Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat anner Kapitel

Wat de leiw Gott in Rotterdam tau seihn kreg, as hei in Holland ankamen was. Wat hei dor tau rüken kreg, un wo hei nahsten hengung, as hei bet Deventer kamen was. Wat dat grad up den vierten Advent wäsen müßt, as de leiw Gott dörch Hannover gung, un wat hei dor noch hüren ded, wat em utnähmend tausäd. Un wo de gewisse Jemand dat baben von einen gewissen Barg mit afsach, dat de leiw Gott in de ein Kirch dor rinner gung.

Na, de leiw Herrgott was jo nu ümmer gradtau un still vör sick hen wider gahn, bet hei richtig ut Frankreich rute was, un dunn gung hei an de Seekant lanker un gradwägs nah Holland rinne. Dat let sick dor bäter an mit Land un Lüd, dat süll wohr wäsen. Puik un rendlich sach dat dor all ut, un so ne Swineri as in Frankreich was dat dor nich. Dor stünk em dat doch œwer so nah Eidamer Kes un Schiedamer Genever, nah Amsterdamer Matjes un Rotterdamer Garwerkuhlen, nah gräun Seep, Schippertoback, Warg, Teer un Pick, nah Läwertran un baschen Päper, likster Welt as in sonn riken Krameröllsten sin Tütendreigerbaud, dat em all de sünstige Rendlichkeit nich düsen kunn, hei sick in einschentau nah de Näs gripen müßt un sick man ut Niglichkeit ein lütt halw Stunn bi Desiderii Erasmussen sin Standbild in Rotterdam uphollen ded, von wägen dat Licht, dat de würdige Minsch un Christ in den evangelschen Text bröcht hett; denn œwersten ok von wägen de välen Schaatslöpers, de dor up de Maas ünner de Swibbagens von de Brügg hen un her un ünner dörch rümme kitschten, Männleins un Fräuleins, tau Dusenden up dat speigelblanke Is; denn de Winter hadd dor all mächtig insett't, un de Strom was dor œwerfroren un kunn all Pierd un Wagen drägen, de Merw un de Rott, von Brocken bet nah de Haag rupper. As Swœlkens ünner den blagen Häwen kitschten sei dor up de groten hollannschen Schaats moy un in ehren Herrgott vergnäugt rümme, kort irden Pipen in de Mund, Mynheerns un Mynfruwens, ümmer poorwis, de Arms un Hänn' nah achter tau inhakt œwer de strammen Rundgatten. Un wenn denn so en feinen Mynheer mitsamst sin puike Mynfruw unverwohrens eins up dat Heck tau liggen kamm un mit de snickenfetten Waden in de Luft rümmer ampeln un tillfäuten ded, denn so let sick dat so putzlustig an un denn so gaff dat so en allgemeines Juchen un Krieschen, un dat kamm so recht ut den ünnelsten Hartbüdel rut, dat de leiw Gott dat dunn ok nich laten kunn un en poor Mal recht vergnäuglich in sick rinne hucheln ded.

»Bosheit is dor nich väl in«, säd de leiw Gott tau sick, as hei wider gung, »Bosheit nich; man en gottseligen Geruch, dat kunn ick ok grad nich seggen.« Un so gung hei wedder stillswigens wider, bet hei œwer Deventer int Hannöversche rinne kamm.

Dat müßt sick jo nu grad so nah den Klenner drapen, dat dat de viert Advent was un den annern Dag heilig Abend sin süll, as hei dor ankamm. All de Kösters in all de Kirchen beierten grad den Sünndag in.

»I!« säd dunn de leiw Gott tau sick un stünn en Ogenblick still, »hier hewwen s' jo gor Hahns up all ehr Kirchen! Dor möt ick doch Petrussen nah fragen, wat dat up sick hewwen deit, wenn ick wedder trügg kam; de ward dor woll en Slœtel tau hewwen un Utkunft œwer gäwen kœnen.«

Un as de leiw Gott dunn sinen Weg wedder fuurtsetten ded, fung dat an, in de Kirchen tau singen, wo hei an vörbi kamm, mit Örgel un Chur. Un in de ein Kirch, wo hei an vörbi kamm, dor süngen sei mit de richtigen Rhythmussen »Allein Gott in der Höh sei Ehr!« un in de anner »Es ist das Heil uns kommen her« un in de drüdd »Jesus, meine Zuversicht!« un hier »In allen meinen Taten« un dor »Soll ich meinen Gott nicht singen« un denn wedder eins »Nun danket alle Gott!« un »Wer nur den lieben Gott läßt walten«. Un bi jedwer Kirch stünn de leiw Gott en Ogenblick still un sach sei sick dorup an un nickt mit den Kopp dortau, as wull hei sin Wollgefallen dorœwer kund daun, un let sinen Auferstehungsblick œwer den Gottesacker un de Stein un Krüzen fleigen, de dor up legen un stünnen in der Erwartung des Heils.

De Düwel hadd wildes lang rümmer snückern müßt, ihr hei den leiwen Herrgott sin Spör œwerall finnen kunn; man as hei sei einmal funnen hadd, dunn let hei dor ok nich wedder von af, as Förster Knoopen sin Schassür. Dat wir ierst bi Deventer wäst, as hei den leiwen Herrgott tauierst wedder tau seihn kreg un as de grad int Hannöversche rinne gung. De oll Düwel was nu nich mihr vull so flink, as hei dunn noch wäst was, as hei den iersten Bummelschottschen mit sin eigen Grotmoder up den Blocksbarg noch danzt hadd, un dor stunn hei grad baben up de bœwelste Kant von den Blocksbarg – den lütten Ümweg hadd hei sick makt, alltauneg trugt hei sick an em noch nich ranne –, as hei den leiwen Gott wedder richtig frot würd. Hei hadd sick all mächtig ut de Pust lopen, de oll Düwel, un de Revmatiß in sinen verfluchtigen Pirdfaut de meld't sick grad wedder un fung an em ünner de Strahlen tau riten, as würd dor en gläuendigen Nagel in dat Läwen rinner slagen; un dortau was dat baben up den ollen Blocksbarg so brandbitterkolt un tröck de oll ostlich Luft so scharp üm den Barg, de oll Düwel schüddt sick man orig so in sin eigen Fell un sach dortau so wrœglich ut as ne afläwt oll Katt, de mit ehr Poten in Wallnœtschellen peddt un sick ein dorvon an de ein Pot fastklemmt hett.

»Wat kann de Oll dor man œwerall tau söken un up Hänn' hewwen? – Alltauneg tru ick mi doch nich nah em ranne. Hei kann männigmal so gnatzig wäsen, de oll Herr, un wen weit, wo em nu de Kopp grad steiht? Dit will ierst richtig afpaßt sin«, säd de Düwel tau sick un fung an sick den verfluchtigen Pirdfaut tau kleien.

De leiw Gott de satt jo nu noch ümmer midden mank de Choralen un hadd man en Uhr för de Örgelpipen, de Antifonien un den Churgesang, un so hadd hei denn dor ok nich so väl Notizen von nahmen, dat de oll Düwel achter em her gung un sick dat unnerfung, em up Schritt un Tritt tau beluren.

»Du kannst jo ok leiwer mal sacht in ein von de Kirchen en bäten rinne gahn un di dor nah eins ümkiken, wat dat richtig güllen is oder œwersten wat dat all man so blänkert«, säd de leiw Gott tau sick un gung nah de ierst best Kirch rinne, wo hei grad bi anlangt was, un dat mußt sick jo nu grad so drapen, dat dat de Limmersch Gemein was, de em dor de Ihr gaff an den beseggten vierten Advent.