Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat sößteihnst Kapitel

De Sak mit Bunzlauer un Konsorten ward in dit Kapitel taum richtigen Afsluß bröcht. Wat dat mit dat Meisterstück von de drei Gesellen recht up sick hadd. Wo de Herr Burmeister de Prozeßkosten betahlen müßt; wo Slachter Kuhlmann de gaude Gelegenheit wohrnamm un ok eins sin Fingerhannschen uttröck, un wen em dor all bi helpen un dat heit Isen mit anfaten ded.

Würd dat œwer den annern Dag ein Randal in de Stadt, so drad as dat Dag wäsen ded, grad so as was Füer utbraken an drei Stellen tau gliker Tit. Wat Bein hadd, was up de Bein un kamm up de Bein an all de Ecken un Winkel un Kanten, un wat ne Tung dor hadd, dat röp un schreg un schüll un schimpt un flucht un draugt, ein ümmer düller as de anner. Un vör dat Rathus drängt un schöw sick dat Kopp an Kopp un kek un kek un fung denn wedder an tau schimpen un tau schellen: »Wat is dit, wat sall dat, wat heit dat, un wen hett uns den Schimp andan? Wo is de Burmeister? De Burmeister sall kamen! Dit lat wi uns so noch nich gefallen! Taum Buern lat wi uns nich hewwen! Nee, dat daun wi nich, ok von unsen eigen Burmeister nich!« Un dat wull ok kein Enn' nich nähmen, as min leiw Twachtmann sick dordörch drängt hadd, ok nich as de oll emeritus Ratmann Appel baben ut sin Finster sach, un ierst recht nich, as de Herr Stadtziktorivus nah Platz för den Herrn Burmeister schreg. Ein schrigt noch ümmer krœtiger as de anner, vörut wat Slachter Kuhlmann was. De schrigt dreimal so giftig as all de annern. Bi den hadd de Herr Burmeister noch en achtuntwintigpündigen Schinken int Solt un en heilen Schäpel Röwen to schrapen. De Herr Burmeister hadd nämlich minen leiwen Kuhlmann verläden Johr mal eins söß Dag' up de ümschichtige Behandlung unner Dokter Twachtmann up den Börgergehursam nahmen hatt von wegen sin drüdd Fettswinsmuggeli. Kuhlmann sin Tung was dor noch ümmer so drög von, dat hei sei mit 'n Pott Brandwin den Dag nich wedder smidig kriegen kunn. Makt Kuhlmann nu œwer ok Fusten un draugt nah dat Rathus rupper, un wat de lütt dick Bäckermeister Piper noch was, de Leutnant bi de Schüttengild, un oll drög Oltflicker Harm, de wiren ok gor nich gaut spräksch up ehren Herrn Burmeister, de stunnen Meister Kuhlmann bi un schrigten ok so dull, as sei dat man jichtens œwer ehr Adamsappels rœwer kriegen kunnen: »Nee, liden daun wi dat nich, un wenn de Herr Burmeister meint, dat wi dat daun, denn so irrt hei sick en bäten! Brüden laten wi uns nich; nee, so up de Wis nich! Landrüchig lat wi uns Kummün nich maken. Wi heww all Stückschen naug von de Oort hier, nah mihr verlangen deit uns nich! Wo is de Burmeister? De Burmeister sall kamen! Un wenn hei nich glik kümmt, denn so hal wi em!