Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat twintigst Kapitel

De leiw Gott steiht baben up en oll Hunengraff un süht sick von dor ut de Wirtschaft up den einen groten Eddelhoff mal eins up an. De oll Rittmeister is mit sin drei Junkers up de Hasenhitz, un as de leiw Gott nahsten an den Backaben vörn bi dat Dörp ranner kümmt, dunn sünd sei dor grad mit dat Stutenbacken farig, un dunn kriggt hei wedder wat Nigs tau hüren, wat em städenwis jo ok woll tauseggen mücht.

De leiw Gott hadd dunn den Jäger wollgefällig nahkäken, as hei so stramm un stur dörch de Schneis un nahsten linksch af dörch de lütt Dannenschonung, wo dat Rotwild jo woll sinen Wessel in hewwen mücht, linksch af nah den hogen ollen Eikenkamp rinner bögen ded.

»Denn denken sei doch noch hier tau Lann' an mi«, dacht de leiw Gott bi sick, »wenn sei dat ehr Lütten tau Leiw un Lust un tau gliker Tit mi sülben tau Ihr daun un sei ehr Fleisch un Blaut von lütt up nich wehren un nich stüren un sei tau mi kamen laten, denn ick heff jo sülwst seggt: Ihrer ist mein Reich! Un dat sall dat ok bliwen, un wenn dat ok man Kindeslallen is, freun dau ick mi dor doch œwer.«

Un as dunn de leiw Gott dörch de Dannenschonung dörchkamen was un dörch dat Vörholt von Tageschen un Barken, wo ok noch en halw Stieg steinolle Rüstern verenkelt mank stunnen, dor lagg de apen Rüm vör em mit tauseigte Släg, mit Brak un Wendacker, mit Wisch un Drift un Koppel, un en Vittelwägs af lagg dor en groten Eddelhoff mit Stallung un Timmers, mit Schmäd un mit Kraug un söß oder sœben dreihischig Katens, un de Landstrat gung dor hart an vörbi an den Hakeltun üm den groten Goren achter dat herrschaftliche Hus, wo de Sünn' so brandrot üp de Finsterruten von dat Frontespieß grad so blänkern ded, as süll de ganze Hoff in Füer un Flamm un lichterlohe Glaut upgahn.

Hei was wedder en Ogenblick still stahn wäsen un hadd sick jo woll de heile Feldmark dorup eins ankäken hatt un was tau dat Enn' up dat grot oll Hunengraff ruppe stägen dor vör den Kegelgraben, de langs dat graut Holt henlöp. »Süh, süh, ih, süh!« säd hei dorup, »de hewwen jo woll upstäds orig en bäten taulihrt hier sörre de Tit, dat ick tauletzt in min oll leiw Land Mäkelnborg wäsen bün. Dit lett sick jo binah as ne richtige Slagindeilung an. Dat sünd jo woll gor sœben lütt Släg un sœben grot Släg? Ih, denn sünd sei jo doch all mit de dumm oll Dreifellerwirtschaft hier dörch, wo kein Sinn un Verstand nich in was. Ih, dit kann mi gefallen, süh, süh! Dor achter koren sei jo woll gor Mad ut, ut dat Muddlock dor, dor achter bi de Widendrift? Na, de drei groten Weitenmieten dor hinner de ein grot Schün baben up den Schapdreisch, de stahn dor ok nich ümsünst; för nicks is nicks, un wo de Meßwagen nich henkümmt, wo süll dor woll de Austwagen henkamen kœnen! Man de Butensläg, de Butensläg! De drägen jo woll kein twei Saaten nich? Wat sall dat ok grot herdaun? Dat kann jo nu ok nümms nich recht tau Blaut un tau Fleisch slahn; dat is väl tau wit af, för Minsch un Veih. Dat hadd ick min sœben Buern taudacht hatt, de dor dunn noch so will un woll un warm up satten, as ehr Vöröllern dat dan hadden sörre de Borwinen ehr Tit her. Nich einen einzigen von all de sœben hewwen sei mi hier laten, hum, hum, hum. Dat is nich gaut, un de Nackensläg dorför warden ehr Tit nich utbliwen.«

