Woher kommt Krieg?

Es sät e mol en Herr zuo mer:
»Chom Appenzeller Bur!
Ond säg, wo chond der Chrieg au her?«
Ond nehmt mi so i d'Chur.

Do säg i: Ach! das wäß i nüd,
Wie froged ehr mi das?
Ond losed doch no vile Lüt
Ond tribet mit mer G'spaß.

»Rei säg mer's du, es wundert mi,
Wie du das luogest a?
Es het so Jedere sin Sih,
I loh di jez nüd a.«

No wenn ehr's denn gad wösse wend,
Vergebes sägis nüd,
Ond wenn ehr mer e Bießli gend,
So g'höred's ehr ond d'Lüt.

»Do hest e Bießli, säg mer's g'schwind,«
Doh red i no ke Wort.
»No, schüch di nüd, min guote Fründ,
Es jagt die niemet fort.«

Drom isch wer au om's Jage nüd.
Gend no e Bießli her;
Denn wenn i's säg, so lached d'Lüt
Ond ehr, min liebe Herr!

Ond so goht's no e wyle fort,
Vier Bießli zöch' em ab,
Ond rede no vom Chrieg ke Wort,
Bis er ertaubet drab.

»Du Bure-Pflegel,« sät er do,
»Wotst mi zom Narre ha?
Vier Bießli,« sät er, »hest jetz scho;«
Do chont mi s' lachen a.

Grad will er mer en Oerig gee,
Ond packt mi eben a;
Do sägi, jez was wender mee?
Ehr hend jez Uskonft gha.

Wenn en am andre fodre thuot,
So werd der ander müed,
Ond bi de Große chostets Bluot,
Ond doher chont der Chrieg!

*

Die Milchkuh

Es suocht en Bur e Milechchuoh,
Der Nochber will em helfe,
Er bet'm gad de Stall ufthuo:
»Do les' us onder zwölfe!
Es stoht d'r aber äne do.
Wenn d'Milch wit, so chauf sie no.«

Of das he chauft der Bur e Chuoh,
Ond nebnt si mit i d'Hötte,
Er denkt, er hei ken Ohschick thuo,
Ond böndt si do a d'Kettle;
Doch welche her und melche hee,
Das Chüehle will ke Milech gee.

So goht er hal zom Nochber hee,
Ond thuot si erber chlage.
Der Nochbri sät: »Was wit du meh?
Wie wit du mi verchlage?
Han i nüd g'sät, bim Schicke scho.
Wenn d'Milech wit, so chauf si no?«

*

Die Kirchgänger

Zwee Nochbre hends abgelegne gha,
I d'Kilche z'göhnd, ond send si gma,
Ist ahden en zom äne cho,
Ont g'froget: »Wotst au mitmer cho?«

So chont der ä im Sonntig Gwand,
Ond het si Strüßli i der Hand.
Wotst mit? Do grift der z'erst in Sack,
Ond sät drof: »Nä, i ha no Back?«

*