« Un dunn fungen ok all de ollen Wiwer an tau krischen, un de Jungs de stöken ehr Vörfingers in de Mund un fläut'ten dortau un grapsten sick Snei up un klüt'ten mank dei Minschenhümpels, wo sei am dicksten stunnen. Un ein Sneiball müßt jo nu Meister Kuhlmann grad unner de Näs drapen, so dat hei den Schandrachen un sin hiddig Tung vull Snei kreg un nu ierst recht in de Stimmung kamm, mit den Herrn Burmeister tau räden. Dicht achter Kuhlmannen œwer dor schrigten noch drei annere œwer den Burmeister, un dat wiren de drei Wittfrugens Grüttmannsch, Plückhahnsch un Murrjahnsch, de den Dag Hochtit hollen wullen; man wat sei schrigten, dat kunn kein Minsch nich verstahn, so rabiat as sei wiren. Tauletzt hadd sick jo nu doch de Herr Burmeister, de noch in sin Slapmütz un sinen Slaprock stök, mitsamst den Ziktorivus ranner drängt hatt an Meister Kuhlmannen un vör dat Rathus un wull jo nu anfangen, Kuhlmannen dat gottlose Mul tau verbeiden. Man ihre hei dortau kamm, dor hadd hei jo nu up dat Rathus rupper käken, un dunn sach hei jo nu, wat dat was, un dunn kreg hei en Ogenblick dat Stillswigen un de beiden Arm föllen em lang an sin Liw dal œwer de schöne Offenborung, de dor vör sin Ogen upgung. Un as de Herr Burmeister so parplex nah sin eigen Rathus rupper sach, dunn hadd de Herr Stadtziktorivus an sin ein Sit un min leiw Twachtmann an sin anner Sit ok so parplex utseihn un nah 't Rathus rupper käken as Quaduxen in 'n Maanschin. Grund hadden sei dortau hatt. Baben œwer de Rathusendör dor hung jo in den prallen Sünn'schin vör de gemeine Börgerschaft Bruder Bunzlauer un Konsorten ehr Meisterstück, grad so as en Schild œwer 'n Schütting, un dat was en drei Faut langen Angelhaken, wo en Häkt an hüng, gaut söß Faut lang, un de Häkt hadd ne missingsch Klock üm 'n Hals, de blänkert man orig so in de Sünn' un was ok en gauden Faut lang. De Herr Burmeister stunn en Ogenblick so dœmlich dor, as was hei en Oß in dat Küterhus un as hadd Meister Kuhlmann em mit dat Buttenn' von sin Äx vör den Bleß slahn. Man hei was jo väl tau oft all tau Landdag wäsen un hadd dor all in tau väl Kommitten mit in säten, as dat hei dat Hoor in de Supp un den Muskœtel in den Stuten nich glik hadd utfinnen süllt. Den gung mit eins ein mächtiges Talglicht up, dat hei dor baben up dat Rathus nicks nich anners as de verspraken Meisterstücken von Bruder Bunzlauer un Konsorten vör sick hadd, so väl Grips hadd hei ahn Säutwin, dat hadd hei up de Stell weg, as de Kater de Mus. Wull dat heit Isen nu œwer ierst recht fast anfat't wäsen!

