Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Gröndunnersdagag bi Eckerför'.

(5. April 1849)

De Klocken gaht, – dat is en Festdag morrn,
Se lüd't em in, – un vun de Kark hendal
Summt hell de Klang un bewert dör' de Luft
Hoch öwert't Water na de Gündsit 'röwer.

Dar geiht dat steil bargan, un baben drömt
De hogen Böm noch still in'n Winterslap;
Süh, wat für Riesen! – un de besten doch
All lang dar twischen 'rut, als mal vör Jahrn
En prächtig Orlogschipp de dänsche König
In Kopenhagen op'n Helgen harr.

Se hört de Klocken ni, dat's noch to fröh,
Un ock de Drossel ni, de ut de Böken
All lisen fleut. – – –

Nu stiggt dar op de See
In wide Feern an'n Kimming wat tohöchd,
En lüttjen Punkt, – dat is, als weer't en Schipp, –
Un nu noch een, un wedder een darto,
Un ock en lüttje swarte Wulk daröwer.

Dar ruscht de frische Ostwind ut de See,
Un öwer Schum un Waggen fust he hen,
Lik up'n Strand un gegn dat hoge Öwer;
He schüttelt ehr de Kron', dat hen un her
De hogen Toppens fleegt, – dar ward se munter,
Un hastig stött de een den annern an
Un röppt em to: Heft hört, wat he verteilt?!
Wak op! wak op! – dat's ni mehr Tid to slapen!

Lütt' Möschen stickt den Kopp herut,
Dat Gras fangt an to grön',
De Stickbeinbüscher slat all ut,
De Hasseln wüllt all blöhn;
Gehlgöschen röppt, de Bokfink sleit,
En Blom is all to finn,
Un lisen öwer't Water geiht
De blaue Heben hin.

Dar smöllt an'n Wall de letzte Snee,
Un lurig weiht de Wind,
Dar springt en Has', dar löppt en Reh,
Dar spelt en fröhlich Kind;
Dar larmt de Möwen öwer't Haff,
Dar treckt de willen Gös',
Hurra! nu seilt de Winter af,
Un Summer ward dat nöß!

Un hörst du wul? de Klocken lüdt,
Dat klingt so hell un klar;
Un weest du ock, wat dat bedüdt?
Gröndunnersdag is dar!
Nu makt de leewe Gott sin Hand
De Welt all wedder blühn,
Un weer man ni de Krieg in't Land,
Wa weer, dat allens schön!

Wat baben ruscht un sust harr dür' de Böm,
Dat wuss dar nerrn noch nargns en Menschenseel,
Nu weern de Klocken still, un lisen gung
In'n gollen Sünnschien dör' de lüttje Stadt
De Abend hen un bröch den Sünndagsfreden,

Dat seeg nich ut na Krieg, – weer af un to
En Uniform nich öwern Marktplatz kamn,
Un harr dar op de Schanzen hen un her
Keen Schildwach gahn, – man harr dar wul de Tid
In'n Ogenblick daröwer ganz vergeten.

Un dochen fung't nun frischen wedder an.
Un allns weer in de Röhr; – op Alsen stunn
Un vör de Königsau de Dän un wull
Tu liker Tid na Sleswig 'rin, – un stuv
Stunn vör den Fiend all General Bonin
Mit unse Jungs; – de annern harrn dat Tosehn
För't eerste noch, – dat weer de Reicksarmee.

In Eckernför' herum leeg bi de Börgers
En Batalljon Rekruten in Quarteer,
Dat schull ni veel versta'n! – un in de Schanzen
En paar Kanon' un ni mal hunnert Mann;
En Bangbüx awers harrn se ni darmank,
Un denn noch dree, – paß op, du schast di wunnern!

Süh dar! dat lüttje Hus an'n Strand,
Dör' Win un Rosen kiekt de Wand,
Un hangt dar ock keen Blatt, keen Blom,
Se lurt doch all in'n Vörjahrsdrom.

De gröne Gebel steil daran,
Tohöchd bit an de roden Pann,
Un in de Mitt en Dubenslag.
Un ut de Luk de dütsche Flagg.

Un vör de Döhr en lüttjen Gard'n,
Bi Sommerdag de Blom to wahrn,
Un um den Gard'n en mitt Stackett
Un allns wa propper un wa nett!

Gardin' un Blompütt in de Stuv,
Dat ganze Hus en lüttje Luv;
De Fenstern blinkert in de Sünn, –
Kumm mit, nu wüllt wi uck mal 'rin!

*

Dar steiht en junge Fru un paßt de Blom,
Wul sülbn en Ros', – en witte awers, – süh,
So mitt un fien is ock ehr smuck Gesicht;
De blanken, swarten Haar hangt krus hindal,
Un ut de düstern Ogen blitzt dat 'rut,
Als in de Nacht en hellen Steern vun'n Heben;
Se geiht noch halv in Trur, se weer all Wetfru
Un harr dar op de See ehr'n Mann verlarn,
He weer Kaptein we'n öwer'n grote Brigg,
De op de Reis' vun Rio söbnunveerdig
Mit Mann un Mus bi Skagen ünnergahn.

Un achter'n Disch dar sitt un lest de Zeitung
En jungen Mann, de liggt dar in Quarteer
Un hört mit to de Mannschap in de Schanzen.
He is man lüttj un smächtig vun Gestalt
Un vun Gesicht dat Gegendeel vun ehr,
Mit helle Haar un helle, blaue Ogen,
Un brun un sünnverbrennt, – de Uniform
Noch hagelni un mit en Streek an'n Kragen
Un bi de Hann, – doch harrn de Epoletten
All beter für em paßt, dat seeg man forts.
Wat harr he daför gebn, harr he se hatt!

Wa harr he darna strevt! – denn düch em eerst
Dat Leben schön; – denn keem he ock wul höger,
To Ruhm un Ehr; – he weer mit Liv un Seel
Suldat, un wat dar denn noch nödig de',
Dat harr he in sick, – Willenskraft un Mot,
Un denn en Ehrgiz öwer alle Maten.

