Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat nägenuntwintigste Kapitel

Dit Kapitel is en bäten lang in 'n Tausnitt un doch nich up 'n Tauwaß makt, un süll dor wat an tau väl wäsen, denn kann dat dat letzt Kapitel gaut räkent warden, wil dat, wenn einer man nahmäten will, gegen all de œwrigen tau kort kamen deit.

Up den ollen Lehnschultenhoff sach dat œwer nich so ut, as ob dor beschert warden süll un as wat dat Kindjes dor inkihrt was den hillgen Abend nah den vierten Advent in den rechten Geist un in de rechte Wohrheit un mit de glik warraftige Freud von dat Gäwen un von dat Empfangen. Dor hürten Vadder un Moder noch an dat Hus, un vier Kinner hürten dor an, de dor sacht de richtige Lust un dat wohre Läwen tau Schick un tau Gang bröcht hadden mit Lachen un Hüppen un Juchen un Krieschen üm 'n smucken Dannenbom rümmer mit gälen, gräunen un roden Waßstapel doran un Appels, Päpernœt un Kindjes-Poppen in de grote Dönsk. Dor wiren Appels naug dortau wäst grad in deses Hus för all de välen Kinner ut dat ganze Dörp, de dor noch vörmorrntau so vergnäugt up den groten Dik dor glitscht hadden. Dor was vullup in dat Hus, in Schapp un in de Lad un in Drakastens, von den Keller bet ünner de Auken, in Schün un in Stall, in Fack un Däl, in Kisten un Kasten, in Päkfatt un up den Rokwiem un an all de välen Ecken un Kanten, de dor an den Hoff mit tauhüren deden. Dor was all in, wat dor inhüren ded för dat titliche Woll: Ordnung un Flit, Nüchternheit un Sporsamkeit Johr ut un Johr in. Man dat lagg dor so still, as was dor kein Minsch nu nich in; de Dören stunnen apen, as wir dor de Swed wedder in Anmarsch mit poolschen Buck un Swedendrunk oder Korl Lepuldten sin Russen mit Knut un Karbatsch, as hadden s' alls achter sick liggen laten, as dat lagg un as dat stunn, vör den roden Hahn un man dat nackte Läwen reddt in ehr Himmelangst in de deipste Wohld rinner. Dor schinten kein Lichter dörch de Ruten in de Dönsk von 'n lustigen Dannenbom, un dat stunn dor so verlaten, as wir dor de Dodesgeruch intreckt mit Sük, Krepanz un Pestilenz un as wiren de Kochummes dor in wäsen un hadden den Lehnschulten mit Fru un Kind un Knecht un Magd afmurkst von wägen den groten Sack vull mäkelnborgsch Valür, de dor in den einen Drakasten lagg bi dat grot tweisleprig Bedd, wo Vadder un Moder in slepen.

Un nu was jo ok mitdes de Vullmaand upgahn un schint so hell up dat oll Buerndörp, vull so hell as de Nacht vörher, un as was hei afgünstig up all de Dusenden von Stierns dor achter em un as hadd hei dat negste Anrecht dortau, grad de Nacht in oll Land Mäkelnborg so hell tau lüchten, wil de leiw Herrgott dorin sinen Weg wandeln ded un wil hei de oll Ierd sülwen taunegst was un hei dat recht wisen wull, wat hei sin Schülligkeit ded un ümmer dan hadd, unverdraten dörch ein Johrhunnert in dat annere rin, nu all dat sœbenunföftigst Johrhunnert nah Calvisi sin Räknung sörre den Dag un de Stunn', wo uns Herrgott seggt hadd: Es werde Licht! Un de vulle blanke Schin von den Maand de füll nu ok grad so hell up den ollen Lehnschultenhoff un up de rendlichen Ruten von de grot Dönsk von dat oll Hus, as wull hei tauseihn, wo dat einmal taugung, dat dor kein Dannenbom nich anstickt was in de hillge Kindjes-Nacht; Kinner wiren dor jo in, dat wüßt hei, un so smet hei denn sinen hellen Schin bet achter nah dat tweisleprige Bedd in de Dönsk hen.

