He's ok al rut un lett de Ogen lopen,
De Sünn un Wollgefalln op beide Backen.
He kikt mal æwern Dik un na de Swan,
Un hört vær Dær dat Water un de Ræder:
Dats nett vun Feerns, ok wenn man öller ward
Un hett al graue Haar, as Hansohm kregn hett.
Dat ward Een nödi as dat dägli Brot,
Een smeckt doch nix, wenn dat en daglang feilt,
Un de Gewohnheit makt dat jümmer söter;
Un Hansohm, de ni Kind noch Küken hett,
– Uns Heinri is eerst dar, so lang he grot is –
Steit nu binah as fröher Obbe de,
Un kikt na Böm un Büsch, as weern't sin Kinner.

Un Heinri sluntert lewer langs den Hof
Un süht na Risen un Levkojenplanten,
Un wa de dicken Köpp vun Bohn un Arfen
In lange Reegn de swarten Betten klövt.

Dat is en egen Bengel, still un schu.
Man schull wul meenn, de kunn en Eek utriten:
Dat deit he ok – son lüttje as en Finger,
Wenn he een finnt, wo Minsch un Veh herumpett,
Un driggt se sorgsam, as en Vagelnest,
Mit beide Hann', un plant se still in Garn.

Vunmorgens geit he lingelangs den Hof
Un stellt sik anne Heck, de na de Wisch geit.
He læhnt sik mit de Ellbagn op de Port,
Un süht gedülli na de Köh int Grasen.
Wa rükt dat söt un krüdri na Kaneelblöm!
Un stormt der grön un safti rut ut Gras!
Un langs de stille Wisch mit stille Köh
Dar drus't un drömt de Mælenbek hintlank
Un blinkert as en Spegel mit en Goldrahm
Vun Botterblöm, so sach un doch so ili,
As gev dat nerrn in Schatten wunner Wichtigs,
Wo he sik mank de Ellernbüsch verstickt! – –

Wat knarrt un klirrt dar rechter Hand in Tun,
De as en gröne Mür de Wisch hentlanktreckt?
Un baben sitt he vull vun witte Blöm;
De is so dich, de lett keen Mus hendær,
Un hoch, dar kann keen Mann heræwer kiken. –
Weer dat de lüttje Port na Presters Garn?
Wa hasti wenn' uns Heinri dat Gesich,
As harr em vun de Im, de da herumsingt,
Een gar to näswis' um de Ohren summt.
He rich sik op un tre en Schritt torügg
Un stunn in de Kaneelbüsch mank de Blæder.
Denn keek he langs den Stig an Pastors Tun,
Un glup as schull der Wunner wat herut kam.

Dat weer ok wat! Toeerst en sachen Stimm,
De bi sik sülm en Melodie hinmummel,
Un denn en Kleed – so witt! un ok en Strohhot! –
Un denn, so swev der'n Engel langs dat Gras
Un hellen Sünnschin un in dicken Schatten,
Un lach un lev as Ros' in Morgendau;
Un doch en Hals, as weer't en witte Tulk!
Se neem den Hot gemächli æwern Arm
Un streek dat Haar sik vunne Steern torügg:
Do sluntern er de dicken brunen Flechten
De Schullern dal, as weer't en Last to dregen!
So kumt se sachen langs den Stig tohöch
Un buckt sik dann un wann en Blom to plücken,
Un steit mal still un süht sik rund herum:
Wenn se dat wuss, dat wi hier stat to kiken,
Wa se sik bi er Kleed an Bossen pult,
Un mit de Blöm sik putzt – war se roth warrn!

Doch süh? wat is der los? – Du lewe Gott!
De Bull! de Bull! – un Heinri schriggt vertwifelt,
He springt, as weer't en Stegelsch, æwert Heck,
He ritt inn Griff en Sleetbom ut de Port,
He is al op den Stig un draut un prahlt,
Un schriggt un flüggt, as goll't sin egen Leben,
Un all as weer he rasend, op den Stier.

Maria keem noch mit den Schreck dervun,
Dat hung man an en Haar, so harr he tostött,
Do föhl he langs den Rügg en Slag, un noch een,
Un wedder een, as wenn man Arfen döscht,
Un brüll, un wüthi dreih he sik herum
Mit rode Ogen un mit lange Tung,
De Kopp værschreeg na Eer un kratz de Bülten,
As wull he seggn: wer dært dat mit mi wagen?
Doch as he man de Stimm hör fast un seker,
De commandeer, un seeg den Stock tohöch,
En Mann un Ogen, de ni vun em wiken:
So wenn' he sik in Brummen langsam af
Un knurr sik langs dat dichte Gras darvun.

As Heinri sik herumdreih na dat Mäden,
Do weer se ahn en Wort un ahn en Lut
Un likenblass beswöt in Omach fulln,
Un leeg derhin, de Hot noch æwern Arm.

Nu keem de Reeg an em mit Angst un Schrecken,
De eben vær de Oss ni bev noch schütter.
He smeet sik op de Kneden vær er dal
Un heel er Kopp to höch un neem er Hann',
Un reep er schüchtern, doch so angst un pinli,
Dat muss en Doden wecken ut den Slap.

Doch as se nu de Ogen grot heropslog
Un swack un still umherseeg as in Drom,
Un deep de Athen keem un in de Backen
En beten Roth, dat schin man eben dær,
Do neem he er vær Freid in beide Arms
Un hev er as en Kind, as harr he't funn',
As weer't sin egen, vær sik inne Luft
Un drog er lid in Lachen un in Weenn
Un Snacken, hoch- un plattdütsch mank enanner,
Den Stig hentlank un dær de Presterport,
Un sett er dar in Schatten op de Bank.

Eerst scham se sik, war roth un wedder bleek,
Un seet un wreng er Hann' un seeg herum:
Mit eenmal slog se em de Arms um Hals
Un seeg em an mit grote brune Ogen,
Versteek den Kopp an em un seggt – Min Heinri!