Un all um't lüttje kiekt he öwer't Blatt
Un hen na ehr, un is mit sin Gedanken
Ganz annerwegns, als wo he lesen deit.
He much wul denken: wat en smucke Fru,
Un noch so jung, un dochen all dat Schicksal!
Vellicht. wer kann dat seggn, – vellicht ock ni;
Wer süht en Menschen in sin Hart? se harrn
Sick in de veertein Dag, de he dar leeg,
All veel vertellt, un harrn se ock bischurns
Sick wul mal stredn, – för em so gut als ehr,
Weer Recht dat Rechte un dat Unrecht Sünn,
Un in de Poletik dar weern se eenig.

Ehr Vader weer Pastor in Angeln we'n
De twintig Jahr hindör' un harr mit Freuden,
Eh'r he sin Vaderland verraden schull,
Sin Hus un Brod den König wedder geben.
De Appel fallt ni wid vun'n Bom, – op ehr
Dar kunn dat Wort allganz ni beter passen,
Un Sleswig-Holsteen gung ehr öwer allens.

Un de dar sitt un in de Zeitung lest,
De harr, noch halv en Kind, all egenwillig
Dat ni veel anners, als ehr Vader, makt.
He stamm ut Rendsborg her un weer vun'n Adel
Un wull Offzeer warrn, wat sin Vader we'n,
Un weer in Kopenhagen op de Schul;
Dar keem he mit en Lehrer mal in Strit,
De Sleswig mit to Jütland reken de',
Un weer dar näswis' wurrn un harr em utlacht
Un veertein Dag daför in'n Schatten seten.

Dat schulln se em to'n tweetenmal ni beedn,
Un Unrecht harrn se doch! – un sin Geweten,
Dat weer em mehr, als ehr Kadettenschol! –
Un ehr he sick bedankt harr för de Straf,
Dar weer he weg un öwer alle Bargen.

Tonößen wurr he Landmann, un tonößen
Inspekter op en Gut, dar harr he't schön
Un harr sin egen Perd; – un als he mal
Na Glückstadt ree', sin Vader to besöken,
Un ünnerwegns hör, wat dar in de Nacht
In Kiel passeert, – un dat Prinz Friederich
Bidessen Rendsborg öwerrumpelt harr,
Dar mak he Kehrt un keem, anstatt in Glückstadt,
In Rendsborg an, – klar weer de Kavall'rist! –
Sin Vader muß dat Perd för em betaln.

Tonößen keem he in en Jägerkor
Un mit na Fehmarn hin, dar wis' he all
Den Dän, wa akkerat he scheeten kunn.
Dar weer man een Kanon, de geebn se em,
Un darmit schot he los un schot un schot
Dat grote Dampschipp jümmers op'n Knop
Un ut'n Sund mitsamms de veer Barkassen.

De pass ni för de Büss, – se knall em wul
Ni dull genog, – dar wurr he Kanoneer
Un keem na Eckernför' un in de Schanzen.

Un de dar steiht an't Fenster bi ehr Blom,
De wuss dat allns, he harr darvun vertellt,
Un als en Kind still na en Märken hört,
So harr se lurt un tohört un em ansehn
Un mit ehr Ogen an sin Lippen hungn.

Süh, Wunner deit de Leevd' för't Vaderland
Vundag so gut, als dar de Griechen streeden.
Un de dar modig is, den hört de Welt,
So sinnt he ock wul mal en Menschenhart,
Dat warmer för em sleit, als all de annern.

Nu gütt se Water in en Nelkenputt,
De will all blöhn; un öwer't gröne Stegelsch
Hangt swar en füerrude Nelk hendal
Un liggt ehr in't Gesicht un op de Backen.
Dar steiht he up un seggt und bedt ehr lis':
Lat mi ehr krign, dat is min leevste Blom,
Un wenn't ock man en Blom is, – als en Orden
Will ick ehr dregn, – man to, lat mi ehr krign!

He kreeg ehr ock, – se dreih sick awers um,
Dat he ni seeg, wa füerrot se wurr,
Un neehm den Lorbeerbom vun't anner Fenster,
Un in de Kron versteek se ehr Gesicht
Un puss den Winterstoff em vun de Bläder. – –

Dar brumm dar en Kanonschuß dör' de Luft,
Dat Döhrn un Fenstern klötern, – – –
Wat weer dat?!
Un eh'r se vun den Schrecken sick verhalt,
Weer he all ut de Stuv un wedder dar
Mit Pickelhuv un Sawel un Tornüster,

Nu ward't wat gebn! – dar schoten se Allarm! –
Un wenn wi winnt, – un wenn ick wedderkam,
Krig ick denn ock en lüttjen Kranz darvun?! –

En Kranz? – denn blifft keen grönes Blatt an'n Bom! –

Dat hör he noch, – dar weer he ock all fort,
Un in de Stuv un op de Blom an't Fenster
De letzte Sünnstrahl eben still vergahn.

*

Adjüs! adjüs! dar gung he hin,
Wa is mi denn vunabnd to Sinn?
Min Höpen un Verlangen
Vergeiht in luter Bangen!

För't Vaderland is schön de Dod,
Un Sleswig-Holsteen is in Not;
Ick müch wul, em to Siden,
För't Vaderland mit striden!

Hier is't so still un so alleen,
Mi is, als müss ick ween' un ween', –
Ach, allens wull ick geben,
Leet Gott em man an'n Leben!

*

He weer all in de Schanz, de leeg to Süden
Den Strand hinlank und weer de Süderschanz, –
Un lik na't Norden op de günnert Sit
Dar leeg de Norderschanz, de weer dat Haupt,
Un in de Norderschanz dar weer sin Hauptmann.
Dat weer en Kerl, de harr sick wat versöcht!
Toeerst studeert un nößen Offezeer,
Un denn bi'n türk'schen Sultan gar in'n Deenst,
Un doch man noch ni mehr als fiefundördig.
He hör na Preußen hin un harr de Türken
Dat Scheeten lehrt un keem vun't swarte Meer
In Sleswig an, – dat weer en fixe Reis',
De harr he wul ni makt, harr ni dat Heimweh
Dat dütsche Hart na Dütschland wedder dreben,
Un nich en dütsche Zeitung em dat Leed
Vun »Sleswig-Holsteen meerumschlungen« bröcht

Un em vertellt', dat hier noch wat to maken.
Un als he langs de Strat in Sleswig gung,
Noch halv en Türk, in türksche Uniform,
Dar reep de een den annern to un sä:
Wat strömt nich allns bi so en Tid in't Land
Vun allerlei Natschon un Vagabunden!
De keem vun'n Sultan her, – dat feil ock noch!
Nu paß man op de Fru! – un wat för Ogen
De Dän wul maken ward to so en Heid'!

