Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat drüdd Kapitel

Wat dat för ne Kirch was, wo de leiw Gott rinner gahn wir. Weckehr Paster dor sin Gemein mit den Stab Wehe vermüntern hülp. Wer dat was, de sick dat vörnamm, sick nah de Kirch en bäten von Amtswägen nah den leiwen Gott sin Poppieren ümtauseihn, un wo dat kamm, dat hei dat achterher doch wedder verget.

De oll Limmersch Kirch was jo nu up den beseggten vierten Advent so swibbendigen vull, as sei man jichtens wäsen kunn, Kopp an Kopp, un as Preister un Köster sick dat œwerall man wünschen kann, wenn dat grad kein Buß- un Bäddag un Austdankfest is, un dor stunn de Ihrn-Paster baben up de Kanzel un was midden in de Arbeit, sin Gemein de Köpp aftauseepen un dat Sündenschind aftaukämmen, dat dat man orig so stah! säd. De leiw Gott funn noch en Platz kort achter den Kanzelpiler, un dor stellt hei sick stillswigens hen un hürt en bäten mit tau.

»Un ji Otternbrut meint«, säd de Herr Paster, »wat ji em de Schauhreimen all upknöpen darwt? Ji Jebusiter ji? Ji glöwt, wat hei juch œwerall so neg an sick ranne kamen lett? Ji hollt juch för Pött un Schöttels, de all rendlich naug sünd, dat dat reine Wuurt von de Verheißung dor man so warm mit den groten sülwern Suppenläpel des Evangelii up un rinner füllt warden kann? Je, saubere Gefäßen sünd ji! Schöne Pött! Ick mag dat man nich up min Tung nähmen, wecke Gefäßen un wat för Pött! Dranktunnen sünd ji ein mit en anner, wohre Bütten, de ierst utrökert un utswäwelt warden möten, sall dat allerlüttst lütt Wuurt Jesu dor nich in versüren un blag un kamig in warden as Sattenmelk un Klünnerbier. Olle Balgen sünd ji, wo de Bänn' ümmer wedder von af springen un de all lang ganz un gor vonein fallen wiren, wenn ick mi de Unmäuh verdreiten let un wo ick sei nich ümmer von frischen wedder mit den Stab Wehe un den Decksel der Verdammnis verdichten un verdeuken ded. Ick wasch œwer min Hänn' in Unschuld, segg ick juch! Ick nähm minen Herrgott tum Tügen an, wat ick min Schülligkeit an juch wedderdänschen Rackers dau nah besten Wissen un Vermœgen Sünndag un Warkeldag. Oewer, segg ick dat nich? So en oll arm Paster kunn sin bläudigen Tranen dorœwer weinen, wenn hei frot ward, as ick dat leider dissen Ogenblick eins wedder frot warden möt tau min allerdeipstes Seelenargernis, dat dat doch all nich helpen un düsen will. Segg ick dat nich? Segg ick! Lat't ji juch woll vermüntern in den Herrn? Slapen dor nich richtig all wedder en Stückere twei oder drei von juch? Rührsch! Rührschen! Mudder Rührschen dor achter! Sei dor achter in den drüdden Stauhl von den Altor! Schnörk Sei doch nich so lut! Sei weckt mi süs noch den Schulten up, de ok man so kirchlich sick birt, de nu all sörre Johr un Dag, wenn de Becken utstellt sünd, keinen Prükenkopp mihr œwrig hett för dat Gottshus, wo hei mit Vörsteher von is un dat nu all drei Johren lang ünner Notdack steiht. Un ut wen sin smärig Fick de afgräpen oll Bistebörger rute follen sin mag, den Köster Michel Wichmann verläden Sünndag ut den Klingbüdel mit utschüddt hett, dat weit ick recht gaut, wenn ick em ok nich näumen dau.«

»Köster Wichmann? Köster Michel Wichmann! I, denn is dese jo ok de Limmersch Gemein bi Hannover, un denn is de Paster dor jo Jobst Sackmann sülwst in eigenste Perßon!« säd de leiw Gott tau sick, drängt sick en bäten vör un kek nah de oll Kanzel rupper, »dat segg ick man, wo ick dat nich all dacht heff!«

Un richtig, oll Ihrn-Sackmann was dat ok, de dor sin Gemein eins de Bicht verhüren ded. Man de Blick, den de leiw Gott baben nah de Kanzel rupper smäten hadd, läd sick as Sünnenschin œwer Jobst Sackmann sin breeden Branen un trugen Ogen un füll as en füerigen Strahl in sin oll ihrlich Hart. Hadd hei sin Gemein vörhen nich verbörkert, so vertimmert hei sei nu ierst recht un haugt sei mit den Stab Wehe den instöwten Seelensack so drang dörch, bet sei all dor seten as Kuhnen un Gössel in en Platzrägen, wo Hagel as Hasselnœt grot mank is, so armselig un weikmäudig, dat ehr eigen Hunn' kein Stück Brot von sei annahmen hadden.

