Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat einuntwintigste Kapitel

Wat de leiw Gott all noch wider in dat Dörp un vör den groten Eddelhoff sülwen un bi de ein grot Schün, wo sei dunn grad den Weiten upmäten deden, tau seihn un tau hüren kreg, wo hei nich bös œwer warden kunn, un wat em ok jo woll noch tauseggen mücht, wil dat em sülwen tauleiw geschach.

Na, de Landstrat de gung jo nu grad dörch dat Dörp dor dörch, un an de ein Sit von den breiden Steindamm dor lagg de Schmäd un vier von de dreihischigen Katens in ein Reig, un an de anner Sit von den Damm dor stunn de Kraug un de drei annern Katens ok all in ein Reig, un dwars baben vör den Damm dor lagg de Eddelhoff un dat oll herrschaftliche Hus, mit de twei groten grisen Linden dorvör un den groten ollen Goren dor achter, dwars vör de Landstrat, de dor pil up taugung un nahst bi dat ein grot Timmer wedder afbögt, linksch achter den Hakeltun von den Goren weg. Kraug un Schmäd un all de Katens, dat sach de leiw Gott man, as hei dat Dörp rupper gung, dat was funkelnagelnig von de Äl all ut Teigeln upbugt, de Däkers säker verruhrt un ok richtig all Schottsteins baben up un in dat Gäwelenn' von Kraug un Schmäd un von jedwern von de Katens dor stunn mit fautlange isern Tallen dat Johr in, wenn sei richt't wiren, un de Faugen von de roden Teigelstein de wiren all so dägt mit Kalk utfaugt, un de lütten Finsterruten de wiren so blank putzt, un dat let sick all so vernimm un so rendlich an, as wenn de Rittmeister un de Wachtmeister, de dorup tau seihn hadden, ein scharpes Og up de Mondierung höllen. Vörn bi de Schmäd dor was Meister Smidt bi de Arbeit un läd dor en Spann Hellbrune frisch Isens up. Wetter noch mal tau! kunn sick dat Spann œwersten seihn laten, paßten de œwer tauhop, as wiren s' dorup afdresselt worden; dor kunn 'n richtigen Roßkämmer, de den Updrag hett, ein einklürtes Kutschspann, dat kein Fählers nich hett, för sonn vörnähmen Mann tausam tau köpen, dat Water jo üm de Kusen tausamen lopen. Un an de anner Sit, in den Kraug, dor stunnen de Finstern up, un dor würd schürt un schörwarkt un wischt un dan, un dat was jo woll all för den hogen Festdag morrn. Un de vier brunen Englänners dor vör de Schmäd, de muchten jo woll morrn mit ehren Friedrich un Jäger Glawen up den Buck un de gnädig Herrschaft sülwen in de grot gäl Kutsch nah de Hogen-Langhagensch Kirch hen sœlen. Un œwer de oll Kutsch, de vör dat Wagenschuer dor baben up den Hoff all ruter schawen stunn, was de ein Ritknecht in sin witt Stallschört mit Bösten un Quasten un Smärbutt för de Assen un twei Stallemmers vull Water her. Dor legen kein Meß- un Mullhümpels vör de Husdören von de Katens, nich rechtsch un nich linksch nich, un de Sülls vör de Dören wiren all so rendlich fägt, de Spören von de Risbessens de wiren dütlich längs jedwer Hisch tau seihn. De Katens stunnen so wit utenanner, dor was Ruum riklich mank tüschen för Meßbuchten un nah achter tau för Swinskawen un Häuhnerstall un noch wider trügg för 'n eigen groten Goren, un dat de Acker dor in nich slicht was, dor säden de Plummenböm un de suer Kirschenböm von nah, de dor in wüssen. Un de Bargen von Buschholt, de ümmer tüschen je twei Katens legen, un de Rok, de ut de Schottsteins baben de Däkers sick steidel in de frische blage Luft rinner küseln ded, de sprok tau Genäug dorvon, dat de Lüd, de dor in seten, dor ok woll un warm sitten künnen dörch den körtsten un kollsten Winterdag: hadden sei dor œwer stähnen wullt, denn hadden s' unrecht hatt. Un as de leiw Gott dunn den Damm längs gahn was dörch dat Dörp, dunn kamm hei jo nu dicht vör den Hoff ran, wo de Landstrat sülwen linksch afbögen ded. Up de hogen un dicken Steinpilers von dat Hoffdur baben up stünn den Junker sin Wapen ut eiken Holt uthaugt, un dat Dur sülben stunn wit apen mitsamst de beiden Puurten an jedwer Sit; rupper seihn kunn 'n dor, un wen dat denn ded, de müßt blind wäsen as 'n Heß, wo hei dat nich glik sach, dat dor en verstännig Regiment führt würd, dat dor allens Klemm un Däg hadd un de Sägen dor nich fählen ded in Hus un Stall un Schün. Dat oll Veihhus dat was jo woll gor hunnert Facken lang. Achter bi den Pierdstall dor was ne grot Koppel, un dor hantierten jo woll 'n halw Stieg Fahlen in rümmer, de dor utlaten wiren, wil dat de Stall sülm utmeßt würd. Dat mücht jo woll Speckinsch von den Backaben ehr Diern wäsen, de dor an de anner Sit dat Fedderveih grad futtern ded un dortau so grell kük kük kük! un pak pak pak! schrigen ded. Man de dor vör de apen Dör von dat oll Herrenhus up de Ramp stünn, de ein Hand as en Schirm vör de Ogen, as kek sei nah wen ut, de von den Damm her nah den Hoff rupper kamen süll, wenn dat nich ein von de beiden groten Frölens wir, denn so was dat am Enn' de gnädig Fru sülwen. In dat ein langen Timmer rechtsch dor müchten sei jo woll Hawern in döschen, un von dat anner grot Timmer linksch, wo de Landstrat afbögen ded, dor stunn de grot Schündor von apen, un dor wiren sei grad dorbi, teihn Mann hoch mitsamst den Herrn Entspekter, un meten dor Weiten up. Lagg dor œwer en bannigen Hümpel Weiten, was dat œwerst strammen Weiten! De was jo woll von poolsch Saatkuurn, so rotbrun, as dat den let, ein Kuurn as dat anner, de wog jo woll sin dreiundörtig Pund Hollandsch.

