Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat vierteihnst Kapitel

Handelt noch ümmer von Wittfru Grüttmann un Konsorten contra Bruder Bunschlauer un Konsorten. Wat dat mit den Herrn Burmeister sin summorisches Verfohren wider för ne Bewandtnis hett, un wo dat mit dat Zivilverfohren in Einklang bröcht warden kann.

De Herr Burmeister was jo nu ok richtig so hentau elben tau Rathus stägen un satt dor achter de Kanzellen mit sinen Dörchsetter-Blick un den Herrn Stadtziktorivus; un min leiw Twachtmann stünn pflichtschülligst vör de Kanzellen an de Dör von de Audienz, un dunn kunn de summorische Prozeß in Sachen Witwe Grüttmannin und Konsorten contra Bruder Bunzlauer und Konsorten wedder vörnahmen warden. De drei Gesellen würden dunn ok von minen leiwen Twachtmann wedder vör Gericht führt, un dat let sei ok all drei as Armensünders, de in sick gahn sünd un sick nich länger dorvon afleigen wœlen.

»Na, Kindtings!« hadd dunn de Herr Burmeister seggt, »dat is mi man leif, dat ji so flink Vernunft annähmt. Mit dat Afhungern, dat seiht ji nu woll in, dat is sonn eigen Sak, dat hadd ji up de Dur nich afhollen. Ick heff noch keinen dor baben hatt, de dat acht Dag gaut makt hett. Ji möt juch nu man an jug drei Brutens hollen un jugen Schaden an de ehr besten Bratwusten wedder nahkamen, so gaut as ji dat tau Schick kriegen kœnt. Un wat ick noch seggen wull, nu möt ji dat en bäten hier apen vör Gericht verkloren, wat ji de drei Wittfrugens binnen acht Dag juch antrugen laten willt oder nich un wat dat jug frien Willen is. Slaten Tit is dat; man de Dispensatschon, dat is min Sak, dorför sorg ick. Kosten sall juch dat nicks; denn hier is, afgeseihn von jug eigen Glück, dat Woll von min Kommün mit int Spill. Is dat nu jug frie Will, oder œwersten is dat dat nich? Dat Meisterstück dat stund' ick juch as Amtspatron nich mihr as girn. Un nu, Kindtings, spräkt juch unverhalen ut!«

Na, dunn hadd jo nu Pruder Punschlauer, as de Öllst von de drei Gesellen un dejenigte, de sick de Welt un de Minschen am meisten üm de Uhren slahn hadd, för sick un de beiden annern dat Wuurt nahmen un ahn widere Visimententen un Prevarikaschionierung sick dorhen utspraken, dat sei sick all drei ünnertänigst för de äben so wollgemeinte as gnädige Straf un indringliche Vermahnung välmals bedanken deden, dat sei dat nu insegen, wat sei dor nich von afkamen un de drei Wittfrugens frigen müßten; dat sei dat nu girn un willig un ut frien Stücken daun wullen, man wat dat de Ihr von ehr Handwark nich anners taulet, dat jedwerein von sei ierst sin Meisterstück farig mök. Anners deden sei dat nich: dor wiren sei sick œwer eins worden, un dor hadden sei sick de Hand up gäwen, den Schimp wullen sei nich up sick hewwen, dat künn de Herr Burmeister sei nich verdenken, un dat würd de Herr Burmeister ok woll inseihn, dat Woll von de Kummün let dat nich anners tau, un den Blam darwt de Herr Burmeister doch ok nich up sick laden, drei Fuschers in de Stadt rinner tau fuschern. Mihr as acht Dag' verlangten sei nich dortau, un denn wullen sei ehr Meisterstück an ehren Hochtitsmorgen vör dat Rathus sülben vör de gesamte Inwahnerschaft utstellen, un wenn dat denn nich sonn Meisterstückschen würd, as sörre Olims Tiden dor an Ort un Städ farig makt was, so dat de Lüd noch nah hunnert Johren dorvon räden süllen, denn wullen sei nicks nich seggt hewwen un för sei ehrentwägt sick gautwillig noch drei Wittfrugens mit 'n halw Schock Gören an de anner Hand antrugen laten un sei ok von de Armenkaß afnähmen.

»So gefallt ji mi, Kindtings!« säd dunn de Burmeister, »un denn gratulier ick ok välmal tau den Brutstand. Denn gaht man fuurtst bi jug Meisterstückschen bi un hollt ok Wuurt, dat ji tau rechter Tit farig wäst, un denn will ick noch ein Oewriges daun un de gesamte Börgerschaft an jugen Hochtitsmorgen hüt œwer acht Dag', wenn ji jug Meisterstückschen tau Rathus bringt, tausamen trummeln laten, un de kann sick denn jo mit ehr eigen Ogen œwertügen, dat ji kein Fuschers in jug Handwark sid. Dat ji mi mitdes nich utknipen daut, dorför sünd mi jug Wanderbäuker gaut. Denn lat ick juch dörch min Bœdelhusoren wedder infangen un versäuk dat mit dat Afhungern un de Ümschichtigkeit nochmal. Dat ji dat man weit't un juch dornah stellt! So, Herr Ziktorivus, nu hadden wi dit jo mal wedder in Gauden dörchsett't. Nu denk ick, stellen wi dat summorische Verfohren einstwilen en bäten in un verfäugen uns up den Zivilweg, nähmen de Gautwilligkeit von uns drei jungen Börgers hier un dat Eheverspräken, wat sei hier äben friwillig afgäwen hewwen, en lütt bäten tau Protokoll för den mœglichen Kasus der Renitenz un 'n högern Instanzengang gegenœwer un entlaten sei denn in Gnaden un bona fide ut ehr wollverdeinte Haft. Dat sünd wi uns schüllig. Dücht Sei nich ok so, Herr Ziktorivus?«