»Twachtmann!« schrigt hei, »Twachtmann! Arretür Hei mi up de Stell de drei verfluchtigen Swinhunn'! De sœlen mi nu för gaut acht Dag' bi Water un Brot ümschichtig kuschen! Will ick de œwersten den Pipp aftrecken. Dit is jo rein, as wenn de drei entfamten Rackers de Obrigkeit int Gesicht spigen willn in Gegenwart von de gemeine Börgerschaft!«

De Herr Burmeister hadd jo nu, as sick dat versteiht, ünner de drei verfluchtigen Swinhunn' un entfamten Rackers nümms anners nich meint as den Schlesinger, den Westfälinger un dat Berliner Kind. Man Meister Kuhlmann, Meister Piper un de drög Oltflicker Harm, de kunn dat jo kein Minsch verdenken ünner de obwaltenden Ümstänn', wenn sei de drei Swinhunn' un Rackers up sick sülm betrocken un nu ok fuurtst de Nutzanwendung dorvon maken deden.

Meister Kuhlmann, so drad as em man dat Wuurt Ümschichtigkeit in sin Uhren drœhnt hadd, fohrt denn ok rümmer as Förster Knoopen sin Pikas, wenn de up 'n Swanz peddt würd, stödd sin annern gauden Frünn' Snider Millhahnen, Garwer Pitschen un Kammmaker Dütschmann, de ok deip in de Bosheit seten un regelmäßig all vör dat Frühstück kœmten un luthals mit œwer den Burmeister schrigt hadden, an de Kant un dat up minen leiwen Herrn Burmeister los. Dunnerwäder noch mal tau! hadd Meister Kuhlmann den Burmeister dunn œwer anbläkt as en Slachterhund en Fetthamel: »Sülwst Swinhund!« rort hei den Herrn Burmeister an, »dat will 'n christlichen Magistrat wäsen! Bringt sin eigen Stadt in 'n Snack! Trummelt sin eigen Börgerschaft vört Rathus un will sei dor lang noch taum Buern hewwen! Taum Spott un Hohn för Land un Lüd un taum Spektakel för de Krakusen un Malchiner Gössels! Un de will hier noch lang mit sin verfluchte Ümschichtigkeit losbölken, wat denn? Sülwst Swinhund, Herr Burmeister! Sonn Burmeister kœn wi hier nich bruken! De möt œwer de Scheid bröcht warden, de is de Hüsung nich wirt! Ruter mit em! Sülwst Swinhund!« Un dormit hadd min leiw Kuhlmann den Burmeister mit de Fust vör de Bost stött, dat hei ling un lang achter œwer in den Snei dalslög. Un as dunn de Stadtziktorivus un min leiw Twachtmann sick dor mank stäken wullen, dunn schrigten lütt Bäcker Piper un Oltschauster Harm: »Ok Swinhunn'! Alltausam Swinhunn'!« un stödden sei ok in 'n Snei. »Alltausamen Swinhunn'!« schrigten dunn Snider Millhahn, Garwer Pitsch un Kammmaker Dütschmann. »Bruken kœnen wi sei nich! Wi willen sei nich länger hewwen, ruter mit sei ut dat Dur un œwer de Zingel!« O du meins! hadden sei dunn œwer den Herrn Burmeister, den Ziktorivussen un minen leiwen Twachtmann ümmer ümschichtig in den Snei ümkihrt! »Juch!« krischten de Wiwer. »Hurra!« schrigten de Jungs un fläut'ten up de Dumens, as de Scheper sinen Fix, un klüt'ten mit de Sneiballen dormank. Oll emeritus Ratmann Appel hadd dat nich länger von baben ut sin Finster mit anseihn kunnt. De kreg dat mit sonne fleigende Empörung, dat hei flink all sin Finsterladens tauschotten let un sin Husdör eigenhännig afslöt. De kreg dat ok nich tau seihn, wo nahsten de Herr Burmeister samst den Ziktorivus un minen leiwen Twachtmann von Meister Kuhlmann un Konsorten jedwer aparti up ne Schuwkor krägen, ut dat Dur ruter un œwer de Zingel wegkort un dor buten up den iersten besten Meßhümpel bi den Malchiner Wegwiser hensmäten würden. Bunzlauer un sin beiden Frünn' œwersten de hadden dat baben von den Kirchentorm ut dat ein Schallock mit afseihn hatt. Dor hadden sei sick ut Vörsicht verstäken mit Hülp von den Schlösser sinen Dietrich, so drad as sei ehr Meisterstückschen morrns Klock fif vör dat Rathus utstellt hadden, in de Angst un Gewißheit, dat de gestrenge Herr Burmeister sei nahsäuken laten würd, un dor seten sei ok gedüllig still un täuwten dat af, bet dat schummern würd, un sleken sick dunn weg un wiren de heile Nacht un den ganzen annern Dag vörwartsch un an Kreiweiß vörbi wandert, bet sei den leiwen Herrgott dor baben up den Barg vör de Lauenburgsch Scheid in de Möt kammen un de Bunzlauer em dat lustige Stückschen vertellen ded, dat sei achter sick utricht't hadden.