Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat achte Kapitel

Weckehr man en sihr kortes Kapitel is, un wo dat in vertellt ward, woans dat kem, dat de gewisse Jemand sick dat doch wedder unnerstunn, den leiwen Herrgott upt frische nahtausliken, wil hei sick dat sülwen insnacken ded, hei hadd ein gaudes Recht dortau.

De Düwel dor baben up dat Rad von den Galgen, wo de drei arm Sünders noch ümmer anhängen deden, hadd den leiwen Gott ok keinen Ogenblick ut sin verfluchtiges Scheilog laten. Hei hadd dat woll mit afseihn, wo de leiw Gott sick ruhig wedder up Ulenspeigel sin Graff dal sett't hadd, un tau sick seggt: »Pick un Swäwel, wo dor Sinn in is! Dit verstah ick nich! Wenn ick Ulenspeigeln nich kriegen sall, denn sünd mi jo noch gor un gor tau väle ungewiß, wo ick all fast up räkent heff. Un wo krieg ick denn man den richtigen Ulkmeister un Spaßmakeroltgesellen her, wenn min Reich kümmt un dat Spicken un Braden un Breuen ierst los gahn deit. Is dor denn kein Ulk nich bi, denn is all de Spaß, den ick mi nahst dorvon verspräken dau, jo doch man half; denn kann mi de Höll stahlen warden. Wen paßt sick man süs för den Posten, de denn ok fuurtstens de richtigen Dönkens bi de Hand hett, wo min Grotmoder sick so œwer lachen möt, dat ehr de Huk versackt un ick sei ehr ut kindliche Leiw, üm ehr min gaudes Hart tau bewisen, mit 'n gläuendigen Proppentrecker wedder uptrecken dau. Ulenspeigel was dor so min Mann tau wäsen. Wat de woll för Witzen dorbi tau Stauhl bröcht hadd, hadd ick em dorbi mit minen lütten Finger sonn bäten ünner de korten Rippen kettelt. De annern sünd mi all tau langtœgsch. Je, wen heww wi man süs noch? Dit will œwerlegt sin! Lat mal seihn! Süll dat mit den Papen Amis gahn, oder nähmen wi den Kalenberger Papen dortau? Mank de Papen finnt sick am Enn' noch am besten ein. Oder œwersten stell ick leiwersten den Junker Sweinichen dorbi an? Mank de Junkers heff ick ok putzlustige Galeehunn' naug. Na, wœlen mal seihn! Na, wœlen mal seihn, kümmt Tit kümmt Rat! Wenn ick mi œwer wat grätzen kann, denn is dat, dat ick nich in de Taukunft kiken kann un dat de Oll dor achter sick nich in de Korten kiken lett. Na, sett wi dat up de Tit! Dor ward jo woll mal noch wat jung warden, wat sick bäter för dat Böhnken paßt as Ulenspeigel un all de annern, wo ick Hypotheken tau de ierst Städ up indragen heff un wo ick woll min Recht dörchsetten will, wenn de formelle Konkurs man ierst los gahn deit. Dat will wi noch mal ierst eins seihn, seggt Johann Rosenow.«