Un dor lagg wen dwars oewer dat Bedd; de hadd sick jo woll dor up hensmäten, so as sei gung un stunn, de hadd den Kopp un dat Gesicht deip in de Küssens rinner steckt in de grausamste Pin un de bitterlichste Angst, de sonn arm schüllig Minschenhart fäuhlen kann, un dat was de strenge, gewaltige Fru, de dor vör Middag noch ut dat Schultenhus so iwrig ruter kamen was un den Satan achter de vermükerten lütten Twäschens hitzt hadd, dat sei von ehr eigen Öllernhus fuurt lopen wiren feldin in de wide Welt rinner in de kolle Winternacht un in den gewissen Dod, all ut Angst vör de gewaltige Fru, de dor nu so terbraken dwars œwer dat Bedd lag, un dat was de beiden Hasenschoorten ehr eigen Moder.

Ja, wohr was dat, leigen kunn sei dat nich, de beiden vermükerten Twäschens mit de Hasenschoorten de wiren ehr eigen Fleisch un Blaut; man dat dat mœglich wäsen wir, dat sei sülwen, de schöne, sture Fru, Hasenschoorten in de Welt setten kunnt hadd, dat was dat jo grad, dat was dat, wat den Satan de Puurt von ehr Hart, de hei anlähnt funnen hadd, mit einen Slag wit apen ret, so dat hei dor rinner kunn, vör stahn hadd hei dor all lang un dor up lurt hatt, un de Satan was de Hoffahrt. Je, wo hadd sei ok Hasenschoorten kriegen kunnt, grad sei? Sei was de glattst Schultendochter wäst teihn Milen in de Rund, as de Lehnschult noch kamm un üm sei frigt hadd. Sei was ehr Tit de smuckste Brut wäst teihn Mil' rundüm sörre twintig Johren; sei hadd de rikste Utstüer up den Lehnschultenhoff mitbrocht hatt, sonn Utstüer was dor sörre hunnert Johren nicht rinner brocht worden; sei hadd noch mihre mitbrocht, un wat bäter is as Geld un Gaut, sei hadd Rendlichkeit un Flit mitbrocht un de rechte Lust un den rechten Iwer tau ne düchtige Wirtschaft un was ehren jungen Mann tau Hand gahn, as wenn sick dat so hüren ded, dat sei sinen Kopp un sin rechte Hand wäsen süll un wenn dat œwerall sin Oort un sin Däg up den Schultenhoff hewwen kunn. Un wat de jung Lehnschult was, dat was man en framen, stillen Mann, de mücht ehr jo woll en bäten tau välen Willen laten hewwen glik von Anfang an, wil dat sei so smuck was un so klauk un so rasch un so branddüchtig un wil sei noch wat anneres in dat Hus bringen ded, ihre dat Johr rund gung, wat em noch väl, väl bäter anstunn as dat väle Boltenlinnen un de swore Sack mit mäkelnborgsch Valür, de sei em taubrocht hadd dor achter ut Hogen-Langhagen her, wo ehr Vadder Schult in was, un dat wiren twei sonn smucke Twäschens wäst, einer hadd föftig Milen afreisen kunnt, smucker hadd hei sei nich drapen kunnt, nich in Dörp un nich in Stadt, nich bi Junker un nich bi Burmeister. Wo kunn dat œwerst woll ok anners wäsen, de junge Moder was jo so smuck; utbliwen hadd dat jo nich kunnt, de junge Fru hadd dat jo sülwen seggt. Un as de smucken Twäschens nahsten döfft würden, de Jung Fritz un de Diern Rike, dunn hadd sei noch tau ehren Mann seggt hatt: »Dor lat di nu œwerst ok an genäugen, Hans! Wat de Jung is, de ward hier Lehnschult sin Tit, un wat de Diern is, dor sorg ick nahsten för un de Sack mit dat Geld, den ick di mitbrocht heff. Dor sorg wi nu beid för, dat hei duwwelt so grot ward. Dor sünd noch mihr Lehnschulten in Land Mäkelnborg, un denn legg ick minen Kopp nich ihre dal, bet ick ehr den besten utsöcht heff, de dor denn mank tau finnen is.« Un dunn hadd sei sick wollgefällig œwer de Weig bückt un hadd tau dat lütt Dierning seggt: »Lat du man wäsen, min Pöpping! Du warst grad so smuck as ick sülwen bün, du kannst noch eins en Junker kriegen, wenn dat Glück gaut is; dat is noch gor nich so fast afseggt.«

