Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat achtteihnst Kapitel

Wo de bewußte Jemand ok baben up den sülwstigen Barg stunn, wo uns Herrgott up stahn hadd, un wat hei dor för boshaftige un gottlose Räden vernähmen let un von sick gaff.

De oll Düwel de mücht jo woll heil un ganz häuhnerblind wäsen von den scharpen Blick, mit den de leiw Gott Bruder Bunzlauer un Konsorten nahsach un trotz de Lichtfarigkeit, de dor so lustig un ahnungslos up ehr Tung koppheister scheiten ded, in sinen gnädigen Schutz namm. De füerige Strahl hadd em œwer den slohwitten Snei weg in sin verfluchtiges Bleekog rinne bäten, dat dat as en Immenschwarm dorvör rümmer flög an de Dusenden, all so grot as reisend Handwarksburßen, de mit enanner danzen deden un ehr ollen afgräpen Püttels in de Luft smeten; hei wüßt nich mihr, ob hei hüt oder hott sach. Un as hei sick dunn wedder ganz vonein wrümmelt hadd un wedder up den Graswrausen sitten ded, dunn sach hei so vull Gift un Gall ut as 'n Arm vull Katten, un as was hei sin eigen Grotmoder un em äben in dat verfluchtige olle Scheilog mit en wittgläugnigen Füerpok rinne slahn worden.

»Dat fählt nu man noch blot«, stödd hei gnittig vör sick rut, »dat ick noch 'n Leckog tau min utfroren Näs kriegen dau, dat Riten ünner de Branen lett sick dor ganz nah an. Nicks as Ümstänn' un nicks as Arger! Ierst kann 'n sick ut de Pust lopen up de Spör as Pikas in de Forst, dunn hadd sick sin Herr, de Holtwohrer, dor an ne oll Eik uphängt, un nahst sall 'n sick noch gor Groffheiten up de apenbore Landstrat seggen laten von ganz gemeines Vagelbundenpack. In min Recht bün ick. Wenn de Oll dat verbaden hett, dat sin Namen nich unnützlich führt ward, denn mag ick dat jo woll ok nich mœgen, un dat süll hei doch recht gaut weiten, dat wen mi ut frien Stücken raupen deit, dat ick mi den up de Städ halen darf. Un wenn hei sick verrühmt, wat hei de ewige Gerechtigkeit is, denn süll hei mi man leiwersten min Recht ok laten un den Kuntrakt nich anners utdüden, as hei seggen deit. Missen mag ick äben so wenig as hei von dat Minigte, un an dat meist is mi ümmer am meisten gelägen. Ick frag dor gor nicks nich nah, mi all dese Ungelegenheiten tau maken. Man dat wi dat man weiten, Herring, so lang ick minen Kopp noch baben heff, so lang will ick ok minen Kopp för mi allein hewwen, dat will wi doch ierst noch mal eins seihn, seggt Jehann Rosenow. Aflaten dau ick noch so nich von Sei, so lang Sei sick hier ünnen för nicks un wedder nicks herümmer exern. Denn möten Sei noch en ganz anneren Trumpf utspälen, wo Sei dat vermeinen, un wenn Sei ok teihnmal in de Vörhand sünd. Wen weit noch, wer sick tauletzt den Scharwenzel grippt. Wo sünd wi denn nu einmal wedder staben un flagen?«

Un dorup richt't de oll Düwel sick hoch un lang in Enn' un kek nah den Barg rup, wo, as hei meinen ded, de leiw Gott noch stunn. As hei dunn œwer sach, dat de leiw Gott nich mihr dor baben was, dunn humpelt hei den Barg so flink rupper as ne flünkenlahm Kreih, un as hei dunn baben stunn un de Landstrat dal un lang kek, dunn künn hei dor baben œwer ne grote Forst weg deip in oll Land Mäkelnborg rinne kiken, un dörch de Forst gung de Crivitzer Landstrat midden dörch, un dunn sach hei dat noch grad, wo de leiw Gott in de Forst rinne gung.

