Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat sößuntwintigste Kapitel

Vermellt dat, wo ut den bewußten Jemand achter den Tun, nahdem hei sick utspraken hadd, ierst en Swinegel un nahst ne oll Sœg würd un wat nu de Reis mit em sülwen up Kloster Dobbertin tau wider gahn deit un in dat Blage rinner, un wat hei dorbi all tau sick sülwen seggt.

Na, den ollen Düwel sin Mat dat mucht nu jo woll hüpen vull wäsen. Dat würd hoge Tit, dat de en por Schauh, en lütten Denkzettel un sinen Loppaß kreg un up 'n Schub wedder dorhen brocht würd, wo hei herkamen was un wo hei henhüren ded un sin Akkordarbeit annahmen hadd. Un uns Herrgott mucht den verfluchtigen Slikwächter jo ok woll nich länger achter sick weiten un sick nu ein för allemal von em afhelpen willen, ihre hei sick nah de vermükerten lütten Twäschens mit de Hasenschoorten wider ümded; man hei wull kein einzigstes Wuurt an em wider verlieren un wüßt dat ja woll, wat dat nich lang wohren würd, denn würd de oll Düwel sick noch babenin gratulieren, wenn hei man so noch dorvon afkamm un kein Hoor dorbi laten müßt. So gung de leiw Gott denn de Landstrat nah ut dat Dörp ruter un dat gradwägs up Krakow tau.

De Düwel hadd sick achter den Tun bi den Dörpdik flink dal dükert, as hei unsern Herrgott bi de Steinmuer von den ollen Schultenhoff tau seihn kreg, un dor en halwig Stunn so still lägen as en Voß, de up en Hasen lurt, in de Fohr. Hei hadd dat recht gaut seihn, wat de leiw Gott em frot worden was, un dat mit en Schüddelfrost krägen von wägen dat natt Johr, dat dor nu för em kamen kunn; as œwersten de Blitz un Slag utblew, den hei sick vermauden was, dunn stök hei sin Sugelsnut vörsichtig œwer den Tun, un dunn was jo de leiw Gott nich mihr dor un de driest Schultenjung ok nich, de dor midden up den Dik allein stahn bläwen was, em so fast in sin verfluchtiges Scheilog rinner käken un sick von em nich in dat Buckshuurn rinner jagen laten wullt hadd. De leiw Gott was dunn all wit af achter dat Dörp up de Landstrat, un de Schultenjung de mucht jo woll in dat oll Schultenhus rinner gahn wäsen un sinen Vatting dat seggen, wat sick dor en frömden Vagelbunt bi dat Dörp rümmer drew, den dat likster Welt so anlet in sinen füerroden Mantel as en ollen afdankten Soldaten, de up dat Pierdröwern utwas.

As dunn de Düwel sach, dat de Luft rein was, dunn richt't hei sick heil up achter den Tun, un dunn so säd hei: »Wenn ick blot man ierst wüßt, wen de Oll hier in oll Land Mäkelnborg eigentlich so recht up 't Kuurn hett. Hei geiht jo ümmer de Landstrat un sin Näs nah as in 'n Dusel, wo nu einmal wedder hen? Ick hadd dacht, de Reis süll en bäten up Swerin tau gahn oder Lurwigslust un dat wi dor wat uttauputzen hadden, wo ick min Hand mit bi int Spill hatt heff, œwersten nee! Dor gah wi hell mank Gadbusch un Wittenborg dörch un weiten nich hüt un nich hott un nahst wedder mank Crivitz un Nistadt un Perchen, un nu heww wi all Bahlenhüschen drei Milen achter uns. Dunnerwäder noch mal tau! Hei kann doch unmœglich dor achter int Klosteramt wat up Hänn' hewwen, wo ick nicks nich von afweit, oder süll dat von wägen den Stüerinnehmer wäsen, den ick dor, wo heit 't oll Lock doch man noch glik, so deip in minen Dreck rinner sitten heff, dat hei sick dorup döpen laten kann, oder süll hei am Enn' gor noch nah Lütt Paris hen willen von wägen all min leiwen Avkäterichs, de ick dor sitten heff un de mi so unverdraten in de Hand arbeiten daun. Heww wi uns mitdes œwer en bäten argert, Olling, hi hi hi! Dor achter bi den Rittmeister, de gor nich en bäten nah sinen Ollen slachten will, dat glöw ick woll, dat kunn uns woll gefallen! Heff ick den œwersten dorför ok en Profunt andan, sall de sick œwersten marken, dat ick ok en bäten œwer sin Scheid kamen bün! Heff ick den œwersten all en bäten vör de Tit Prost Nijohr baden; ward de oll Schapskopp œwersten Rad slagen œwer den Kindjesbom, den ick em ansticken dau, wenn sin grot swartbrun Englänner man ierst richtig ünner Rotz steiht un de Schinner all sin feinen Ivenackers sick en bäten afhalt hett, ihre Fastlabend int Land kümmt; un sall de mi noch Ach un Weh schrigen lihren œwer all den Kütick in sin Wischen un all den Radel un Rost in den nigen Weitenslag, un de grot Kuckucksteigeli, de ick em grad in desen Slag inricht heff! Kuckuck un Sœbenstiern, will ick den œwersten de grot Waterfrag ut minen Katechismus en bäten in de Uhren riwen! Man dor in de Löwitz, Herring, dor bi den Rusch un Busch, dat kamm uns woll nich so gad an? Was dat œwersten en Ulk, as ick dunn noch de ollen Sweden in dat oll rik Buerdörp richtig rinner hißt hadd. Sonn Driwjagd, as dat dunn in de Löwitz was! Pick un Swäwel noch mal tau, hadd dat einmal flascht, den Dag heff ick rot in minen Klenner ansträken, hi hi hi! Un hier bi dat oll Schultenhus mit de beiden vermükerten Hasenschoorten, dat, hoff ick, hett uns ok so kettelt, as dat von mi meint wäsen is. As Jörnsch, wat de Schultenfru dor is, mit de beiden Twäschens noch gung, dor bün ick ehr en bäten œwer den Weg gahn, un dunn heff ick sei richtig in min Spör rinner lockt, un nu is mi för de widere Nahfolg nich bang, un süll dat Maidag nah den Blocksbarg gahn! Ick hadd all Angst, Herring, wat Sei fuurtstens nah dat Schultenhus rinner gahn un Jörnsch mal eins Sei Ehr eigen Brill upsetten kunnen. Dat 's man recht schön, dat Sei sick dat nich hewwen bikamen laten. Ick bün sonn Hahn nich un kratz mi de Hennings för nicks un wedder nicks ranner. Ick heff Jörnsch den Stigbœgel hollen, as ick sei in den Sadel von de ein Staut, de ick in minen Stall heff, rupper brüden ded, un nu is dor kein Sorg för, wat sei mi nahdrawt, un de Staut is de Hoffort, wenn Sei dat noch nich weiten süllen, Olling! Un wat Jörn sülwen, de Schult, is, de is väl tau foos dortau, de böhrt sei in desen Läwen von min Staut nich wedder raffer. Man de entfamte Schultenjung, de mi hier noch so driest in de Ogen kiken wullt hett, na, täuw man, den drap wi sacht noch eins, för den hadd wi sacht ok noch ne Päpernœt in de Tasch. De Jung slacht't nah sin Ollsch, un wenn ick em an de Päpernœt man ierst lutschen laten heff, denn sall hei in min Koppel rinner un ein von min besten Jagdhunn' warden!«

