»Och ne! mit Vader hett' keen Noth,
Un Moder spinnt dat Flass,
Doch weert em beter, weer he dot
Un ünnert gröne Gras.

Ja beter leeg he kold un still
Al ünnern Likensteen.
De Wind is lud, de See is wild,
– Un ik mutt weenn un weenn.«

Un gung de See ok noch so krus
Un noch so arg to Kehr:
Al menni Schipper keem to Hus
De lang vergeten weer.

So ween di nich de Ogen blank,
Un wisch di man de Thran;
En junge Blot, en nie Plank
De ward ni ünnergan.

»Un leeg he inne depe See,
Dat weer em wul to günn',
Dar hör he nix vun Angst un Weh
Un Schimp un Schann un Sünn. –

Dar keemn Soldaten, blink un blank,
De weern so smuck to sehn,
Dar gungn Soldaten flink un frank,
Do fung ik an to ween.

Un ween mi noch de Ogen ut,
Un bün so hartsbedröft,
He weer so junk, he weer so gut,
Ik harr em Allens lövt.

He weer so junk, he weer so slank,
He sä, he keem so bald,
Nu hör ik al de Weken lank,
Wa Lof un Blæder fallt.

Un kumt he nu un nimmermehr,
Wo schall ik eenmal hin!
So sack ik as dat Lof na Eer
Vær Schimp un Schann un Sünn!«