Dit was jo nu all sihr schön wäst, un de beiden hübschen Twäschens hadden sick ball ut de Weig ruter wussen, un de slacht'ten jo woll heil un ganz nah ehr Moder, so smuck as de würden un so stuer as de de lütten Köpp œwer Enn' höllen, so drad as de an tau lopen fungen. Un wenn de schöne Lehnschultenfru denn dat sach, wat frömd Lüd still stunnen un sick de Twäschens dorup ankeken, denn smet sei sick noch eins so stuer in de Bost, as wull sei seggen: 'n Wunner is dat jo nich, dat sünd jo ok min Kinner! Kikt mi dor man eins up an! Un all dat annere dat slog ehr jo ok man so in, as dat klauk Lüd ümmer so insleiht: ehr Häuhner läden ümmer de iersten, meisten un gröttsten Eier; ehr Gössels kammen ümmer tauierst ut; sei hadd ümmer de meisten Töpp Flaß; in ehr Zipollen kamm de Butt nich in, un sei würd ümmer mihr de Kopp un de rechte Arm, ahn dat hei 't marken ded, den dat angung; sei was jo so smuck un so klauk, un dat mäkelnborgsch Valür dat trock jo woll orig Jungen, sonn Däg hadd dat unner ehr flink Hand un scharpes Og. Wo hadd ehr woll wat fählslahn kunnt, wat sei sick vörnahmen hadd.

Man dor is kein Hauhn so klauk in de Welt, wat doch nich mal ok in 'n Nettel leggen kunn, un as dat sößt Johr kamm, dunn was dor wat nich richtig in dat oll Schultenhus, dunn kreg de Schult kein gaut Wuurt mihr tau hüren von sin smucke Fru, dunn smet sei mit de Pött un de Schapens, as kreg sei de von de Pötterfru ut Crivitz ümsüs schenkt, dunn stunn ehr de Kopp nich recht, schonst all ehr Schap twei Aulamms smeten, dunn darwt sick de Schult nich ünnerstahn, de Mund uptaudaun, so fohrt un rohrt sei em an un haugt sei em rœwer mit de Swäp von de bittern scharpen Wüürd. Sei hadd dat jo nich wullt, un ehr Will was dat jo nich wäsen, un as dunn dat ierst Fauder Roggen inführt würd, dunn kamm sei wedder mit Twäschens tau liggen, un dat wiren de beiden lütten vermükerten Hasenschoorten wäst. Behöde un bewohre! Mihr as twei Kinner hadd sei jo nich hewwen wullt! Ein Jung un ein Diern dat was jo allermeist naug för ein christlich Schultenfru. Sei hadd dat jo seggt, dat sei nich mihr hadd hewwen wullt. Wenn de Dagläuhnerschens up de Eddelhœw sei sick halwigdutzwis anschaffen deden, dat was wat anners, de wiren dorup anwiest; Knecht un Hawgängers müßten dor jo wäsen, un Buerstäden de legen dor jo nu nich mihr up de Strat as vördesen. As dat nu œwerst gor Hasenschoorten wäsen müßten, de dor in de sülwstige Weig legen, wo Fritz un Rike ehr Tit in lägen hadden, Herr du meins, was dat œwer dat Kalf in dat Og slahn, dat de Düwel dor nu richtig in ehr Hart an den leiwen Herrgott sin Städ all upstellt hadd un wo sei nu ehr Vaterunser so flitig vör herbäden ded. Wo kamm sei bi Hasenschoorten? Sei hadd doch sülwen kein Hasenschoorten nich. Wo kunn sei einmal bi Hasenschoorten kamen! De hadd jo uns Herrgott sülwen teikent, dat, wer sei sach, sick dorvör bekrüzen un sägnen süll, dor hadd jo woll de Düwel sin Spill bi hatt. Dat was jo unrecht, wenn man de döpen laten wull. Dat best was dat, wenn de up de Städ en Stein jedwer üm 'n Hals bunnen un sei versöpt würden dor achter in den deipen Swarten Soll bi de fürstlich Scheid, dat dor nich Hund un Hahn nah kreigen ded in all de Ewigkeit. Nee, dit Unglück, dit Schicksal! Sei was jo woll rein behext worden!