Den annern Dag, dar weer de Türk verswunn,
Dar reis' en smucken Offezeer na Rendsborg
Un mell sick bi de föffde Batterie
Als Kummandör, – potz Hagel un Granaten!
Un dat weer he! – un harr vun Delius
Den »Hauptmann« in de Tasch, – un har em beden:
»So neeg, als möglich, an den Fiend.« – Un eh'r
En Wek vergahn, marscheer he all ut't Dohr
Un mit en Batterie na Eckernför'.

Man seggt wul: wat dar för enanner paßt,
Dat finnt sick faken wunnerbar tohopen,
Un hier dreep't richtig in; – schimp datomal
Bi uns to Lann ock mennigeen op Preußen
Un harr dar mit de Preußen nix in'n Sinn,
So'n Hauptmann, als de dare, weer wat anners.
Un wat en staatschen Offezeer! – de Mot,
De blitz em ut de Ogen, als en Strahl!
Un weer he ock Suldat, he weer ock Mensch
Un kenn den Grep un wuss de rechte Sted
Bi jedermann; – dat wahr keen veertein Dag,
Dar weer di in de heele Batterie
Keen een mehr nun de Lüd, de för sin Hauptmann
Nich allns, un weer't dat Leben, laten harr.

Un ünnerwegns na Eckernför' dar weer
De beste Ogenblick, em dat to seggn,
All mit eenmal, – un in en sinnig Leed.
Un in't Marscheeren fungn se an to singen:

»Der Hauptmann, er lebe!
Er geht uns kühn voran!
Wir folgen ihm mutig
Auf blut'ger Siegesbahn!«

He wuß, wakeen dat goll un stopp sin Perd
Un dank ehr mit de Hand: – feiln em de Wör?
De feiln em sunst doch nich! – un wat se sungen
Dat klung em dör' de Seel den ganzen Dag,

Un als den veerten, abends, de Kanon,
Heröwer dunner ut de Norderschanz,
Dar weer't, als klung em't wedder dör' de Seel:
» Er geht uns kühn voran!« – dar weer he buten
Un in en Nu vun Borby na de Schanz, –
Un dör' de Stadt wurr Generalmarsch slagen.

*

De Trummel, de Trummel
Makt allens to swarm'!
Wat för'n Gerummel!
Un wat för'n Larm!

Na buten, na buten,
Ut Hüser un Döhrn!
Rekruten! Rekruten!
An de Gewehrn!

En Lopen, en Ropen
Vun hier un vun dar!
Un all' Mann tohopen
Un all' Mann klar!

De Schanz, de hett schaten!
De Dän, de will lann!
Hurra! de Suldaten!
Dar kamt se an!

De Dän will lann! – dat gung als Lopenfür
Vun Hus to Hus, noch eh'r de Trummel slagen,
Dat harr ja mit en Dunner de Kanon
All lopen dör' de Stadt un öwer't Land.
Un mit dat Milletär to liker Tid
Swarmn ock de Zivilisten ut de Hüs'
Un renn un leepen 'rum un fülln de Straten.

De Dän will lann! – de Stackels vun Suldaten!
Dat kann een durn! – nu möt se in de Slacht!
Un nöst bi slapen Nacht, wo nix to sehn.
Denn geiht dat Mann gegn Mann mit Haun un Steken!
Un fleegt uns gar de Kugeln in de Stadt,
Un brennt de Hüs' un scheet un slat se buten
Sick op de Strat, un geiht dat Plünnern los,
Wo blivt wi mit uns' Fruns un mit uns' Kinner
Un mit de Ol'n un Kranken un uns' Kram?
De Dän will lann! – Herr Gottes, wat en Leben!

Un mehr, als een, de harr den Kopp verlarn
Un wuss sick nich in'n Ogenblick to faten
Un leep verhästbäst 'rum; de Frunslüd jammern,
De Kinner schreegn un weern ni to begöschen,
Un hier un dar wurr all en Wagen packt,
Un ock all Bett- un Sülwertüg versteken,
Un allens weer in Angst un in de Röhr.

Dat is nu eenmal so, dat makt de Krieg
Un deit de eerste Schreck, – de is de slimmste, –
Noch allens durt sin Tid un ock de Angst!
Dat wahr ni lang, dar kreegn se ruhig Blot,
Un all bi lüttjen keemn se to Besinnung.

Un als tonößen all dat Battalljon
Sick sammelt harr un ut de Stadt marscheer,
Un ock keen Schuß mehr als de eene full,
Un den en Ordonanz den Börgermeister
Bescheed bröcht, dat de Schep vör Anker gahn,
Dar fung de Nischier an, se gar to plagen,
Un wat dar lopen kunn, dat leep herut,
Un langs'n Strand dar wimmel bat vun Menschen.

Dat weer en Schummerabend, als em wul
To'n tweetenmal de Stadt ni mehr belevt!
De Waggen harrn sick leggt, de Wind weer still,
Un hell vun't Abendrot dat blanke Water
Bit in de See herut; – dar leegn de Schep,
En ganze Flott, noch all in witte Segel,
Un twee mit hoge Schoßsteens, de noch dampen.

Ne wat en Anblick! un to büterst leeg
De grötste vun se all; dat weer en Riesen,
Als sparr he rein den ganzen Hawen to!
De Mastböm gungn tohöchd bit in de Wulken,
Un achter, wat se so den Spegel nömt,
Rein, als en lüttjes Slott, mit grote Fenstern
Un dree Etaschen hoch, un rund herum,
Vun achtern bit na vorn to beide Siden,
Un swart un witt, een Stückport bi de anner,
Dreeduppelt langs, – man kunn se gar ni telln!

Dat weer den Dän sin bestes Orlogschipp;
Wo de en Breetsit geev, dar schull nix wassen,
Un Christian de Achte weer sin Nam:
De stunn ock vor un denn in vullen Staat,
Dat Zepter in de Hand un op'n Kopp
En gollen Kron, – dat harrn se mit'n Kieker
Noch dütlich sehn, eh' he de Ankers smeten
Un sick na't Osten dreiht; – nu seegn se blots
Den breeden Spegel un dar baben öwer
De grote, rode Flagg, – se hung in Dutten
Un weih ni mehr, – dat weer de Dannebrog, –

Un wider 'rin en prächtige Fregatt,
De Gefion, mit achtunveerdig Luken
Un ebn so veel Kanon', – un en Korvett,
De Galathea heet, mit veerdig Luken,
Un denn de beiden Dampers, – un noch dree,
De lüttjer weern, – wat geev dat dar to kieken!

