Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat dreiuntwintigste Kapitel

De leiw Gott geiht up de Landstrat wider un lett sick dor mit Meister Pickdrahten un Meister Zägenbucken, de dor ein nah den annern em in de Möt kamen, int Wuurt. Hei lett sick von de wat vertellen un vörwisen, worœwer hei wedder nich bös warden kann. Man recht taufräden is hei dorüm doch nich un spreckt sin Meinung ok dütsch ut. De bewußte Jemand kümmt œwer wedder up einen Ogenblick taum Vörschin.

As de leiw Gott längs den Hakeltun von den schönen groten Goren achter dat oll Herrenhus tau Enn' gahn was, dunn wünn sick de Landstrat üm einen groten Landsee rümmer, de dor in de Düp lagg an dese Sit von dat Dörp Hogen-Langhagen, un dunn sach hei dat noch, wo de drei Junkers up den Kirchenweg dörch de oll kröppt Widendrift lang klabasterten, un dit Mal was de Goldvoß mit de slohwitten Mahnen de beiden Rappen wit vörut un richtig, rimps! dor namm hei dat Schleet von de Koppel dor wit achter af, un dat let sick in de Fiern grad so an, as wenn sonn Heuspringer œwern afbraken Schelfhalm sett't, un dunn gung dat dwars œwer den Schapdreisch un de drei groten Weitenmieten los, dreijickel, dreijackel! hest du mi nich seihn! un wen betahlt hier!, as wull de lütt Junker, de up den Goldvoß dor satt, de ierst wäsen, dat up den Eddelhoff bi den gnädigen Herrn Rittmeister tau melden, wat Präpostens beid von Hogen-Langhagen sick up den tweiten Festdag de Ihr andaun würden mit Stining, Pining un Mining, de drei Preister-Mamsells, und den annoch der Gottesgelahrtheit beflissenen Herrn Sœhn, de von Rostock ut för de Festdagen bi Vatting un Mutting en bäten up Besäuk was un den Herrn Präposten de Vörmiddagspredigt för den tweiten Festdag afnähmen wull; in dat Filial dor achter den Forst kunn jo de Köster den Nahmiddag läsen. Un as dunn de leiw Gott bet hart an den See ranner kamen was, dunn hürt hei dat man, wat dat wit af achter in den groten Eikenkamp ballern ded, as würd dor ne Büß afschaten; un dat mücht jo woll en Rehbuck wäsen, den Jäger Glaw' dor midden up dat Blatt drapen hadd, un dunn nehmen sick de willen Gäus, de dor midden up den See legen, de noch nich ganz taufroren was un noch apen Städen dor in de Midd hadd, mit eins up, reigten sick hoch in de Luft as ne Korporalschaft, de Order krägen hett, un tröcken langsam baben œwer den Hogen-Langhagenschen Kirchtorm af. Un an de anner Sit von de Landstrat, de nu wedder bargan gung, dor makt ok noch wat lang Bein, as hadd dat kein gaud Gewissen nich un wull sin Hut nich tau Mark drägen, un dat let binah so, as was dat Entspekter Kiesow 'n sin Fixköter Ponto, wenigstens den langhoorten Pürzel nah, den de achter as Zierat drög. Man Ponto was dat jo doch nich, Musche Reinhard was dat, un de kem jo woll achter von Stin' Speckinen ehren Häuhnerstall her un mücht jo woll ok dat indringliche Wuurt hürt hewwen, dat Jäger Glawen sin Büß dor achter in de Wohld äben spraken hadd un dat so scharp un indringlich klüng as Ihren-Götzen sin scharpstes Slagwuurt gistern Nahmiddag in Sankt Katharinen.

As uns Herr Gott dorup den Barg vör em rupper steg, dunn kamm em dor wat entgegen, dat dor von den Barg de Landstrat dal stäweln ded. Dat was en Mann, un den let dat as en lütten Börger ut ne lütt Stadt, un de hadd sinen Handstock œwer de Schuller leggt, as drög hei dor wat up, un dortau fläut't hei en lustig Stückschen vör sick hen, as wüßt hei, ümsüs drägen deist du dat nich, wat du so wit her up dinen Puckel ranner släpen möst. Un dat was jo woll Meister Pickdraht sülwen ut Crivitz, un de drög up sinen Handstock söß Poor funkelnagelnige Wadenstäwel von narwtes Roßledder mit fingerdicke Sahlen dorunner: bedragen würd dejenigte nich, de de Stäwel bestellt hadd un de de drägen süll, wenn natt Wäder in 'n Klenner stunn un wenn dat Martinidag rägen deit. Meister Pickdraht hadd den leiwen Gott de Tit baden, as hei an em ranne kamm, un as de leiw Gott em dorför dankt hadd, dunn säd hei noch tau den Schauster: »Dat is woll ne gaude Kundschaft, süll ick meinen, de wi dor afstrafen daun. Flickarbeit is dat nich, dor böhr wi woll en schönen Schilling för? Dat lohnt jo woll dit Mal orig en poor Sößling, Meister, mein ick man so?«