Un dunn hadd de gewaltige Fru sick kein Rast günnt un den Schaden so lang beseihn, bet sei dat utspinkeliert hadd, wovon hei herkamen wäsen kunn, un dunn hadd sei nahhorkt un nahfragt, wat de Lehnschult sin Grotvader sin Tit ok en Hasenmul hatt hewwen süllt; dor was ne oll Fru in dat Dörp, de sick dor noch up besinnen wull, un dunn wußt sei sick jo nu fri von alle un jedwe Schuld bi dat Schicksal, un dunn kunn jo ok de Schult sülwen dor nicks wedder seggen, so giern hei dat ok wullt hadd. Was de nich still wäst, denn so würd hei nu ierst recht still. Sei kunn de beiden Scheusalen nich vör ehr eigen Ogen seihn, de wiren jo nich dat Grotfäuden wiert; ehr würd jo slimm, wenn sei sei anseihn müßt. De sülwst grot stillen, pfui! sei würd sick woll häuden, ehr schiere Bost för sonn poor Kattenmulen hertaugäwen – dat best was, wenn uns Herrgott sei man fuurtst wedder tau sick namm, teikent hadd hei sei jo doch einmal, un wenn hei dat nich wull, denn so kunn dat för ehrentwägt der Satan daun.

Un so hadd sei denn glik von vörnrin dortau Anstalt makt, dat de beiden Twäschens dat nich swor warden süll, sick sülwen wedder dorvon aftauhelpen un tau den hentaugahn, de sei so teikent hadd, glik väl was dat nu uns Herrgott oder was dat de Satan. Sei hadd sei von sick afbucht't hatt in de Afsid dor achter de grot Dönsk, un de oll dow Fru, de sick dorup noch besinnen wull, wat den Schulten sin Grotvader ok ne Hasenschoort hatt hadd, de wohrt sei dor grot, dat sei dat sülst man nich sach un dat frömd Lüd sei man nich seihn deden, in de oll Afsid, wo nich Sünn oder Maand rinner schinten. Un sei sülwen hadd kein weik Hand un kein fründlich Og un kein säutes Wuurt un kein warm Hart för de beiden armen lütten Wörm, as sei wider vermükerten un verkemen ünner de oll dow Wittfru ehr knœkern Fust. Man uns Herrgott de namm sei doch nich tau sick, un de Satan wull sei jo doch ok ümmer noch nich, so driest ok de gewaltige Fru em dorbi tau Hand gung. Oewersten nachts, wenn sei in den fasten Slap un in dat reine Gewissen von ehr eigen Unschuld an dat Schicksal lagg, denn stunn de Lehnschult sachting up un slek sick nah de Afbucht achter de Dönsk hen tau sin armen Twäschens, in den bittern Dod bedräuwt œwer ehr Schicksal, un küßt sei af un deckt sei tau. Un de strenge Fru hadd dags nich so ball den Rüggen dreiht, denn was ok Fritz un Rike dor bi de Afbucht un häwelten mit sei un strakten sei un wüßten ehr Freud kein Enn'. Un so wiren de Johren dor œwer hengahn, söß lange Johren, un sei wiren noch ümmer dor in dat oll Schultenhus, un de oll dow Fru mit de knœkern Fust de hadd dat doch nich farig kriegen kunnt, dat sei wedder von sülwen dor hengungen, wo sei herkamen wiren, so driest sei ok dorbi Fru Jörn tau Hand gung för Geld un gaud Wüürd, de hadd sick dat drüdd Johr Harwsts verküllt hatt in de koll Afsid un sülwen den Dod dorvon nahmen. Man anners würd dat dorüm doch nich, ruter darwten de beiden Hasenschoorten doch nich ut dat Hus un ut de grot Steinmuer ruter, de üm den Schultenhoff rümmer gung, frömd Lüd süllen dor kein Argernis an nähmen un anner junge Frugens sick dor nich an verseihn: dat Gewissen wull de gewaltige Fru nich up sick laden. Un wenn de Twäschens sick dat doch mal unnerfüngen, denn hadd sei sei slahn, dat de Stein bläudige Tranen hadden weinen kunnt un dat sei acht Dag' lang in de Afbucht krumm liggen müßten, ihre sei wedder recht tau Besinnung kammen. Man starben wullen sei ümmer noch nich, dor satt jo woll dat Läwen vördwars in, de wiren jo woll von Hus ut för en por tage Slawen getacht wäst, den Gefallen deden sei ehr nich, un dat wüßt Fru Jörn man nich, wat Fritz un Rike de Twäschens achter ehren Rüggen half afgewen von de groten Honnigbotterbröd, de de kregen, un wat de Lehnschult nachts, wenn sei so fast slep in ehr grote Unschuld an dat grausame Schicksal, sin arm lütten Twäschens dat taudrög, wat sei sei den Dag œwer afgragt hadd.

