Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat nägenteihnst Kapitel

De leiw Gott kümmt in ne grote Forst rinner, wo de Crivitzer Landstrat dwars dörch geiht. Wat hei dor all sach, wen hei dor all dröp, un wat hei dor tau hüren kreg, wat em woll gefallen kunn.

Dat was sonn schönen Forst, wo dunn noch de leiw Gott dörch kamm, schöner hadd hei em in sin ganz oll leiwes Land Mäkelnborg nich, dor wiren Bäuken in, wo väl hunnert Johr de dor woll all stahn hadden, luter Kronenbäuken; wen dor recht rupper kiken wull, de süll för gaut den Kopp deip achter œwer hollen. De hogen Stämm in de blanke schire Bork let dat so rendlich, as hadden se ehren Sünndagnahmiddagschen an, un baben in de Kronen dor blänkert de Rauhrip in de helle Morgensünn' as Bäwernadeln in ne Brutkron von sonne rechte stramme staatsche mäkelnbörgsche Buerndochter, de vör den Trualtor steiht. Un baben up den Äuwer, wo de breide Landstrat sick an rümmer wünn, dor stunnen twei mächtige Eddeltannen, de swartgräunen Nadeln so vull von den witten frischen Snei, as wiren dor witte Büren up twält, un achter de Dannen dor stunn 'n drallen Rehbuck mit sin Rick un sach mit sin grallen Ogen niglich un unschüllig up sinen Herrn un Schöpfer dal, as de dor so still vörbi gung. Un as de Weg sick dunn wedder bögen ded, dunn kamm de leiw Gott an sonn langes Ellernbrauk vörbi, dat sick in de Düp dörch den heilen Forst hendörch tröck, un nahst nah den groten Eikenkamp ranner mit de gewaltigen Böm, de sacht noch ein oder tweihunnert Johren öller wäsen kunnen as de slanken Kronenbäuken dor achter. Un dor wiren weck Böm mank, de wiren denn rein so stramm un so dick, as noch kein Burmeisterbuk nich worden is, un dor stunn ok richtig noch hart an den Weg de ein grot oll Eik mit ehren einen krummen Telgen, de ut ruter wussen was dwars œwer de Landstrat as 'n Galgenarm, wo in de katholischen Tiden oll Herzog Heinrich den Junker Brumkow un sin beiden Kumpans, den Junker Heister un den Junker Schacker, oder wo sei noch heiten hewwen, vör sin eigen Ogen an helligen Dag' hadd upknöpen un dörch den Ring kiken laten: de Halters dortau hadd hei an sinen eigen Sadelknop mitbröcht hatt. Dat was dunn noch wäsen, as de isern Heinrich tau Pierd stigen un mit sin Einspänners sin eigen Land hadd dörchriden müßt, üm sin dullen Junkers dat Stegreiphandwark ein för allemalen tau leggen un sei tau wisen, wat ne richtige Regimentshark eigentlich is un von Gotts un Rechtswägt wäsen sall. De drei Junkers wiren dor en bäten tau Busch räden wäst un hadden dor twei ihrliche Crivitzer Börgers afdan hatt von wägen de sworen Geldkatten, wo sei noch mit hadden int Lübsche rinner wullt, üm Stockfisch un Päper tau handeln. De beiden Liken hadden de drei Junkers nahsten noch in dat Ellernbrauk rinner släpt för den Voß un de Aaskreihen dicht an de deipe Bäk. »Dat gifft gaude Spickaal nahsten«, hadd noch Brumkow tau Heistern seggt un dortau hell uplacht, »in min Aalkist bi min Watermœhl dor achter; de Aal geiht ok giern up dat Ludern, schad, dat de beiden Crivitzer Rupenschiters nich en lütt bäten fetter geraden sünd.«

Un dorup kamm de leiw Gott an ne junge Dannenschonung vörbi, un dunn klüng dat vör em, as wat dor Holt slahn würd. Un dor wiren ok weck Frugenslüd un ein Mannsminsch, un de snackten un lachten tausamen, un de leiw Gott sach dat man, wat de Mann woll 'n Jäger was. De hadd hoge Krempstäwel un 'n grasgräunen Rock mit blanke Knöp an un ne Voßklott up 'n Kopp. Sin Scheittasch un sin Scheitprügel de laggen dor up de Grabenburt, un dor höllen twei muntere Teckels Wacht bi. Achter in dat Holt œwer dor bläkt dat, un dat mücht jo woll den Jäger sin Schassür wäsen, un de was dor jo woll achter 'n Stück Rotwild oder en ollen Voß her, un dunn fung dat dor achter noch deiper in de Forst rinner an tau karken un tau karken, hoch baben de Böm, un dat was säker ne Schow Kreihen, de dor nu tau Schaul tröcken, as de Dörpjungs seggen. De Jäger de hadd œwer en lütt blankes Handbil in sin Fust, un dor slög hei de schönen jungen Dannen, de all 'n gauden Faut höger as hei sülwst wiren, ümmer swaps dicht an de Wöttel mit af, un dat let sick an, as söcht hei sick grad de allerbesten dor mank ut. Mitdes müchten dat jo woll naug lütt Dannenböm wäsen, de üm den Jäger rümmer legen, un dunn gung jo nu dat Verdeilen mit de lütten Böm los.