De leiw Gott stünn dunn dor en Ogenblick still un kek sick dat Spill en bäten mit an. Den Herrn Entspekter dor, den stunn jo woll de Kopp nich recht vermorrntau, oder œwersten birt hei sick man so? Hei hadd dat Strikholt in de Hand un strek jedwen Schäpel half af, jo woll von wägen dat Oewermat, so drad as de Schäpel von de drei Dagläuhners hüpen vull schüffelt was; un weck von de annern sœben Dagläuhners de fägten den Weiten wedder up 'n Hümpel, un de œwrigen Dagläuhners makten sick bi den Achterweiten tau daun un schüffelten dat Kaff in de Faudersäck. Man jedwesmal, wenn de vierteihnst Schäpel kamm, denn blew hei hüpend Mat, denn richt't sick de Herr Entspekter vull in Enn', un denn sach hei so gnittig un so bös ut, as hadd hei all einen up un wull bi den annern bigahn, un denn schreg hei œwer sinen groten Fixköter, de dor achter de Dagläuhners ehr Häuhner her wir un de jagen ded: »Will Hei mal hier! Süh den verfluchtigen Köter eins an! Wat dat oll Beist dor all wedder hett? Ponto! Ponto! Will Hei glik hier!« Un denn verget hei den vierteihnsten hüpenden Schäpel half aftaustriken as de annern dürteihn. Man de Herr Entspekter hadd gaut raupen œwer sinen Fixköter. Ponto stünn woll still un kek sick halfwägs nah sinen Herrn üm; man wen nich kamm, dat was min leiw Ponto. Ponto mücht jo woll sinen Herrn bäter kennen, as hei sick sülwst kennen ded, un wenn sin Herr sick denn wedder nah de Dagläuhners un den Weiten ümdreihn ded, den sett't de oll Fixköter sin Häuhnerjagd wedder fuurt œwer Tun un Rick unner de Kirschen- un Plummenböm von den negsten Katengoren.

So muchten sei jo woll an den drüdden vierteihnsten Schäpel bi dat Upmäten ranner kamen wäsen, un de stünn wedder hüpend Mat mank den Herrn Entspekter un de Dagläuhners, de em vull schüffelt hadden, un de Entspekter wull grad wedder œwer sinen Ponto an tau schellen fangen, dunn säd de ein von de Dagläuhners tau em: »Sei vergäten hüt jo woll gor, Herr Entspekter, wat uns kein hüpend Mat nich bikamen deit? Dit is all de drüdd Schäpel, de nich half afsträken worden is, möt ick Sei man seggen.« Dunn so säd œwer de Herr Entspekter dorgegen: »Ick will Em wat seggen, Speckin! Wat ick vergät un wat ick nich vergät, dat is min Sak. Kinnjes is vör de Dör, un wenn ick dor denn ein Og taudrücken dau un dorvon an 'n Bein binnen will, wat mi von dat Lastengeld taustahn deit, denn is dat wedder min Sak, un dat denn de Rittmeister dat anner Og dor ok mit taudrückt, Speckin, dat is ok min Sak! Un denn will ick juch noch wat seggen, Lüd, wat de Rittmeister jedwer Hisch in dat Dörp noch en Schäpel Roggen taufleiten laten will un wat de Kaffschriwer all Order dortau hett, em intaumäten den tweiten Festdag vör de Kirch; vergäten wardt ji mi dat jo woll nich? Un dat is ok von wägen dat Fest!«

»Nee, vergäten warden wi dat jo woll nich, Herr Entspekter!« säden dunn all de teihn Dagläuhners tau gliker Tit, un de twei Dagläuhners bi den hüpenden Schäpel, de schüddten em dunn up den lütten Hümpel, de dor aparti lagg, un dat mucht jo woll dat Döscherlohn wäsen.