Tonößen weer't verbi, dar keem de Nacht
Un dreev de Menschen wedder in de Stadt;
Patruljen gungn dar hen un her an'n Strand,
De vulle Mand steeg eben ut de See,
Un vor em 'rum dar leegen in de Feern
De groten swarten Klumpen still to slapen.

*

To Bett! to Bett! – wer denkt an't Bett?
Dar is keen Tid to slapen!
Un de dar noch wat Leewes hett,
De hett de Ogen apen,

Un fohlt de Hann un bedt daför
Un denkt daran in Sorgen'
Vellicht dat Unglück vor de Döhr,
Un Not un Elend morgen.

Vellicht doch man! – vellicht ock ni!
So wunnerbar kann't kamen; –
Stah Du uns bi. – wi höpt op Di,
Herr Gott in'n Himmel! – Amen!

*

Dat lüttje Hus an'n Strand is ock noch hell,
Un bi ehrn Lorbeerbom an't Fenster sitt
De junge Fru un hangt dar in Gedanken,
Hett de denn ock wat Leew's, wofür se wakt
Un höpt un sorgt? – – –
dat keem ehr, als en Drom, –
Se stunn un bunn en Kranz, – nu weer he klar, –
Dar gung de Döhr, dar störrt dar een herin,
Vun Pulver swart, dat Tüg an'n Liv terreten,
Wa seeg he ut! – wat kümmer't em un ehr?
He harr den Kranz un heel ehr fast umfaten
Un küss ehr op'n Mund, – – – dar wak se op. –

So weer't doch man en Drom! – ehr flog dat Hart,
Als wull de Bossen springn, dar stunn se op
Un mak dat Fenster apen. – süh, en Steern
Schot just hindal lik up dat grote Schipp! –
En Toggwind weih herin un smeet den Lorbeer
Ehr in de Möt, – se greep em noch in't Falln, –
Dat Licht weer ut, – dat lüttje Hus weer düster.

*

O, Morgenstunn! na so en Nacht,
Wer kunn se wul verslapen?!
Dar kummt de Sünn in all ehr Pracht
Un slut den Heben apen;
Eerst Swart, un nößen Rot un Gold!
Eerst Nacht, un nöß de Morgen!
Kumm 'rut, wenn du verzagen wullt,
Un lat din Herrgott sorgen!

Gröndunnersdag seggt Ostern an,
Un Ostern bringt dat Leben,
Un allens, wat man leben kann,
Wakt op un röhrt sick eben;
Nu ward dat allens wedder schön,
Un alle Knuppen springen,
Un all de lüttjen Blom ward blöhn,
Un alle Vageln singen!

Dat Water dampt, – de Dank vertüggt,
De Lurk fangt an to stiegen,
Un wo en Sünnstrahl 'röwerflüggt,
Drüppt Parlen vun de Twiegen.
Een kunn wul ock nur Freud un Dank
De Ogen überlopen, –
Un Mord un Dodslag merrn darmank?
Wa riemt sick dat tohopen?!

*

Ja, Mord un Dodslag! – sühst du wul de Schep?
Dar kamt se an! – Herr Gottes, nu geiht't los!
Un Menschen, de sick nümmer kennt un sehn
Un nix toweddern da'n, de wüllt sick morden?
Un op en Festdag? – is ni Kark vundag?
Wer geiht to Kark? – wat kümmert dat den Krieg? –
Dar kamt se an, alleben een na'n annern,
De grötste is de vörst', – de Gefion
Dicht achterher, un denn de Galathea,
Un denn de beiden Dampers op de Sit!

Nu kiek den groten Krischan mal, dat Luder!
Wa de in Amdam stickt! – un achterher
Sin beiden DeernZ mit alle Plünn na buten!

Dat reep een ut de Schanz, de heet Elias
Un weer en Jud un recht so'n lüttjen Kasper
Un alle Ognblick mak he mal en Spaß.

Ja wul! in Amdam, – alle Plünn na buten!
In vulle Segels un mit frischen Wind
Lil op de Norderschanz! – Een blifft ja rein
Dat Hart in'n Bossen stahn! – de armen Menschen!
Un mit ehr paar Kanon', wo blivt de af,
Wenn so en ganze Festung op ehr kummt?!
De schürt ehr ja in Grus un Mus tohopen!

»Der Hauptmann, er lebe! er geht uns kühn voran!«
Dar steiht he op de Brüstung, – ick weet ni, wa he't kann!

Wa licht is de to drapen, – he steiht ja als en Pahl!
He swenkt den blanken Sawel und röppt Hurra! hindal.

He röppt, se schüllt man kamen, he ladt se in to Gast, –
Dar dreiht se bi, dar stoppt se, – dat hett se eben paßt.

En Für, en Qualm, en Dunner, als wenn de Welt vergeiht,
Un nix als Stoff un Palten, wo unse Hauptmann steiht!

Dat weer en vulle Breedsit, – se harrn dat gut in'n Sinn,
Un bi em 'rum dar susen de groten Kugeln 'rin.

He steiht noch un he röppt noch: Hurra! de gung'n verbi!
Da schot de Dän en Pudel! – Hurra! un nu kamt wi!

*

Reep dat uns' Hauptmann? – levt he noch? Hurra!
Denn is he kugelfast! – dat keem ja an
In'n Hagelschur mit Hunnertpundslotstücken
Un hul un fleut un flusch un lamenteer,
Als weer de Deuwel los! – nu kiek mal hin!
Wa hebbt de Palten slagn! wa süht he ut!
Als harrn s' em in de Schiet umkehrt, un dochen
Keen Haar em krümmt un nich en Knop ladeert!
He lacht se noch wat ut! – nu stiggt he dal, –
Un nu man alle Mann ut vulle Kehl:
Hurra! uns' Hauptmann Jungmann de schall leben!