»Mi den gröttsten, Glaw'!«

»Nee, mi den gröttsten, ick will den gröttsten hewwen!«

»Nee, ick, Glaw'! Mi hest em verspraken!«

»Nee, mi!« schrigten dunn de Frugenslüd all dörchenanner, un de let dat, as wat sei woll Katenwiwer von 'n groten Eddelhof sin kunnen.

»Sacht Rat!« röp dunn Glaw', de Jäger, »dat Bestimmen beholl ick för mi sülwst! Sei möt jo woll den gröttsten hewwen? Sei hett de meisten Kinner, Hamannsch! Dat wohrt jo woll so lang nich mihr, denn hett Sei Ehr Dutz richtig vull. Ji annern hewwt jo woll man all söß oder sœben, wat denn?«

»Nee, nägen heff ick man, Glaw'!« säd dunn Hamannsch.

»Ja, nägen hett sei; man dat teihnt is ok all ünnerwägt!« röpen de annern Frugens.

»Dat steiht in unsern Herrgott sinen Willen«, säd Hamannsch un kreg sonn rod Backens as ne Hartkirsch.

»Na, denn schadt dat ok nich!« röp dunn Glaw' wedder, »dorüm brukt Sei nich so rot tau warden, Hamannsch! Treck Sei sei man ihrlich grot un wohrschug Sei sei von lütt up vör dat Holtdeiwen. Wo mihr Kinner, wo mihre Vaterunser. Dorför kriggt Sei nu ok den gröttsten, un denn kann Sei sick nahst man von mi dat Poor Randstäwel afhalen, dat Schauster Gratus mi verpaßt hett. Ehr Öllst geiht jo woll all nah 'n Preister, wat denn, Hamannsch?«

»Ja, daun deit hei dat, Glaw'!« säd Hamannsch un sach so glücklich ut, as würd ehr en sworen Stein von ehr Hart afnahmen.

»Na, denn vergät Sei dat ok man nich, Hamannsch, hürt Sei? So hentau drei, denk ick, heff ick dat Holt afgahn un bün wedder an 'n Hoff ranner. Un süll de Kindjes Ehren Krischan vör Nacht up den Hoff 'n Poor funkelnagelnige ut Crivitz bringen, wat mœglich is, dor hei jo all nah den Preister geiht, denn kann Ehr Hansjochen min Stäwel jo kriegen!«

»Nee, wo süll ick so wat woll vergäten, so wat vergett sick nich licht, Glaw', wenn ne Mudder nägen Kinner grot tau fäuden hett un dor achteihn Fäut sünd.«

»Kann sin, dat ick ok ierst hentau vieren wedder ant Hus kam. Ick sall noch en Buck taum tweiten Festdag för 'n gnädigen Herrn Rittmeister afliewern, um männigmal steiht dat oll Wild nich, un wenn 'n ok noch so väl von dat oll Tügs int Revier hett. Dat Veihtüg is denn rein so klauk as 'n Minsch. Dat vertellt sick dat jo woll enanner, wenn de hogen Festtiden ranne kamen un sei för de Tafel brukt warden sœlen; de sünd nu all up den Wessel nah de Lewitz rinne, un wenn de Rittmeister kein Hasen nich kriggt, de is up de Hasenhitz vör morrn mit de Junkers, wat ward denn man üns Pasting in Hogen-Langhagen seggen?«

Mitdes hadden de Frugens jedwer ehren Dannenbom krägen un tröcken dormit dörch de Schneis dörch, un dat mücht jo woll tau gliker Tit en Richtstig wäsen. Un as de Jäger dunn sin Scheittasch ümhung un nah sinen Scheitprügel grep un Schassüren wedder ranner fläut't hadd, dunn stunn ok de leiw Gott dicht bi em un böd em de Tit un frog em, wat de lütten Dannenböm recht gaut för wiren, tau Däckelschächt un Bohnenstaken wiren de jo nich lang naug, un denn was dat jo man schad üm sei.

Dunn sach de Jäger den leiwen Herrgott ganz parplex an, as wüßt hei nich, wat hei de Frag för Iernst nähmen kunn, un dorup säd hei tau den leiwen Gott: »Wi kamen woll en bäten wit her, Olling, dat wi dat nich weiten daun?«

»Ja«, säd dunn de leiw Gott, »en lütt bäten wit herkamen dau ick.«

»Na, denn will ick man so väl seggt hewwen, wat dat hier tau Lann' so Bruk worden is, Herr, sörre Minschengedenken. Dor is hier nich sonn grot un nich sonn lütt Hus in 'n Lann', wenn dor man Kinner in un dat kein Juden nich sünd, denn hürt sick dor ok sonn Dannenbom rinner mit Päpernœt un Appels doran un Lichters dorup un Stutens dorünner, tau oll Lüd ehr Freud un de Kinner ehr Lust un den leiwen Herrgott sin Ihr, de de Nacht, de nu kümmt, jung worden is, för wen doran glöwen deit, un dor bün ick ein von, un min Herr Rittmeister mag dor jo woll ok ein von wäsen. Gu'n Morrn ok, Herr!« Un dorup stök de Jäger dat lütt Handbil in sin Scheittasch un güng ok in de Schneis rinne, Schassüren vörup, de beiden lütten Teckels an de Sit, bögt œwerst glik dorup linksch af un dat nah den Forst sülben rinner.