»Ja«, säd dunn Meister Pickdraht, »ick wull man, dat dat all Woch einmal so kamm un dat dat denn ok ümmer grad dorhen gung, wo dat nu hen geiht. Ankridt ward dor nich för. De Rittmeister is en eigen Krut. De hett dat jo woll ünner den ollen Fritzen un de Ziethenschen Husoren so los krägen. Hei mustert ierst jedwen enzeln Stäwel un denn noch dat Poor sülwen bet up de Strippen, un wen nich prompt up de Stunn' is, den smitt hei fuurtst dor ruter, wo Meister Winkelmat dat Lock laten hett, dat hei dat Wedderkamen vergett. Up den Klockenslag will hei bedeint wäsen, man up den sülwstigen Klockenslag treckt hei ok sülwen blank un treckt ok keinen Sößling nich af un strickt sick den grisen Snauzboort dortau un süht denn noch babenin so vergnäugt ut, as ob hei sick in Grund der Seelen hœgen deit, dat hei sülwst läwt, as uns Herrgott dat in Frankreich nich bäter hett, un as hœgt em dat noch mihre, wat hei dor en annern ihrlichen Minschen un vörut sonn lütten Mann, as ick ein bün, wat von af günnen kann. Wenn bi denn' wat schrigt, dat is dor meist sülwen schuld an, un wenn bi denn' wat lacht, denn so is dat meist de Rittmeister sülwst, de em kettelt, wil hei nich nödig hett, em schrigen tau maken.«

»So?« säd de leiw Gott un sach sick de Stäwel dor eins up an, »dat Schauhtüg dor, Meister, dat paßt sick œwersten för 'n Eddelmann as 'n Fusthannschen för 'n Snider; de sall de Rittmeister doch woll nich gor drägen?«

»Nee, hei sülwst nich!« säd dunn de Schauster, »man bestellt hett hei s', un betahlen deit hei s', un drägen sœlen sei de söß Katenjungs, de nu nah 'n Preister in Hogen-Langhagen gahn, de sœlen de nahst Palmarum taum iersten Mal antrecken, wenn sei taum iersten Mal tau den Gottsdisch gahn. De Stäwel kriegen de söß Jungens taum Kindjes hüt Abend von den Rittmeister, dat is einmal so Bruk dor worden, so drad as de Rittmeister dat Gaut von sinen Vader œwernamm.«

»I süh einer mal an!« säd dunn de leiw Gott un bekek dunn de Sahlen von de söß Poor Stäwels un kunn dor ok nicks nich an uttausetten finnen, »dat is jo den Rittmeister man gaut to nähmen.«

»Je, wat wull dat nich?« säd dunn Meister Pickdraht wedder, »sonn Oort gifft dat ok nich väl hier herümmer, œwer dat is 't noch lang nich all. Dor baben up de Högd dor vör uns, de dor noch runner kümmt, dat ward woll Meister Zägenbuck wäsen, de will dor ok noch vör Disch hen un mag jo ok woll achter sin Tit nich trügg bliwen willen; na, gu'n Morrn ok!«

Un as de leiw Gott dunn den Barg wider rupper steg, dunn müßt em jo nu ok Meister Zägenbuck in de Möt kamen, un de hadd ok sinen Handstock œwer de Schullern un dor en sworen Bündel up hängen, un de höll ok nich lang achter 'n Barg, schonst hei en bäten stameln ded un ok nich lang Tit hadd. De leiw Gott frog em dat ok all richtig af, un dunn wiren dat söß blage lakensche Röck, ok funkelnagelnig von de Äl mit tumbacken Knöp doran, kein leger un kein bäter as de anner, all so sauber un egal as ne Mondur, un de süllen de söß Jungs ok noch taum Kindjes hewwen un ok för Palmarum un ok von den sülwstigen Rittmeister dor ünnen up den sülwstigen Eddelhoff.