Nu hadd ehr œwer jo endlich ehr Recht woll warden süllt up den Dag nah den vierten Advent; nu hadd de Düwel jo woll mal för de Kindjes-Nacht an ehren eigen Dannenbom dat Richtige anbunnen; nu was sei jo woll, so Gott wull, dorvon af un sei up ewig los; nu wiren de beiden vermükerten Twäschens von sülwen all vör Middag gahn un müchten jo woll nich wedder kamen; nu wiren sei von sülwen fuurt lopen weg von ehr Öllernhus œwer Feld un Wisch dor achter nah den Swarten Soll hen, wo de Buernsœhn, de dor dat grot Fäuder Meß noch ruter führt hadd, as hei wedder trügg kamm, sei tauletzt seihn hebben wull. Hei hadd dor achter bi den Soll rümmer wat lopen seihn, hadd hei man meint, un wenn dat nicks anners wäst wir, denn so muchten dat jo woll de lütten Hasenschoorten wäsen. Un dunn hadd sick de Schult jo nicks seggen laten un ok keinen Ogenblick hollen laten wullt un dat aftäuwen, bet sei von sülwen wedder kemen, un nich Fritz un nich Rike un de Knecht nich un de Diern nich, un wiren säuken gahn nah Hanning un Anning sörre Middag her. Un all de Buern un Buernsœhns, as sei dat hürten, wiren den Schulten tauleiw, ihre dat Fierabend würd, ok all ruter kamen un söchten de Feldmark mit af bet achter den Swarten Soll un de fürstliche Forst hen. Stunn' up Stunn' was dor œwer hengahn, un nu stunn de Maand all hoch an 'n Häwen, nu was dat all lang nachtslapen Tit, un von all, de up dat Säuken utgahn wiren, was noch ümmer kein Seel nich trügg. Sei sülwen was œwer nich mitgahn, Fru Jörn nich, nee, wat süll sei ok, sei hadd jo kein Schuld nich an dat ganze Schicksal. Sei was allein trügg bläwen in dat grot oll Schultenhus, mudderseelenallein. Kunn jo wäsen, dat sei sick dor irgendwo verkrapen hadden, dat sei sick von sülwen wedder anfünnen un dat all de Halloh, de dorüm makt würd, sick achterher as Narnsputzen utwisen ded. Wo, de oll Mann hadd ehr jo woll orig mit de Fusten draugen wullt, un as wenn hei sick gegen ehr vergäten kunnt hadd, sonne Gewalt hadd hei sick andan, as hei von den Hoff mit Fritz un Rike de gottlosen Hasenschoorten nahgung. Un dunn fung sei an, dat Hus aftausäuken von den Keller bet ünner de Auken, achter de Kuffers un de Laden, von de ein Eck bet tau de anner, achter de Hawernkist in den Pierdstall, bi de Käuh un de Schap, in dat Heu un achter dat Krümmstroh, in dat Immenschuer un mank dat Buschholt. Wull sei œwer den ollen Mann hell wat utlachen, wenn de wedder ant Hus kamm un sick de Unmäuh vergäws makt hadd, ha ha ha! Wo, de hadd sick jo woll bikamen laten un ehr mit de Fust draugen wullt! Dit kunn ehr passen! Un