»Gott bessers! Amen!« säd Ihrn-Sackmann tauletzt, steg von de Kanzel un gung nah sin Sakristei hen, dicht an den leiwen Gott vörbi, ahn em tau kennen, as männigmal so en arm Minschenkind an sin allergrötst Glück vörbi gahn daun deit un sick nicks dorvon drömen lett. De leiw Gott kek Sackmann nah, as hei so ihrenfast dor hen gung un sick würdig nah linksch un rechtsch verneigen ded, un dunn säd hei tau sick: »Verstahn deit Jobst Sackmann dat, un daun deit hei dat ok. De Begawung is grot, de Willen is dor, un sin Lücht stellt hei nich ünner den Schäpel, nee, de nich! Einen bannigen Rœgen hett hei, dat sall wohr wäsen.« Un dorup kreg de leiw Gott sin Breiftasch ruter un schrew sick man blot för Petrussen, de jo all so so väl in sinen Kopp tau nähmen hadd, dat hei so all männigmal en bäten biestrig würd un Hinzen för Kunzen namm, Sackmannen sinen vullen Namen up un en duwweltes Krüz dorbi un Datum un Stunn', dat Petrus ok nich de besten Böhnkens in dat Paradies all versäd, ihre Sackmann an de Reig kamm un ingung tau sinen Herrn sin Freud.

Köster Wichmann hadd œwer mitdes noch en nigen Gesang anschräwen, den Ihrn-Sackmann noch extra inschuwen let, ihre hei den Segen von den Altor runne spräken wull; un so sett't denn de oll Limmersch Gemein ünner Köster Wichmann sin akkrate Führung mit vullste Kraft, all de Deckels un Klappen von de Bostkastens wit apen, mit Tremulatschon un Fistelatschon up eins in: »O heilger Geist, kehr bei uns ein«, so forsch un exakt achter de ollen Adamsappel rœwer un rute, ümmer mit de richtigen Rhythmussen, so dat dat einen wohren Staat von Gesang würd un de leiw Gott bi den Kanzelpiler 'n poor Mal recht taustimmig mit den Kopp nicken ded, so säd em dat tau un so woll gefüll em dat.

Mitdes hadd sick ok de oll Limmersch Schult ganz vermüntert, un as dat nu mit den tweiten Vars losgung: »Du Quell, aus dem all Weisheit fleußt«, dunn ded hei so, as hadd hei gor nich slapen un blot man en bäten nah inwendig in sick rinner kiken wullt, dunn fung hei luter an tau singen as all dei annern in de Limmersch Kirch, dunn smet hei sick in de Bost in de Ohnfehlbarkeit von sin Amtsbewußtsin as Schult un Kirchenvörsteher, un dortau tröck hei de Ogenbranen in de Högd, as dat ne gestrenge Amtsperßon tausteiht un as dat de ungelihrtest Ratmann nich bäter farig kriegen kann. Un as hei dunn den leiwen Gott bi den Kanzelpiler tau seihn kreg, dunn so kennt hei jo begriplich sinen eigen Herrgott nich; man weg hadd hei dat dorüm doch glik, dat de leiw Gott nich mit tau de Limmersch Gemein mit tauhüren ded, un dunn säd hei tau sick, ahn sick dorbi in sin christliches Singen tau ünnerbräken: »Dat ward woll wedder sonn ollen Snurrer von Ludimagister ut Helmstädt wäsen, de bi Ihrn-Sackmann dat Handwark grüßen will. Na, will wi den œwer nahsten mal de Tähnen 'n bäten befäuhlen, de kümmt mi schön tau Paß! De Boedelhusor, de bi mi sörre gistern int Quartier liggt un ierst morgen wedder weg ritt, sall sick mal eins nah sin Poppieren ümdaun.«

De leiw Gott begaff sick œwer all ihre wedder ut de Kirch ruter, as Jobst Sackmann den Segen von den Altor ut œwer de Limmersch Gemein spraken hadd, un de Schult kek sick nahsten vergäws nah em üm, as hei tau Hus steg tau den fetten Gausbrad, den Schultenmoder noch upsport un mit Appels un Plummen tauricht't hadd för den vierten Advent. Un as de Schult dunn man ierst achter den fetten Gausbrad un den Kraus mit Mett satt, dunn sweit't hei sinen Herrgott, Jobst Sackmann sinen Text, dat Notdack up de Limmersch Kirch, Snurrers un Vagelbunten vullstännig un heil un ganz ut un makt so en Pott un so en Bütt ut sick sülwst, as Ihrn-Sackmann vörhen in de Kirch sick noch schämt hadd, vör de Limmersch Gemein up sin Tung tau nähmen.