As de oll Düwel dat œwersten gewohr würd, wat de leiw Gott wedder upstünn, ut de Puurt von den Möllnschen Kirchhoff ruter un de Sünn von den nigen Dag, de dor äben jung warden wull, entgegen gung, dunn stök hei sinen spirrigen Hals lang ut de Hex ehr Strümpschächten ruter un röp: »De Schinder hal, de Oll geiht richtig nah Land Mäkelnborg rinner! Wo ick dat nich glik dacht heff! Na, denn helpt dat nich! Denn man ümmer tau, Herring! Wi kamen en bäten mit, un wenn Sei dat ok teihnmal nich recht wäsen süll, mit dorbi wäsen möt ick; ick würd mi dat nie vergäwen, kamm ick ok man üm den allerlüttsten von min välen Pött dor. Wat heff ick dor nich för Kaptal utstahn! Von den einen Junker gor nicks tau seggen, de Reeder in all de Dörpkinner is, de sörre sin föfteihnst Johr grot worden sünd up sin sœben Hauwen, un de dor nu grad bi is, sin letzten drei Buern intauslachten, den sin leiwe Fru dat œwer mit den Kutscher höllt; ok nicks tau seggen von den einen Burmeister dor, de ok Justitivorius up 'n halw Stieg Gäuder is un de de Dagläuhners duwwelt tau Bruch schrifft un dat Jackledder utballern lett, dat ehr de Sworten knacken, stimmt ehr Karwholt nich mit den gnädigen Herrn sin, un de denn nahst de Gerechtigkeit mit den gnädigen Herrn sin Rehtimmers un wilden Swinköpp, Sneppen un Kramtsvœgel dat Mul stoppt un den Sneppendreck mit Rotspon nahspölt. Un ierst recht nicks tau seggen von den dullen Rostocker Kaptein, de ümmer mit de Flint nah de leiw Sünn scheiten deit, will sei ut de Dak nich an sinen Oktanten ranner, un wenn sei denn nich dal fallen will, ehr mit de Fust drauht un sick brun un heisch schrigt: Verdammter Bettel, ick drap di doch sacht noch eins! Un seggen kann ick dat ok nich, dat mi grad von wägen Fru von Pürrick, geburne Frifru von Brümmer up Hoff-Appelhüschen un Hogen-Hukedal bang wir, de in ehr Grotmaut all vierteihn Dag' tau den Ollen sinen Disch geiht un nahsten in ehren frommen Abendsägen den Ollen up de Knei bidd't, wat hei doch den ingeburnen mäkelnbörgschen Adel en eigen Stiern reservieren sall, dat sei nich nödig hett, mit dat Börgerpack in de Ewigkeit up ein un de sülwstige Bänk tau sitten, man dat rein utsweit't hett, dat ehr eigen Grotvader Garwer, ehr Öllervader Schinner un den sin Vader noch de Teterowsch Scharprichter wäsen is. Nee, för de is mi all nich bang, de krieg ick so wie so. Ick heff dor œwer noch so männigen schieren Afkatenhäkt un so männigen glatten Papenaal, so väle witte Juden un so väl Lüdschinners, so männigen fetten Parlbrassen von Drosten in dat Domanium an den Angelhaken sitten, un wenn de Oll mi dor so hart an vörbi geiht, denn kann 'n dat nich weiten, denn künnen sei sick doch am Enn' verfihren, den Haken achter de Snüren afbiten un wedder in dat Schelf rinner wutschen, wo ick sei mi mäuhsam ut rut lurt heff. Ick heff so gaut en Anrecht an de oll Ierd as de Oll sülwst, un, wenn hei mi dat ok teihnmal verbaden hett, nahgahn dau ick em doch, nee, so blau bün ick nich, dat ick mi doran kihren süll.«

Un dormit steg de Düwel von dat Rad up den Galgen sachting dal, rew sick dat Spatt un den Schibel an sinen Pierdfaut ierst orig mit dat Armsünderfett von de drei Pierddeiw, de dor an bammeln deden, in un slek vörsichtig den leiwen Herrgott nah längs Kägelgraben un Hakeltün' dörch Hollweg, Rusch un Busch un Widendrifft un œwer Brügg' un Knüppeldamm. De leiw Gott wüßt dat jo nu recht gaut, wat de Düwel sick an sin Verbot nich kihren ded. Hei hadd em jo nu glik splitterfaselnackt nah den Nuurdpol rupper schicken künnt. Hei säd œwer tau sick: »Lat den ollen dummen Deuwel man; de kihrt jo doch von sülwst noch tidig naug wedder üm!« De Deuwel meint œwer nich anners, as dat de leiw Gott dat œwerall nich frot worden was, wat hei em nu wedder nahhumpelt.