Dunn würd œwerst de leiw Gott up eins in sin Betrachtungen wedder stürt. Hest du mi nich seihn un dat gradwägs up den Kegelgraben los, de dor längs dat Vörholt löp, kamm dor wat ranner gekitscht, hest du mi nich seihn, dwars œwer de Landstrat, kein twintig Schritt vör em un dat oll Hunengraff vörœwer, un dat mußt jo nu nümms nich anners wäsen as Meister Lamp in Liw- un Läwensängsten, drei langhoorte Windhunn' achter sick. Un as arm oll Meister Lamp binah all an den Hasengeil dor unnen bi den lütten Dannenrämel achter den Kegelgraben ranner was, dunn ramt em de ein von de groten langhoorten Windhunn', dunn wiren de beiden annern Windhunn' œwer em wegsprungen, dunn dükert sick min leiw Has; man ihre de ierst grot swart Windhund, de dunn tausprung, em mit sine scharpen Tähnen upnähmen kunn, was Meister Lamp wedder up alle Vieren, un hest mi nich seihn, gung de Extrapost mit frischen Vörspann wedder af dwars œwer den Dreisch rœwer nah de anner Sit tau, un dat up dat lütt Brauk dor ünnen up de Watermœhl los. Un nu wohrt dat jo ok nich so lang, dunn trampste dat den Äuwer rupper vör den leiwen Herrgott un flog för em ranne up einen bannigen swartbrunen Englänner von den Ivenacker sinen Slag, un achter den Ivenacker dor simmt dat noch ranner up twei staatsche Rappen un en prächtigen Goldvoß – hep Has! hep Has! Un dunn nehmen de vier Rüders de beiden teihnfäutschen Grabens von de Landstrat, dat dat man sonn Klemm hadd un dat de best Stallmeister dor nicks hadd dorwedder hewwen kunnt, un so bœdelten sei den leiwen Herrgott vörbi un knallten dortau de groten Hatzpietschen un dat œwer den hakten Acker nah den Dreisch rupper un dat, hest du mi nich seihn, de drei langhoorten Windhunn' nah – jo hoho! hep Has un hep Has!

De vöddelst Rüder up den swartbrunen starkknakigen Englänner, in de groten Kanonenstäwel mit de langen Hacksporen, in de wittleddernen Bücksen un den korten Jagdflausch un den lütten Dreimaster up 'n Kopp mit den korten Zopp achter un den langen grisen Schnauzboort vörn, wenn dat nich de oll Rittmeister, denn' de Eddelhoff dor tauhüren ded un von denn' de Jäger vörhen bi de Schneis in dat Holt noch spraken hadd, sülben was, denn müßt de Irrtum grot wäsen. Satt de œwer noch stramm tau Pierd un hadd de noch 'n Schenkeldruck an 'n Liw, Wetter noch mal tau! Wat verstunn de den swartbrunen Hingst einmal tau nähmen; un dat de drei jungen Bengels achter em up de beiden Rappens un den Voß ein Raaß mit em wäsen deden as de vier Ivenackers mit enanner, dat hadd ne oll blinn' Fru mit en Stock fäuhlen kunnt. De beiden up de Rappen müchten woll so bi de Twintigen rümmer wäsen, un dat let sei as richtige Afleggers von den Ollen, un de lütten swarten Snauzboorten de müchten jo woll noch mal eins grad so dallührig warden as den Ollen sin; man dat swore Gewicht von den Ollen up den swartbrunen Hingst dat hadden sei noch nich, de wog jo woll sin richtigen elben Stein up 'n grot Ünzel. De lütt halfwussen Bengel up den Goldvoß œwersten de hadd jo woll bi Ziethen sülben riden lihrt, de flog jo man so œwer de beiden Grabens, as von 'n Flitzbagen afschaten. Jo he ho! hep Has, hep Has!

Has, Hund un Rüders wiren bi den leiwen Gott man so in 'n Ruff vörœwer fägt, un dunn säd hei: »Wohr is dat, wenn dat de Krœtendingers noch eins smuck laten deit, denn so is dat noch tau Pierd; man dat sei ehr Hessen ümmer täu väl an 'n Sinn sünd un dat för nicks estimieren, kriggt sonn arm Beist nahst œwer Gallen un Piphackens dorvon weg. Dat Stück mit de beiden teihnfäutschen Grabens dor so kort achter enanner, dat süht doch en bäten stark nah Pierdschinneri ut. Un wat sei dat man œwerall för Spaß maken kann, sick so aftaubœdeln nah sonn armselig un ängstlich lütt Kretur, as sonn Has is! Kunst is dor nich väl bi un Oewerleggung ok nich, vörut mit sonn langbeinigt Köters. Je, wenn sei sei noch so sülben gripen kunnen un wenn dat noch statt Meister Lampen sonn Isergrim oder sonn vulltähnig Bor was, as de noch mit sin drei Jungs tau Liw gung, de hier unner min Fäut liggt un hier nu all sin rundes Dutz Johrhunnerten lägen hett sörre de Steintit!«