Un dunn sach de oll Düwel dat man, wo de Lehnschult sülwen mit sinen driesten Schultenjung achter de grot Steinmuer von den Schultenhoff rümmer kamm un wo de Jung œwer den Dörpdik nah den Tun henwisen ded, wo hei vörhen den Düwel stahn seihn hadd, den de Dörpkinner för Ruklassen hollen hadden, un dunn dukt sick de oll Düwel flink wedder dal achter den Tun, un as de Schult dunn mit sinen Sœhn achter den Tun rümmer kamm, dunn lagg dor 'n ollen Swinegel, stif un verklamt, un von den frömden Vagelbunten was nicks tau hüren un tau seihn. So drad as sei œwer vörbi un feldin gahn wiren, dunn kamm ok wedder Läwen in den ollen dodigen Swinegel, dunn wutscht hei in den negsten Graben bi de Landstrat rinner un löp ut dat Dörp ruter. Un as hei man ierst richtig ut dat Dörp ruter was, dunn würd hei ümmer gröter un gröter un so grot as en Frischling, un tauletzt as ne dreijährig Bach, un as de Bach dorup ut den Graben un 'n Vittelwägs achter dat Lehnschultendörp up de Landstrat rupper stigen ded, dunn so was dat wedder de gewisse Jemand in den roden Kutschermantel mit den Klapphaut un dat Kimmeldauk un den bebünnelten Pierdfaut, un dunn sett't hei sick in 'n lütten Hunn'draff grad so bätsch un veninsch as ümmer un so verdreitlich œwer de Unmäuh, de hei sick nähmen müßt bi all de Pin, de hei in sinen Hauf un sin utfroren Sugelsnut un in sin verfluchtiges Scheilog utstunn, as jen fromm Paster von Püttelkow, wenn hei nachts ruter brüdt würd bi twintig Grad Küll un nah dat Filial dor achter annerthalw Milen af mit Kelch un Paten', mit Köster Starrmatzen un Jehann Bollhagen, den ollen Preisterkutscher, nah de oll engböstig Wäwerfru hen müßt, de jedwen Winter von Mattini ut bet Fastlabend hen up dat Starben lagg un, wenn de Küll am bitterlichsten was, ehren Herrgott ümmer am knäglichsten bidden ded, sei doch endlich mal eins tau ehren Seelenbrügam tautaulaten, man nie nich tau dat Starben recht kamen kunn, un nah Fastnacht ümmer wedder so krell würd as 'n Kulboors, de utleikt hett. »Dit was nu all de sœbent Winter, dat dat so gung, Herr Paster!« hadd Jehann Bollhagen dunn noch seggt, as sei taum sœbenten Mal wedder trügg kamen un hei den Paster un Köster mitsamst den ollen Scheskasten in den Graben rinner smäten hadd. »Amt hett Last, Herr Paster! Man wenn de Deuwel nu nich ball dat oll Minsch halen deit, denn will ick för min Part mit den Deuwel nicks nich mihr tau daun hewwen, denn glöw ick nich mihr an em, un denn möt ick mi nah en annern Deinst ümseihn. Dat oll Minsch is jo ne Bedreigersch, dor is jo kein Verlat nich up, wenn wi dat ok noch so gaut meinen un ehr den Süll vör de Himmelspuurt noch so rein affägt hewwen!«