»Man en lütt bäten riklich wit un lang un wat 'n so vüllig heiten deit för 'n utwussen Jung, de in Deinst trecken kann, sünd sei all söß, so düchtig sei süs ok neigt sünd, mein ick man so«, säd dunn de leiw Gott, as em de Snider de söß lakenschen Kittels wiest hadd.

»Nee«, hadd dunn de Snider seggt, »nee, nee, nee, nee! Dat Mat heff ick sülwen nah den Ri-ri-ri- einen Stallknecht nahmen, dat is man vör – dat is man wil – dat is jo man von wägen den Tau-wa-wa-waß.«

»So?« säd de leiw Gott, »na, denn will ick ok man leiwersten nicks nich wider seggt hewwen!« un steg den Barg vullends rupper. Meister Zägenbuck steg œwerst Meister Pickdrahten nah de Landstrat dal nah den Eddelhoff hen. As de leiw Gott œwer baben up den Barg stunn, dunn dreigt hei sick noch einmal nah den Hoff rümmer, as wull hei sick em dor noch eins recht up ankiken, un dunn säd hei: »Soans is dat all recht gaut un seggt mi dat ok all tau, man dat ein, wat ick minen lütten Mann vör allens un von vörn rinner günnt un taudacht heff un den Tausnitt all so schön tau makt hadd, is dat nich un ward dat nich un kann dat so ok nich warden. Nich dat hei warm sitten sall unner anner Lüd ehr Dack un Fack, bet de Discher em dat Mat nimmt; nich dat hei sin Schöttel un sinen Kraus ut den herrschaftlichen Oewerfluß för sin swore Arbeit sick vullfüllen sall un Dag för Dag, bet hei dorvon afmöt, sick mit Fru un Kind satt äten kann, dat hett Pikas, de dor unnen vör den Hoff in sinen dichtmuerten Hunn'stall an de Käd liggt, ok Dag för Dag, un wenn de mal vergäten worden is, denn günst hei so lang, bet de Lüdkœksch dat hürt un em dat bringt, wat em bikümmt, Kädenhund as hei is; nich dat sonn warmes Minschenhart as den Rittmeister sin för em sorgt un sinnt un dornah süht, dat em dat licht makt ward, de hett man sin Schülligkeit daun lihrt. Wat ick wullt heff för minen lütten Mann, dat is, dat de Mœglichkeit för em dor wäsen süll, up sin eigen Wehr un Acker tau sitten, fri as de Börger in de Stadt, fri as de Preister in sin Wedeme, fri as de Junker up sinen Hoff. All fri tau glike Pflicht un tau glikes Recht, all för ein Gesetz ahn Afgunst un Schadenfreud, glikväl wo grot un wo lütt! Un de Mœglichkeit süll för den lütten Mann so grot wäsen, dat dat Eigendom von de välen Lütten in de ein Wachtschal tausamen smäten dat Eigendaum von de wenigen Groten in de anner Wachtschal smäten so richtig upwägen ded, dat de ein den annern nicks vörtausmiten hadd, so heff ick dat wullt, so is dat œwer nich, un soans is dat nich gaut!«

So drad as de leiw Gott sick dunn œwer wedder ümdreiht hadd un de Landstrat wider un up de Scheid von den groten Eddelhoff tau güng, dunn kamm dor ok up den sülwstigen Richtstieg, den de Voß vörhen nahmen hadd, von achter den Häuhnerstall an de anner Sit von den Hakeltun bi den Eddelhoff de gewisse Jemand nahsläken, von den 'n nich giern spräken deit. De mücht jo ok woll up den Eddelhoff nich dat funnen hewwen, wo en richtigen Deuwel ut Freud œwer Rad slahn kann; de süll jo woll ok den Dag nicks as Arger hewwen un üm sin verfluchtige Schadenfreud jo woll noch ganz kamen. Un dat let em wedder mal so krœkelig, as em dat dunn noch in de Köllnsch Smäd dor bi Krakow hen laten hadd, dunn hadd hei sick vör den Smidt dor wat wisen wullt un sick an den sinen Ambolt den einen Ogtähn utbäten hatt un wir dorvon noch duller œwer sin Sugelsnut weg schulen worden.