Un rundherum dar reepen se Hurra,
An't Öwer lanks, wo sick de Menschen sammelt,
Bit in de Stadt herin; – da fahr en Blitz
De Norderschanz herut, – un still weer allens,
Un denn en dicken Qualm, un denn en Dunner, –
Un op de Waggen danz en Kugel lanks,
Lik hin na't Schipp, un schwapps! – dar flog se in,
Un wedder en Hurra vun alle Kanten
Un ut de Schanz, noch duller als dat eerste.

Un wedder ut de Schanz en Blitz, – en Qualm,
En Dunnerslag, un wedder so en Kugel
Dat Water lanks, – un wedder so en Klapps,
Un denn 'n Hurra, – un allens wedder still. –

Dat is vun't Slag! de keddelt em den Buk!
Nu hör mal, wa he smackst! – reep dar Elias,
Man mehr darvun, denn kriegt wi em wul tamm!

He harr't man eben seggt, dar keem ock all
En vulle Breedsit wedder na se 'röwer;
Un vor se dal un bi se 'rum un lanks
De Brüstung hen, wa hul un flusch un fleut
Dat öwerall! – wa flogn de Palten wedder!
Wa knall dat dör' de Luft! – nöst keem de Qualm
In'n dicke Wulk lang't Water gegn de Schanz
Un deck ehr to, – un allens wedder still.

Nu weern se in de Fahrt! – Dat wahr ni lang,
Nar blitzt dat wedder ut de Schanz herut,
Un wedder sä dat klapps! – un een um anner
Gung't nu, als na de Klock; – vun't Water her
En vulle Breetsit jümmers, denn de een
Un denn de anner nun de groten Schep,
Un jedesmal de Schanz als in en Wulk
Vun Stoff un Qualm. – un wedder denn en Blitz
Dartwischen 'rut – en enkeln Schuß, – en Knall, –
Un denn en Klapps, – un denn en lud Hurra,
Un denn toletzt Elias mit en Witz
Dar achterher, dat alltohupen lachen.

Un jümmers vuller wurr dat in de Feern
Vun Menschen 'rum op't Öwer längs 'n Strand,
De Slacht mit antosehn; ut Eckernför'
Weer allns herut, nu keem se ock vun'n Lann
Tueerst de Neegsten, nößen jümmers wider
Vun alle Kanten her; so'n Dunner harrn
Op veer Miel in de Runn de ollsten Lüd
Ehr Leben noch ni hört, – na Eckernför' hen,
Dar muss dat we'n – un hin na Eckernför'
To Fut, to Per', tu Wagen swarmn de Menschen,
Als wenn dar Jahrmark weer, un mennigeen
Mit't Psalmbok in de Tasch. – he wull to Karl
Un weer all op'n Weg un hör dat Scheeten,
Dar kehr he um, – un leet denn Preester – Preester
Un Kark de Kark we'n – mank de annern 'rin
Un mit se fort, un hin na Eckernför'!

Dar keem en Ordonanz in'n vullen Sprung
Lik öwer't Feld un in de Schanz herin,
De keem vun Gettörp her, – dar leeg de Herzog
Vun Coburg-Gotha un en Batterie
Sößpünner, lüttje Feldkanon' ut Nassau;
He schull man seggn, de weer all ünnerwegns
Un keem to Hölp; – un fründlich dank de Hauptmann:
För't eerste, meen he, de' se noch ni nödig.
Un ock Elias geev sin Semp darto;

Nassauer Arfen fritt he ni so leev,
Wi fodert em mit Insurgentenklütjen!

Dat weer en hart Gericht un wul de Dampers,
Den Hekla un den Geiser, ni na Smack.
Se fungn alleben rüggwarts an to driben
Un gungn na't Osten 'röwer, jümmers wider
Un wider vun de Schanz, toletzt so wid,
Als nich en Kugel schot, dar heeln se still
Un le'n in Nummer Seker sick för Anker.

En lud Hurra, – un forts en Breedsit wedder,
Gewiß ut Arger öwer all dat Schrign,
Denn weer ja nix to hörn vör luter Dunnern;
Un denn toletzt de Schanz in luter Qualm,
Un denn en enkeln Schuß, un denn en Klaps,
Un denn so in't Hurra en Breedsit wedder.

Dar keem wahrhaftig ock all de Korvett
In Posetur und dreih allebn den Snawel
Un hiß dat Linn, – de smucke Galathea,
Hurra! Hurra! dat neehm ja gar keen Enn,
Als de nu ock alleben aflaveer,
Se kreeg ock noch en paar mit op de Reis', –
Un denn in eener Fahrt, als weer de Deuwel
Dar achterin, de Dampers noch verbi,
Mit vulle Segel in de apen See. – –
Ehr jök dat Fell! – reep dar de lüttje Jud,
Nu hett se Duld un will sick eerst mal baden,
De annern awers blebn dar ruhig liggn
Un schoten fort, een Breetsit na de anner,
Dat grote Orlogschipp un de Fregatt;
Un jümmers duller prüft dat ut se 'rut,
Un jümmers duller sus' dat um de Schanz,
Se schull un muss tonicht! – nöß keem de anner
Denn ock daran, – de Hiere weer de slimmste,
Un harrn se de man eerst in'n Dutten schaten,
Denn weert'n Spaß, denn harrn se wunnen Spill!

Un ock de Hiere schull ni veel versla'n
Gegn so en Öwermacht, dat weer ni möglich;
Se harrn ock man ni mehr als söß Kanon',
Un noch darto man veer, womit se schoten,
De annern beiden kunn' se noch ni bruken,
De leegn dar noch to wid na't Westen 'rum
Un ut de Lien, – un jüst de beiden besten,
Twee grute Bombnkanon'; – dar spitz sick all
Elias op un meen: wenn de eerst keemn,
Denn keem dar eerst dat beste na de Klütjen,
Grüttbüdels, dick vull Plumm un vull Rosin'

Herr Gottes, wat en Blitzen un en Dunnern!
Un wat en Kugeln un en Pulverdamp!
De Stackelslüd, wa holt se't eenmal ut?!
Ja, frag Elias man, de kann di't seggn,
Un als de Jud is, sünd di ock de Christen.

Dar steiht de Hauptmann, jümmers merrn darmank,
Den Kieker in de Hand un allerwegens
De Ogen 'rum, un hier en Wort un dar;
Un wenn en Breetsit kummt, – he duckt sick ni,
He röppt man blots, de annern schüllt sick duken;
Un als en Bonaparte steiht he dar,
Je duller't ward, je duller blitzt de Ogen.