Fritz un Rike de hadden sick jo ok gor taum iersten Mal so hatt, as künnen sei ehr de Hauwen upkünnigen. Dat süll man blot noch fählen! Süll œwersten de de Kapptom dorför anleggt warden! Na, täuw man, fuurtst up de Städ! Un dunn hadd de gewaltige Fru dat Handbil nahmen, dat dor up den Haublock bi dat Buschholt lagg, un den schönen Dannenbom, den de oll Mann för Fritz un Riken all in den Klotz inpaßt hadd as Kindjes-Bom, in Span un Spon haugt, dat stunn fast, dor würd hüt Nacht nicks nich ut, ha ha ha! Sei funn œwersten de Hasenschoorten dorüm doch nich, wohen sei ok ehr scharpes Og smet. Dat kunn ok jo ehr glik väl wäsen, worüm ok un wotau ok? Un dunn hadd sei sick de Wischdäukers krägen un de Finsterruten blank putzt för dat hoge Fest. Dorœwer müßt jo nu de Sünn' tau Rüst gahn, man sei kemen noch ümmer nich trügg, un so glik väl as ehr dat jo ok wäsen kunn, Rauh let ehr dat doch nich. So gung sei denn wedder ruter ut dat Hus. Ümkiken kunn sei sick so mal dornah, wen ehr dat woll wehren wull? Un so was sei denn achter hen nah de hoge Muer gahn un hadd dor rœwer käken œwer dat slohwitte Feld nah den Swarten Soll un de fürstliche Wohld hen. Un dunn wiren de letzten Buern ehren Schulten grad nahgahn, ok von wägen de zackermentschen Twäschens, un kemen up den Ackerweg an de Steinmuer von den Schultenhof vörbi. Man kein ein von sei alltausamen böd ehr de Tit, schonst sei vull un breit un grot vör sei all dor stunn achter de Muer up den Bäukendrumm, de dor eigens fört Oewerkiken henleggt was. Sei hadd en recht bitterböses Wuurt up de Tung för sei all hatt, man dat dat nich ruter wull, so garrt ehr dat achter in den Hals. Dat was jo rein, as wenn de sick vör ehr schugten, so hadden sei all de Köpp wegdreiht. Sei wiren stillswägen wäst, as sei sei tau seihn krägen hadden; œwersten as sei en bäten vör ehr weg int Feld rinner wäsen deden, dunn fungen sei lut mitenanner wedder an tau spräken. Verstahn kunn Jörnsch dat jo nich, von wen un von wat sei mitenanner dunn sproken; man ein oder dat anner Wuurt dat flog doch an sei ranner, as sei so dor stunn up den Bäukendrumm, un dunn hürt sei man, wat de lang Buernsœhn tau oll Vadder Hübner säd, wat dat ne wohre Sünd' un ne wohre Schann' von dat Minsch was, so grotmäudig as de oll Zül was, un wat uns Herrgott doch nich de Böm in 'n Häwen rinner wassen let, un wenn sei ok noch so väl Geilrisers scheiten deden un wenn dor ok 'n groten Schäpel hüpend Mat mäkelnborgsch Valür was. Un dorbi hadd de Buernsœhn halfwägs den Kopp ümdreiht, as wenn hei nah de gewaltige Fru trügg sach.

