal, –
Doa, richtig! achte uppe Stoppel
Dicht bi de Haekes föllen s' dal.

To 't Laren nem 'k mi goa de Tit nich;
Wi beir er na, Schassür un ick, –
Dat was bet na de Stoppel wit nich,
Wu 't föllt, doa höllt sonn Hon ok sick –
Schassür de füng glik an to spoeren,
Un as na 't Pulwemat ick grip,
Se 'k all den Hund den Kopp upboeren, –
Doa stünn he voer 'ne Haekekip.

I, denk ick, is de Hund biseten . . .
Wat hett he doa? . . . wat is em nu?
Ick sta un kik un toew noch 'n beten,
Man he steit fast up Trojedu;
Foerwoar, he harr de Hoene drapen . . .
De Hoene, dat roek de oll Toel,
De wirren na de Kip 'rin krapen,
All sößtein Hoene, meiner Sel!

Schassür de günst, grar as sonn Teckel
Voer 't Voßlock, wu de Voß in sitt.
Ick sla fix to de Kip er Deckel;
Wat, segg ick, deist du nu doamit?
Ick will to Hus all mit se stüren,
Man as ick nege mi bisünn,
Wull ick dat glik ens utprobiren,
Wat ick nich recht mir drapen künn.

Ick moek de Kip dunn apen 'n beten
Dat en to Tit man 'rute künn,
Un, as ick mit 'n Sten ansmeten,
Doa burrt de Vagel enkelt hen.
Burr! floeg dat, burr! . . . knick! knack! so schoet ick –
Ick wüßt jo, dat min Og nich droeg, –
Bet all de Hoene to min Foet ick, –
Ken dre Minut nem 't, – liggen seg. –

De Köste kleigt sick still de Waren
Un jaekt nadenklich sick dat Kinn:
– – Ne, so wat lewt nich! Man dat Laren,
Herr Förste, güng dat denn so swinn? – –
Dunn roep de Förste: – Ach, wat, wecke!
Dat hürt jo up 'n anne Blatt!
Wen, min oll lew lütt Hübenbecke,
Wen harr to 't Laren Tit ok hatt! –