Un dorup steg uns Herrgott von dat steinolt Hunengraff runner un gung de Landstrat wedder nah up den Eddelhoff tau, un dor würd glik vörn an dat Dörp grad de Backaben achter den Tun utnahmen, un dat wiren luter teihnpündige Weitenstutens, un dor wiren en halw Dutz Katenfrugens bi in 'n Gangen, un de sproken so lut mit enanner, as wenn sei sick dor nicks ut makten, wenn de gnädig Fru dor achter up den Hoff, wo dat oll Herrnhus stunn, dat ok in ehr Putzstuw hüren kunn. Un dunn vernamm de leiw Gott man in 'n Vörbigahn, wat de ein Katenfru säd: »Je, dor hest du en wohr Wuurt spraken, Speckinsch, un denn vergät din Räd ok nich! Ick för min Deil, ick segg ümmer, un ick bliw ok dorbi, wo dor kein Stuten nich taum Fest is, dor is dat œwerall kein Fest nich, vörut för de Lütten.«

»Ja«, säd dunn Speckinsch, »Wulfleffsch! Man för de Groten ok, mein ick, un wenn dor up den heiligen Christ kein fett Kauhfleisch in 'n Grapen nich in is mit Zipollen, denn is dat ok œwerall kein Fest nich. Un wat ick weit, dat weit ick. Un wat min Ann-Trin is, de is bi dat Fedderveih un de hett dat man mit afhürt in de Lüdkœk, un de Utgäwersch hett dat sülwst seggt. Kauhfleisch krieg wi, un dat is de güst rotbunt Kauh, de sörre Gallen vör dat Garbenfauder stahn hett un de Statthöller gistern vörmorrntau all slacht't hett. De Kauh hett föftig Pund Talg hatt, un de gnädig Fru de will sülwst dormit bi wäsen mit de Frölens, wenn de Statthöller de Kauh hüt Vörmiddag tauhaugt. Verläden Johr sünd dat man twölf Pund wäsen, wat up jedwer Hisch int Dörp rinner kamm; dit Johr mœgen dat jo woll œwer föfteihn warden, hett de Statthöller man tau minen Jochen seggt, de bi dat œwrig Spann is.«

»Denn will ick ok nicks nich seggt hewwen!« säd dunn Wulfleffsch wedder.

»Un uns Lütten sünd dor ok all up anseggt nah den Hoff, so drad as dat Fest inlüddt ward hüt Abend von den Torm in Hogen-Langhagen; un de Frölens hewwen gistern all den groten Dannenbom tau upfleit, un en Vierschäpelssack vull brun Päpernœt un söß Schäpel Kantappel sœlen dor denn nahst mank sei tau Verdeilung kamen, so väl heff ick mi man seggen laten«, säd dunn ne anner Katenfru. »Un wunnern sall mi dat man, wat min Stin woll wedder ne beierwandsch Pi kriggt, de deit ehr grot nödig.«

Un dunn hürt de leiw Gott man noch, wat Wulfleffsch wedder säd: »Na, denn will ick ok man leiwersten nicks nich seggt hewwen!«

»Ja!« säd dunn Speckinsch wedder, »dat süllst du ok man leiwersten daun, Wulfleffsch! Du büst ümmer de ungläubige Thomä, du glöwst nich ihre, as bet du sühst, un hest ümmer dat grot Wuurt un dat letzt Wuurt un snackst di noch eins üm 'n Kopp un wüßst sacht noch nah 'n Häwen rin, wenn uns Herrgott di nich stüren ded.«

»Un du wist ümmer so klauk wäsen, Speckinsch, un deist ümmer so leidig, wenn du ein von de Frölens sühst, un geihst de gnädig Fru so flitig unner de Ogen, un dat deist du woll all man ut Leiw un nich von wägen de beierwandsch Pi, as Kastensch dat deit.«

»So?« säd dunn Kastensch, »dau ick dat, un hadd ick dat all dan, un ward ick dat all daun? Du büst jo woll so klauk, Wulfleffsch, du magst de Flöh bläken hüren kœnen! Un denn will 'k di man wat seggen, Wulfleffsch! Ein Düwel näumt den annern Düwel ümmer Scheilog, un wenn denn uns Herrgott den Schaden besüht, scheilen s' all beid.«

»Na, dat warst du weiten, Kastensch! Ein Düwel is ümmer œwer den annern Düwel, hadd de Köster tau den Paster seggt, as de Suprendent int Dörp kamm.«

As dunn de ollen Wiwer bi den Backaben den Düwel so lichtfarig up ehr scharpen Tungen nehmen, dunn hadd de leiw Gott sick noch einmal ümkäken hatt, un dunn sach hei dat man, wat de oll Düwel achter dat Hunengraff vör de hoge Forst rümme kek un em noch ümmer nahsliken ded. »Na täuw man noch en lütt bäten!« hadd dunn de leiw Gott bi sick dacht, »di ward ick dinen Paß ok noch tau rechter Tit utschriwen!«