Dunn was Jörnsch wedder von den Drumm dal stägen un stillswigens ant Hus trügg gahn. Ehr fung dat an in den Kopp tau düsen, as hadd sei sick an 'n Eckstänner stött. Kunn de Buernsœhn sick dat unnerstahn un ehr mit dat »Minsch« meint hewwen? Dat was all heil schummerig worden, man sei hadd dor kein Acht up. Sei verget de Dör achter sick tautaumaken. Sei gung nah de Dönsk wedder rin un let de Dör ok achter sick apen. Dat was dor so still in de Dönsk, as lagg dor en Doden in, de äben storben was. Ein kunn nu nich Hand vör Ogen mihr seihn in de oll Dönsk. Dor rögt sick ok nicks nich in as de oll Wandklock in de Eck bi den Kachelaben. De säd dunn grad an, as ob sei de Stunn' slahn wull; man dunn fung sei up eins an tau surren un tau snurren un an tau slahn in einschentau – bang bang bang! –, jo woll hunnert mal achter 'n anner, un dunn stödd jo woll dat swore Lot unnen an 'n Fautbodden up, un dorup würd dat so dodigenstill in de Dönsk, dat de gewaltige Fru nicks nich wider hüren ded as ehr eigen Hart, sei müßt sick mit beide Händ' nah de Bost gripen, so dull slog ehr nu dat Hart, so dull hadd sei sick œwer de oll dœmlich Wandklock verfihrt. Sei müßt sick man an dat Schapp begripen, süs was sei ling un lang dal slahn, so beswögt würd ehr mit eins, un dunn fäuhlt sei sick längs de Wand nah dat Finster ranne un läd den Kopp an de blanken kollen Ruten un kek so stier vör sick weg as in ehren eigen Dod. Un dunn gung jo nu mit eins de Maand vör ehr up un steg ümmer höger un höger grad up vör dat Schultenhus, as kamm hei eigens dortau, sick de gewaltige Fru dor eins up antauseihn. Un as Fru Jörn dunn nah den Häwen rupper sach nah den iwrigen Maand un all de välen Stierns üm un achter em, dunn was ehr dat, as drängten sei sick all up 'n Hümpel tausam un keken œwer den Maand sin Schullern weg eigends nah ehr hen un as röp de Maand de Stierns lut tau: »Kikt, dat is sei, de dor ünnen an de Dönskenfinstern steiht, de is dat, de hett dat lütt Krüz nich drägen wullt, dat uns Herrgott ehr upleggt hatt hett tau ehr eigen Heil; de hett ein Hart, man dor is kein Leiw nich in; de hett man äben noch dat Krüz von sick af un in 'n deipen Soll rinner smäten. Kikt, dat is sei, de ehr eigen Fleisch un Blaut in den bitterlichen Dod jagt hett an den sülwigsten Dag un in de sülwigste Stunn', wo unsern Herrgott sin Leiw ok för ehr sülwen Fleisch un Blaut worden is!«

Un dorup sprok dat mit eins wedder dicht vör dat Finster, un dat was jo woll wedder de lang Buernsœhn, de dor noch mit en annern ut dat Feld un von dat Säuken wedder trügg kamm, un de säd tau den annern: »De Füerhakens de liggen hier glik achter den Schulten sin Schün, de Swart Soll is wat deip, un dorvon höllt hei Winters nich; man de Hakens mœgen jo woll lang naug wäsen, dat sick dormit bet up de Grund afrecken lett; de Schult meint dat jo.«