Un bi em hier un dar un allerwegen
Sin Ünnerkummandör, Feldwebel Clairmont,
En tagen Dütschen mit Franzosenblot.
Wat nich en Snider warrn kann, wenn he blots
Courasche hett! – de Hiere weer so een.
Vun Profeschon en Snider mal vor Jahrn;
Doch weern de Nadel un dat Bögelisen
Ni sin Kulör, he smeet se wedder hin
Un wurr Suldat un neehm dafür dat Keesmess;
«Gott weet, wa lang all Kapperal in Rendsburg
Un nu mit in de Schanz, – – de kummandeer
Vundag dat Scheeten; Junge, wa dat gung!
Denn op den een, denn wedder op den annern,
Un jedesmal en Kernschuß mit en Klapps!
De ole Graubart weer ock rein des Deuwels!
Un als de Hauptmann weer un als de Ol,
So weern se all, – dat weer en Spaß to sehn,
Se sprungn dar 'rum, als speln se man so Ball,
So springt un spelt de Kinner op'n Knüll,
Un dochen weer't en Spill um Dod un Leben!

*

De Breetsit kummt! – to Eer!
Dar wurr se ock all schaten,
Wa platzen um se her
De Bomben un Granaten!

Un schall en Unglück we'n,
Wer kann de Kugeln möten?
Dar liggt all een to stöhn',
Verstümmelt ehr to Föten.

»Mit mi, mit mi is't ut!
Adjüs, min ole Moder,
Adjüs, min junge Brut!
Min Süster un min Broder!«

Dar kummt ock all de Dod;
Gott Loff man, dat he kamen!
He hett ut alle Not
Em lisen mit sick nahmen.

Wa schad, wa jammerschad!
Sin jung un fröhlich Leben!
Du brave Kamerad,
Du hest din Best' all geben.

Se dregt em hin op't Stroh,
Se weet sick ni to faten,
Se weent un deckt em to, –
Dar ward all wedder schaten.

*

Dat weer man gut, dat bröch se to Besinnung,
Dat Unglück harr in'n eersten Ogenblick
Se rein verdutzt, – de Blotpol an de Eer, –
Dat Jammern, – un de Anblick, – un dat Mitleid,
De rasche Dod, – un ock wul en Gedanken,
Als de em harr, de eben drapen weer, –
Wat schall man darvun seggn? – se weern ja Menschen
Un stunn vundag tu'n eersten mal in't Für.
De Hauptmann dach wul eben so, he leet
Se still betemn, – dat Hart will ock sin Recht,
He kenn sin Jungs un wuss, wenn't nödig de':
Een Wort vun em, so weern se op'n Placken.

Elias stunn un flök: wo is de Buddel?!
Den Buddel her! – man gau een ut'n Buddel!
So'n lüttjen Köm de smöt dat Hart am besten!
Dar sprok ock noch de Ol en fründlich Wort,
Dat Wunner de', un als ehr um de Köpp
Vun frischen all de Kugeln wedder susen,
Dar keemn se in de Wut, – dat weer en Nu,
So weer'n se op'n Platz un an't Geschütz,
Un Slag op Slag kreegn dar de Schep den Deuwel.

Den Deuwel awers kreeg dar ock de Schanz!
De Pallisad in Stücken an de Eer,
Als harr en Leh ehr meiht, un de Bekleedung
Vull Löcker wöhlt, als harrn de Swien darop
To grasen gahn, un lanks de Sit na vörn
En tweeten Wall nun luter Bült un Stücken.

Wa lang se dat wul makt? – dar keem en Kugel,
De kunn ni slimmer drapen, als se drop,
Lik in dat Scheetlock 'rin, un als en Tweeback
In Grus un Mus en smucken Achteinpünner!

»Dank för de Krüm! – wi krömt ehr wul mal wedder
Een in de Melk, – dat de' de Gefion'
Feldwebel, flick ehr mal de Krinolin!«

Paß op, Elias! reep de Ol un grien,
Un stell sick an den annern Achteinpünner,
Un bumms! dar schut he los, ehr lik in'n Bossen;
Un wo dar ut en Stückport de Kanon
Nen dicken Hals steek, schwapps de Kugel 'rin,
Dar weern de Kröm, – dat harrn se ehr betalt!

Uns' Herrgott harr de Hand ock mit in't Spill,
Se harrn dar in de Hitz op beide Siden
Man blots noch nix vun markt, nu wurrn se't wis'.
Dar keem en frische Köhlte ut de See
Un weih na'n Hawen 'rin, un als de Sünn
An'n Himmel höger keem, so steeg de Wind;
De Waggen fungn, als güstern, an to schümen,
Un palschen geg'n de Schep, – de Ankers kunn
Se ni mehr holn, – se slepen lanks'n Grund,
Un Gefion un Krischan keemn in't Driben.

Twee vulle Stunn wul harr de Slacht all durt,
Un jümmers noch een Breetsit na de anner
Ut beide Schep heröwer op de Schanz,
Un jümmers ut de Schanz dar gegenan
De paar Kanon' so faken, als dar man
Mank all den Qualm en lüttjen Blink tu sehn.
Denn op de Gefion, – denn op den Krischan,
Wakeen dar jüst mankdör' keek, harr de Kugel
Un kreeeg den Slag, – se wehrn sick als de Löwen.
Un jümmers duller sus' dar bi se 'rum
Een Hagelschur vun Kugeln na dat anner,
Denn öwerhen, denn an de Sit bilanks,
Denn in de Brüstung 'rin – un denn en Stuwen
Vun Sand un Eer, vun Splittern un vun Steen,
Als flog de heele Schanz in dusend Stücken.

Nu weern se in de Knip, dar gung ehr eben
De tweete Achteinpünner öwer Stür;
Un faken kummt en Unglück nich alleen,
Dar keem en Bombn un drop de Pulverkamer.

De Pulverkamer! – Holland is in Not!
De Dän, de harr ehr funn, – dar keem all wedder
En tweete an un reet dar vun de Döhr
Den Stenner weg un wöhl sick in de Eer
Bit op de Balken dal, – noch een so'n Schuß –
Un in de Luft weern alltohopen flagen.