»Ja woll, Herr Burmeister!« säd dorup de Ziktorivus, »mi dücht ok so, bäter is ümmer bäter. De Unparteilichkeit verlangt dat, un de usus litt dor nich ünner, wenigstens nich hier bi üns.«

Dorup diktiert de Herr Burmeister dat Protokoll den Herrn Stadtziktorivus in de Fedder. Un as hei dormit tau Enn' was, dunn würd dat Bruder Bunzlauer un Konsorten vörläst un genehmigt un tau mihrere Beglaubigung von jedwern von de drei Kunparentens eigenhändig mit drei Krüzen verseihn.

»Punktum, streu Sand up!« säd dunn de Burmeister, »nu is dat all in de beste Ordnung, Kindtings! Nu sid ji entlaten un kœnt an jug Arbeit gahn. Un Hei, Twachtmann, Hei geiht mi tau Grüttmannsch un Konsorten un bringt sei von mi dat Order, dat sei sick ehr drei smucken jungen Brutmanns ok man recht wedder en bäten tau Schick plägen süllen, hä – hä – hä! Wenn sei hüt œwer acht Dag' nich wälig naug wäsen deden, denn so wüsch de löbliche Magistrat sin Hänn' œwer desen Punkt in Unschuld.«

Na, dit darwt jo nu de Herr Burmeister tau sick sülwst seggen, ahn ruhmredig tau wäsen, dat dit 'n Stück Arbeit was, dat sick bi Licht beseihn laten kunn un wat hei up 'n negsten Landdag in Stirnbarg vör sin Herrn Amtsbräuder un confratres von de hochansehnliche Landschaft woll verantwuurten wull. Kunn wäsen, dat ein oder de anner von de gnädigen Herrn von de Ritterschaft, wenn de dat tau Uhren kamm, wo fast hei 'n heit Isen antaufaten verstunn, em ok en gnädiges Wollnähmen dorœwer kund gaff un sick gütigst en lütten Aflegger dorvon för sinen eigen Justitiorivus utbidden let. »De Nutzanwendung von de Ümschichtigkeit in sonne Kasussen un väle anner, de ehr verwandt wäsen daun, de bedarf kein witlüftige un authentische Interpretatschon nich; alternis diebus beseggt dat, einen Dag üm den annern heit dat, richtig Latinsch is dat, un dat will 'k ierst noch mal seihn, wen mi dor wat üm will, fiat justitia et pereat mundus!« hadd de Herr Burmeister tau sick seggt, as hei von sin Rathus weg un wedder tau Hus stäweln ded, un dunn hadd hei in hocheigenster Anerkennung von sin grotes Verdeinst üm sin Kummün un sin Witwen un Waisen bi Disch drei vulle Achtel Säutwin upsett't un nahsten up sin Kanapee in sin Studierstuw un in sinen nigen damastnen Slaprock den säuten un friedlichen Nahmiddagsslap christlicher Gerechtigkeit afhollen.

De Herr Stadtziktorivus de hadd noch, ihre hei von dat Rathus gung, sin Protokoll quadriert un in dat Pallium tau de drei visierten Wanderbäuker un de Wittfrugens ehr Ingaw un Kosträknungs dan un in de Registraturbuurten littera G. Grüttmannin un Konsorten henleggt un tau sick sülwst seggt: »Wenn uns Burmeister nich negstens den Hofrat kriggt, denn so is kein Gerechtigkeit nich in de Welt mihr!«

Min leiw Twachtmann gung œwer mit de drei frigäwen Arrestanten Pruder Punschlauer un Konsorten tau de drei Wittfrugens Grüttmannsch un Konsorten, liewert sei dor richtig af, den Bunzlauer bi Grüttmannsch, den Westfälinger bi Plückhahnsch un dat Berliner Kind bi Fru Murrjahnen, un richt't den Herrn Burmeister sin Kumplement an de drei jungen Brutens so vullstännig un sakgemäß ut, as hei dortau vör de Kanzellen up dat Rathus Order krägen hadd. De drei Gesellen hadd min leiw Twachtmann dorbi œwer doch so nahdenklich un irnsthaftig sick noch eins dorup ankäken, as was hei mit sick noch nich einig, wat hei sei all drei nich viellicht doch noch achterher leviter tangieren müßt.