De Düwel gung em œwer nich fuurtst wider nah. Hei kunn dat nich laten un kek ierst ne Vittelstunn' œwer de Forst weg in dat leiwe olle Land dor vör em rinne, un nahst kek hei wedder ne Vittelstunn' scharp rechtsch hen un dorup noch ne Vittelstunn' scharp nah linksch, un as hei dat dan hadd, dunn mücht hei jo woll wat seihn hewwen, wat em mächtig tauseggen ded, wat as en Fencheldruppen in sin verfluchtiges Scheilog foll, wat sin utfroren Sugelnäs updäuen hülp un sick as 'n warm Grüttümschlag üm den Spatt un dat Schibel von sinen Pierdfaut läd. Dunn füng hei an, dat lustig Stückschen vör sick hen tau fläuten, dat hei de jüngst lütt Hex vörfläut't un nahfläuten lihrt hadd, as hei verläden Mainacht noch up sin Grotmoder ehr längst Stäkerfork mit de säute lütt Hex tau twei up den Blocksbarg rupper jagt was. Un dorup huchelt hei in sick rinne as 'n Spitzbauw, denn' ein klauk Mann, ahn dat tau weiten un tau willen, in de Hand rinne arbeit't, so dat hei nahst dat Nahseihn behöllt, un dunn lacht hei so recht spöttsch un recht hœglich, as 'n falschen Späler, de sick dat Spill vörhen taurecht leggt hett un denn' nu de Koort so tauföllt, as em dat paßt, un dunn säd hei wedder: »So möt dat kamen! seggt Neumann. Dor sünd all richtig wedder drei Junkers bi dat Inslachten bi, un wenn dat man so noch sonn drei Stieg Johr in de sülwstige Leus wider geiht, denn kümmt dat so, as dat kamen sall, un denn krieg ick minen Willen. Rik un arm, dat sall man gellen. Wenn ick de ollen Buern ok man so ut dat Domanium ruter hissen kunn, as ick sei nu all in de Ritterschaft ahnig worden bünn, denn was mi ne grote Sorg von 'n Hals! De rike Mann un de Pracher de heff ick am leiwsten vör minen Haken, dor pläugt sick dat am besten mit för mi. De Middelstand dat is sonn steitsche Krack, de breckt mi ümmer minen Hakenbom dörch, mit den hett dat kein Oort nich, dat is sonn ollen Strängensläger, sonn Krüwwensetter, de mi min best Fauder ümmer wedder in de Krüww rinne rülpst, dat ick em vörschüdden dau; de smitt mi ümmer af, wenn ick em tauriden will, un dor krieg ick in 'n Läwen keinen richtigen Paßgänger för mi ut taurecht, de Erfohrung heff ick. Dor lett sick nich mit wirtschaften, un wenn dor nahsten ne richtige Austköst för mi ut warden sall, denn möt ick ok sülben vörher för 'n dägten Hand- un Spanndeinst sorgen, un dat dat ein un dat anner recht en bäten scharp un drang in 'n anner fött. Oewer Krüz höllt duwwelt, hadd de Pierdjung seggt, hadd Speck up dat Smolt leggt. Wat sonn rechten riken Junker is up 'n halw Stieg Hauwen, nah den bruk ick nich ierst lang tau fläuten, de kümmt mi meist halfwägs entgegen; de hert all von sülwst Apptit nah mihr, de is Buck naug för min Hawerkist. Krieg ick den nich an minen Distel ranne mit de Grotmaut un minen Kapptom œwer sin Hochsnutigkeit un min Trens œwer sin Raffigkeit, denn krieg ick em säker dörch min Schüppendaus un dörch en Schumwinproppen, un denn lat ick all sin Katendierns dörch sin Slapkamer gahn de Nacht vör ehr Hochtit. Dor heff ick Wust naug tau, üm nah den Junkerschinken tau smiten. Un wat sonn rechter Pracher von Dagläuhner is, de lihrt dat Kuurnmusen, dat Wilddeiwen, dat Holtstählen, dat Fluchen un Supen un Sweren, dat Leigen un dat Dreigen un de teihn Gebote ut minen Katechismus ganz von sülwst; de schault sick von sülben in de Furcht un Vermahnung von min Grotmauder taurecht, dor bruk ick gor nich ierst lang nah hentauseihn un mi väl Unmäuh üm tau maken. De löppt mi von sülwst tau, wenn hei kein Specksid mihr up sinen Rökerwimen hängen hett. Ja, rik un arm, dat sall man gellen! De Wollust un de Hunger, dat sünd min Annerbeulkenkinner, Herring, dat Sei dat man weiten, hi hi hi!«

Un dorup füng de Düwel wedder lustig vör sick hen an tau fläuten un hinkt den leiwen Herrgott nah, den Barg hendal up de Crivitzer Landstrat.