*

Dar is wat twei, – dat hölt ni mehr,
Wi möt na'n Snider schicken.
Ja, gung dat man mit Tweern un Scheer,
Ick wüss ock wul, wakeen dar weer,
Dat Lock uns totoflicken.

Dar kummt he all, – de is min Mann!
Nu lat em man beteben!
Un Holt un Reitschap slept se 'ran;
Dar sett he all de Ledder an
Un wagt för uns sin Leben.

Wa flüggt de Ext! wa geiht de Sag'!
Wa rappst de grote Hammer!
De Dän, – dat em de Deuwel plag!
Dar schickt he en Kardetschenlag
Uns op de Pulverkamer.

Dat weiht un sleit un sust un brust,
Als Hagel in'n Gewitter!
Als wenn um em de Satan prust!
De Hamer flüggt em ut de Fust!
De Ledder geiht in Splitter!

Nu süh, wa he dar baben steiht!
Se hebbt em doch ni drapen.
Un wa he mit dat Holt umgeiht!
Un wa he op de Nageln neiht!
Dat Lock, dat is noch apen.

Un wedder schütt dat Satanspack,
Sin Leben steiht in'n Sticken.
He wiekt dar ock keen Haar vun'n Black,
He steiht noch jümmers babn op't Dack,
To timmern un to flicken.

Hurra! nu is de Blendung klar,
Nu scheet man lustig wider!
Mit't Pulverhus hett't keen Gefahr!
Als Derffling weer, – en Held förwahr,
Weer Clairmont ock – de Snider!

*

Un als he vun de Pulverkamer steeg,
Dar kreeg he'n Hoch, – dar hul en Bombn dartwischen
Un op de Blendung dal, – un sitwarts weg
Krepeer se in de Luft. – Dar keem de Hauptmann
Un drück em warm de Hand un löv em lud
Un sä to em, se danken em dat Leben
Un mak em op de Sted to'n Offezeer.

Dat weer den Oln to veel, dar wurr he week,
Dar keem de blanken Tran em in de Ogen,
He lehn dat fründlich af un heel de Ehr
To hoch för sick un sick to old daför
Un gar to stief all för de Epoletten,
He wull am leevsten bliben, wat he weer.

Dar paß he ock am besten för, – nu süh,
He steiht all wedder achter de Kanon
Un pliert dar lanks en Veeruntwintigpünner,
Un bi em steiht Elias mit de Lunt.
Brenn los! – dar geev he Für, un denn de anner,
Un een um anner gung dat wedder los,
Twee Schüß man ut de Schanz, un ut de Schep
Twee vulle Siden jedesmal dagegen.

Dat heel darop un weer en harten Stand,
Un hitter kunn't ni hergahn in de Höll,
Als dar bi ehr; – warum ock so alleen,
So lang nu all in't Für un ahn' en Hölp?
Dar leeg ja noch de anner Schanz un harr
Doch ock Kanon' un Menschen ock, to scheeten,
Un ock en Kummandör vull Lust un Mot!

Ja, de toeerst kummt, mahlt toeerst, – un hier
Weern se de eersten we'n, – de Norderschanz
Leeg wid herut un neeger bi de Stadt;
De annern mit ehr lüttjen veer Kanon',
De harrn dar noch bither ni recken kunnt,
Un nix lo do'n, so geern se ock mit holpen.

Dar weer vör alln de een, – wi kennt em all
Vunwegn dat lüttje Hus dar nerrn an'n Strand,
Den kribbeln Hann un Föt, un hin un her,
Un her un hin, bald baben un bald nerrn,
Bald buten un bald binn, so leep he 'rum
Un wuss sick ni vör Ungeduld to laten,
Un allens stunn torecht un weer parat,
Wat hölp dat all? se kunn ja noch ni recken!

Un de bi slapen Nacht herutmarscheert
Mit Sack un Pack, dat Battaljon Rekruten,
De kunn eerst recht nix hölpen ahn' Kanon',
Wat nützen hier dat Keesmess un de Flint?
De weern ja man för't Landn, – vellicht tonöst,
För't eerste awers weern se ni to bruken.

Wenn mal en Regen fallt, wer steiht darin
Un kreeg ni hier un dar een vun de Drüppens?!
So gung dat in de Norderschanz, – dar leeg
All wedder een blesseert to stöhn' un jammern.
Den Oln neehm en Kardetsch de Pickelhuv
Den Hauptmann beide Klunkers vun sin Sawel,
Elias kreeg en Splitter in de Näs'
Un mak en Spaß: Schön Dank ock för den Prüschen,
Dat weer wul Koppenhagner Snuftoback!

Un hier un dar un allerwegen flogen
De Stücken 'rum, un jümmers wurr dat duller
Un slimmer för de Schanz; dar keem toletzt
Dat slimmste noch, de Veeruntwintigpünner
Gung ock noch öwer Stür, nu harrn se man
De een mehr na un schoten noch en Stot,
Dar keem se ock daran, – en Unglückskugel
Flog dör' dat Scheetlock, flog in de Lafett
Un reet de letzte rüglanks achteröwer.

Nu weern se klar un gude Rat weer dür,
Wat schull dar nu vun warrn? nu weern dar man
De beiden Groten öwer, – un de Schep
Noch jümmers nich in'n Schuß, de keemn dar ock
Verflucht alleben vörwärts! – man Geduld!
Alleben, awers seker! dach Elias,
Un sünd wi ock in'n Buddel, – Lüttje lev noch!

Dar meen' de Dän', se weern dar baben op,
Un schreegn Hurrä, un schoten jümmers duller,
Un jümmers wider dreev de Wind se 'rin.
Still weer de Schanz, un still an t Öwer 'rum
De Menschen alltohop, se heeln den Aten
Vör Angst un Sorg un keeken na de Schanz,
Dar röhr sick nix, – keen Menschenseel to sehn,
Verlaten stunn dar baben blots de Flagg,
En Paltenstück, un weih in'n Kugelregen.

Sühst se hangn
An de Stang
Hoch dar babn op de Schanz?
Ob dar schaten un noch so veel schaten,
Wa se weiht,
Wa se sleit,
Wa se flattert un danzt
In Kardetschen un Bombn un Granaten!