Dunn fungen de strengen Fru ehr Uhren an tau klingen un ehr Kopp an tau susen, as hadd dat baben œwer ehr eigen Auken wädert un inslahn. Dunn mußt sei sick wedder längs de Wand lang tasten, schonst dat nu so hell in de Dönsk was, dat dat Evangelium hadd dor in afläst warden kunnt för dat Fest, un dunn smet sei sick ling un lang dwars œwer ehr grot tweisleprig Bedd hen. Un dunn füll jo woll mit eins de Hoffort, de dor in dat Hart von de gewaltig Fru up den Satan sin flinkst Staut em sülwen so driest un so lang nahräden was, ut den Sadel ruter un schot sick dat Gnick af, dunn hadd sei giern lut upschrigt: »Ick heff schuld, ick allein heff schuld, redd, redd üm Gottes Jesu Willen! Redd de Kinner! Min Kinner, min Kinner!« Oewersten ruter kriegen kunn sei dat nich, un de Tranen, de sei weinen wull, de flöten all nah inwennig up ehr eigen Seel, un dunn was ehr, as müßt sei nu de beiden Hasenschoorten nahgahn mit den Kopp vöran in den deipen Sot achter in ehren eigen Goren, man dat sei sick nich rögen kunn, un dunn lagg sei dor as dot.

Dor kamm wat gahn, dor kamm wat nah de Dönsk rinner. Sei würd dat nich frot, so wit was sei weg. Dor sprok wat achter ehr un röp ehr bi ehren Namen, man sei sach nich, un sei hürt nich. As œwersten de dor nu midden in de Dönsk stunn, sei taum drüdden Mal röp un tau ehr säd: »Jörnsch, Jörnsch! Hier bring ick sei! Dat sünd jo woll Ehr Kinner? Verklamt sünd sei all, man dor mag jo woll doch noch Läwen in sei wäsen!«, dor richt't sick de Schultenfru wild up von ehr tweisleprig Bedd, dunn fohrt sei pil in Enn' un rew sick ehr Ogen, un dunn sach sei den, de vör ehr stunn, up jedwen Arm ein von ehr vermükerten Twäschens. Un in de Dönsk würd dat dunn so hell, as kek dor de Morgensünn' rinner von den heiligen Festdag, un dunn böhrt de lütt Jung tauierst den Kopp von den leiwen Herrgott sin Schuller up, as wenn hei ut den Slap upwaken ded, streckt ehr sin beiden lütten Arm hen un säd tau de gewaltige Fru: »Mudding, Mudding, slah Anning man nich, ick bün allein schuld!« Un de lütt Diern, de böhrt dunn ok den Kopp up von den leiwen Herrgott sin Schuller, as sonn lütten Vagel, de sin Köppschen ut sin eigen Flünken treckt, man sei säd nicks, as man blot dat ein Wuurt: »O Dannenbom!«, so mäud was sei noch. De leiw Gott läd dunn de beiden Twäschens sachting up dat tweisleprige Bedd, un denn neigt hei sick œwer sei hen un küßt sei beid up de Mund un de Hasenschoorten, ierst den lütten Jung un nahst de lütt Diern, un as hei sick dunn wedder ümdreihen ded, dunn lagg de gewaltige Fru tausam sackt up ehr Knei vör em up de Ierd, dunn küßt sei de Sahlen von sin Schauh, un dunn flustert sei sachten vör sick hen: »Gelobt sei Jesus Christ!«

De leiw Gott säd œwer kein Wuurt wider. De gung so still ut de Dör wedder ruter, as hei kamen was, taurügg in sin eigen Licht, in sinen eigen Glanz un in sin eigen ewig Herrlichkeit.