| |
De Ostsee is je'n Pohl:
Awer de Floth, de is dull!
Dat kregen wi to weten.
Wi keemn vun Gündsit,
Scheetprügel mit,
Nix vergeten,
Steweln bet an Liv
Wegen de Slick
Achtern Dik,
Hagelbütel stif,
Pulwer 'n ganz Pund,
Ok en Hund.
Gut!
Wi keemn un gungn rut
Oppen Strand –
Kridenwitten Sand!
Platt as en Del un riffelt,
As weert vun en Fligersche knüffelt,
Un wülpt un rillt mit en Hark
Vun Wörden bet de Möldorper Kark.
Jung! Wat en Platz to daben:
Keen Steen ann Grund,
Vun Muscheln allns bunt,
Un de blaue Heben der baben, –
Un wo he sik streckt
Un as en Stülper de Eer bedeckt,
Wo de Welt is tonagelt mit Bred,
As in Dithmarschen geit de Red:
Dar sühst du en blanken Glem,
En sülwern Strem,
Man blot as en Schimmer un Lich:
Dat is dat Haf!
Dat treckt der heraf,
Dat störrt der herop
In vullen Gallopp
Un jagt di en Hasen to nich!
Wi gung' der so spazeern
Un dammeln wat umher,
Un keken inne Feern
Un snacken æwert Meer.
Un kunn' dat gar ni löwen:
Wo nu keen Drippen weer,
Dat dar vunnacht de Möwen
Schregen un fischen int Meer.
De Prielen drög un apen –
Dar stunn en Schipp opt Sand,
De Schipper leeg to slapen,
Wi kunn' der gan
Bet an den Kahn
Un recken em de Hand.
Wi schoten na en Düker,
Wi grepen na en Mew,
Wul ok en Regenpiper
Un wat der sunsten gev.
Wi keken der un sammeln
Uns Muscheln inne Sünn,
Wi dachten nix un dammeln
Man jümmer vær uns hin. –
Süh an! wats dat værn Leben!
Wat hebbt de Vageln vær?
De kamt an ganzen Heben
As graue Wulken her.
Un süh! de Glem ward heller!
Dat ward wul Tid torügg!
Wat Döwel? mi 's de Queller
Je gänzli ut Gesich!
Ik seh ni Schün noch Hüsen:
Wa? gung' wi dar ni rut?
Wo is Diksand un Büsen?
Jung! Jung! dat is ni gut!
Süh an! dar kumt je lisen
En Rill vun widen an!
De passt den Weg to wisen,
De gat wi sach væran.
Man to! nich stan un snacken!
Mi dükt, dat kumt uns oppe Hacken!
Man orri utlangt inne Schritt!
Süh an! de Wellen kamt al mit!
All links un rechts en lange Strek!
De breedt sik ut, as weer't en Dek.
De eerste glitt
Man Schritt vær Schritt,
Doch treckt de glik de twete mit,
De drütte kumt, as wenn se spelen,
As Arfen trünnelt langs de Delen,
Noch jümmer een, un een, un mehr,
Un noch een baben deræwer her!
Koppheister, lingelangs in Reegen,
Un springn, un op un dal int Weegen,
Un hild un værwarts all to hopen
As goll dat inne Wett to lopen!
De eerste liggt man fingerdick,
De twete kumt in Ogenblick
Un deckt er to un wischt er weg,
Un wedder kumt en ganze Reeg,
Un babn derop, un langs de Watten
Rasch! inne Fahrt! as flog dern Schatten.
Man to! nu goll dat, nich to nælen,
Wie föhln dat langs de Steweln schælen.
Wi lepen langs den natten Sand
In Drav, de Büssen inne Hand,
Man jümmer langs de flacksten Stellen!
Man jümmer værwärts as de Wellen!
De eersten weern al lang ut Sicht,
Noch jümmer nie dicht an dicht,
Wi lepen as de Schum un Blasen,
Wi lepen as værn Hund de Hasen,
Un mit de Mewen, de der schregen,
Un mit de Waggen, de der stegen –
Bet æwern Fot, – bet anne Kneen,
Un nix as Water mehr to sehn!
Un Grau un Grön un Dak un Damp,
As seegst du æwern Wetenkamp,
Un jümmer höger – Wagg an Wagg,
As Tünns int Trünneln, Slagg an Slagg,
Un Stöt un Pallschen gegen Rügg
Un Schum un Solt bet int Gesich:
Dat is værbi! dat is de Floth!
Dat 's nix to hæpen, as de Dod!
Dat Water spel uns um den Mund,
Wi stelln de Flinten in den Grund,
Un gung en Wagg uns æwern Kopp,
So heeln wi uns op Töntjen op,
Un segen jedesmal umher,
Ob noch de Anner lebndi weer.
Mein Gott! mein Gott! un noch ni dot?
Int Haar de Schum: wo blev de Hot?
Un snappt na Wind, un streckt de Hann':
Ton Bedn? Dar kumt de letzte an!
In Angsten? Ringst du mit den Dod,
Wat gift denn noch værn grötre Noth?
De Ogen to, as schullst du slapen –
Un deist se dochen wedder apen.
Mein Gott, mein Gott! wa lang, wa lang?
War is de letzte oppen Gang! –
Denken? – du snappst man na den Wind,
Un stüttst di wedder op din Flint,
Un hollst di op den höchsten Placken,
Un hevst di lank op Tön un Hacken.
Ja woll! Ok denkst du en Gesich –
Vader sin? Moder er vellich?
O wenn se wusten! – hol di op!
De geit di wedder æwern Kopp! – –
Do sehn wi dat de höchste Wog
Uns nich mehr æwern Köppen slog,
De neegste ok ni – schull vellich...?
De spei man'n beten int Gesich!
Wie harrn wul inn Kalenner funn',
De hartste Floth de dur keen Stunn;
Doch wuss man nich, wa lang 't al wahr,
En Ognblick oder'n ganzes Jahr.
Doch richti! langsam keem de Ebb,
Wi stunn' babnt Water mit de Köpp,
Wi sehn uns an – wi sproken nich –
De Een de Anner int Gesich
In Angst, de Hoffnung optowaken
Unt Starben noch mal dærtomaken.
Doch richti! ja! se sackt! de Floth!
Herr, du errettest aus aller Noth! |
