»Kraut! Kraut!«
De Dare pumpt er Ammer vull:
        »Kraut! lebendi un krall!
»Min Deern, wenn'k jümmer töben schull,
        »Warn se vær Abnd ni all.«
Dar kumt Een mit en Achndeelssett:
        »Min Kind, de Kraut sünd rar! –
»Scheerkrauten? ne! de weern ni fett,
        »De wasst bet tokum Jahr.«

                »Kraut! Kraut!«
Wa weer de Jümfer al in Staat,
        In Schoh un Strümp un all!
De Hals so witt, de Haar na'n Draht,
        As schull se glik to Ball!
Un Unserener stiggt barfot
        Vun Büsum na de Heid,
Un hett se denn er Solt op Brot,
        So ist aln grote Freid.

                »Kraut! Kraut!«
Wa lett dat Mark doch wunnerschön
        Mit all de Lust un Pracht!
Un rund herum de Böm so grön,
        Dat Allens levt un lacht!
Un Hus bi Hus en Bank so witt
        Un Finstern spegelglatt,
Un de dar binn' un buten sitt,
        De levt un freit sik satt.

                »Kraut! Kraut!«
O wahn ik hier un harr min Brot
        Un keek hier Sünnabnds ut!
Mi dünkt, mi weer dat Hart so grot,
        As wull't mi baben rut.
De Boden all in Sünnenschin
        De Wagens un de Per:
Mein Gott! wa kunn ik glücklich sin,
        Wenn'k blot en Heider weer!

                »Kraut! Kraut!«
Wa weer de Mann doch dodenblass,
        De dar ut't Finster kik!
Bewahre! ik entzück mi fast
        Un meen, ik seeg en Lik! –
Ne, lewer sund un guten Moth,
        As krank un inne Heid!
Bewahr mi man de lewe Gott,
        Dat mi't nie slechter geit!