Dar steit he as en Schürpahl gegen Heben
– De Maanschin blinkert op sin Banjonett –
Un lett de Ogen wannern langs de Heid,
Vun Knüll to Knüll de gele Schin hentlank,
Un wit deræwer hin in Nach un Schatten
Un wider noch, wo de Gedanken treckt,
Bet an en Hus – de Prester anne Sit,
De Bek un Waterræder an de anner,
Un wannert mit de Bek de Wisch hendal
Bet an dat Heck un Port un in dat Holt – –
Un nült de Kopp un steit un seggt: Maria!

Denn geit he wedder langsam op un dal.
Wat schall man don? Gedanken hebbt ern Gank,
Un op de Heiloh stöt se narbens an.
Dar fleegt se, as en Holtduv langs de Marsch –
To Hus, to Hus! süh an! wa hett se't ili,
Un as al bi de Höchden ut't Gesich.
Wul æwert Moor – dar flog se so to Tiden,
Wenn he un Obbe arbeidn bi den Törf;
Wul dörch de Abendluf – hoch æwern Eschbom,
Wenn se in Schummern seten vær de Dær.
Do weer dat schön! do weer dat all so ruhi,
Un Morgens weck se nich de Larmkanon.
Denn wanner he na Hansohm un de Mæl
Un hin un her vunt Hus, as nu dat Denken.

Nu hett he leben lehrt un starben sehn
Un weet, de Welt is bunt un kort dat Leben,
De Minschen kamt un gat der as de Heidblöm,
De ward topett un plückt un ward toreten
Un blöht doch narbens, wenn man se verplant,
Un weert ok in de warmste Prestergarn.
He hevt den Kopp un wannert wedder los.
Wat kumt dar langs de Heid in Hot un Stock?
Weer't vun de anner Sit, so gnad em Gott!
He steit un süht sik um – denn kumt he neger.
De hett de Breed – doch geit he stif un möd;
Wat söcht de hier bi Nachten inne Wildnis?
»Wer da?« Min Heinri! – Gott, du lewe Gott!

Un kost dat ok en Kugel un dat Leben –
De Flint is weg, se fat sik um den Hals –
De Ole is de Hot vun Köppen fulln:
Do schint de Maan em op sin Pockennarben.
Un op de Haar mit Grau un Sülwer mank,
Un in de blauen Ogen stat de Thran.
Gottlof! du büst mi bleben! nu is gut!
Doch Heinri kann man eben seggn un snuckern:
Wi hangt tosam bet an uns seli Enn'.