Is en Pracht
In de Slacht,
Unse Flagg! un uns' Stolt!
Un Swart, Rot un Gold sünd ehr Farben!
Swart de Dod!
Rot dat Blot;
Un de Friheit dat Gold!
Un för de, ja för de wüllt wi starben!

*

Hurra! dar schot de Süderschanz! – Hurra!
Dat weer en Achteinpünner, de dar knall,
Den kennt wi an de Stimm! in so en Ton
Ward op de Schep ni snackt! – kiek ut! kiek ut!

Dar stunn ock all de Hauptmann op de Brüstung,
Un achter em Elias un de Ol,
Un ut de Feern vun'n Strand heröwer brus'
En lud Hurra vun mehr als dusend Menschen.

Nu kummt dar wedder Leben in de Kat,
Herr Hauptmann! – reep Elias; un de Hauptmann
Reep mit Hurra; – dar keem en vulle Ladung
Un jag se wedder vun de Brüstung dal.
Se keemn to rechter Tid, dat geev dar nerrn
All vull to do'n, alleben, awers seker,
So weern se kamn, als mal Elias seggt,
Un vör de beiden Bombnkanon' ehr dreben.

Un wedder schick de Süderschanz, Hurra!
To'n tweetenmal en Achteinpünner 'röwer,
De drop ock all dat grote Orlogschipp.
Un, als en Antwort ut de Norderschanz,
Slog mit en Dunnerknall de eerste Bomb'
To liker Tid em in de dicken Planken,
Hurra! Hurra! dar schreegn se eerst Hurra!
Dat harrn se ni mehr dacht un harrn wul meent,
Op de dar günnert weer ni mehr to reken,
Un allens ut, – un nu mit eenmal wedder
Dat eerste Lebensteeken, – wat en Freud!

Ja, wat en Freud! – un, als Elias seggt,
Nu keem dar wedder Leben in, – nu schoten
Se een um anner un bischuerns ock
To liker Tid, – dar günnert mit de veer,
Hier mit de twee, ni mehr als söß in ganzen
Gegn hunnertsößunveerdig op de Schep.
De Öwermacht deit't hüpig nich alleen;
En lüttjen Schäper smeet den groten Riesen,
Un ock de Mot alleen gift allemal
Den Utslag ni, dar kummt wul mal bischurns
Wat twischen, dat ni mit sick reken lett,
Mag't we'n, wat't will, – en Wunner in de Luft,
Als bi Bornhövd, – en Storm mit Snee un Regen
Un apen Slüsen, als bi Hemmingsted,
Un wat ni sunst,– – – als hier de frische Köhlte,
De jüst ut Osten weih; – wat kehr de Dän
Sick an den Wind, – he harr ja apen Water,
Un wenn se klar weern. kunn se wedder seiln,
Un weih he denn ni mehr, wat weer darbi?
In'n Notfall leegn dar günd de beiden Dampers.

Ja, wenn se klar weern! – weern se man eerst klar!
Se harrn wul meent, dat kunn ni lang mehr wahrn,
De Süderschanz, de harrn se nich in Reken
Un wulln dar nu op dal, – dar fung de anner
Vun frischen wedder an, – un als en Katt,
Musdod toeerst un nößen springlebennig,
De mutt den Rest hebbn een för allemal!
Un baben weih ock jümmers noch de Flagg,
De Schanz mutt wedder still, – de Lappen rünner!

Nu heeln se op de Flagg un op de Schanz
To liker Tid, un mit Kardetschen dar
Un hier mit Bombn, Bollkugeln un Granaten,
Un jedesmal en Breetsit, de dar krach
Un wenn de Wind den Rok un Qualm verdreben,
De Flagg, de weih noch jümmers lustig los,
Un jümmers lustig dunnern ut de Schanz
De beiden groten Bombnkanon' heröwer,
Un jümmers lustig knalln dar günd de annern
In'n Tak darmank, – Herr Gott in'n Himmelsstrom!
Dat Hörn un Sehn kunn rein darbi vergahn!
Als schoten se de heele Welt tohopen!
Dar full denn ock toletzt de Flagg hindal,
En Kugel drop de Stang un reet ehr af.
Hurrä! Hurrä! – wa brust dat vun de Schep,
Als de kapeister gung! dat weer en Leben!
In'n Stoff, – un vör den stolzen Danebrog,
Hurrä! Hurrä! – de swart-rot-golden Farben!

*

Nu hör de Rackers, wa se kreiht!
Sä dat de Jud ni, de dar steiht?

Ja wul, Elias sä't, de Jud,
He weer all ut de Schanz herut,

He swenk de Fahn mit beide Handn
Un reep: Gu'n Morgen, Hannemann!

He weer to flink, – sin Hauptmann keem to lat.
Un harr den Weg sick sparn kunnt op de Brüstung,
Dat harr he wul, dar baben weer't keen Spaß,
He wuss Bescheed un kunn darvun vertelln,
Dar stunn he ock all achter em un lach
Un hög sick öwer den verfluchten Juden.

De Flagg, Elias, gev mi gau de Flagg!
Un spring hendal un lang mi gau den Spaden!
Un lang den Hamer un de Nageln her!
Se mutt dar wedder 'rop, un weer't des Deuwels!

So merrn in't Für, – de is ni bang,
Der Deuwel hal't dar baben!
Rund um de braken Flaggenstang,
Wa steiht he dar to graben!
Dat dicke Enn mutt wedder 'rut,
Tohopen möt de Stücken!
Paß op! paß op! he kann so gut
Als Vader Clairmont, flicken!

De Breetsit kummt! – he dukt sick ni,
Wat hölp em ock dat Duken?
Dar babn is allens glatt un fri
Un nargns en Lock to huken.
De Breetsit kummt! – ja, lat ehr man!
Se hebbt dat teinmal ropen,
He geiht dar doch nich af un van,
Eh' he de Stang tohopen.

Un als he bi to nageln weer,
Wul teinmal hebbt se schaten!
Un teinmal öwer't Water her
Kardetschen un Granaten!
Un teinmal susen bi em 'rum
De Kugeln, als de Hageln!
He kiekt nich op, he kiekt nich um,
He mutt de Stang eerst nageln!

Hurra! un nagelt is de Stang,
So veel de Dän ock schaten!
De Flagg mutt wedder baben hangn!
He kriggt de Flagg to faten.
He nimmt de Lien un binnt ehr an,
He sleit den letzten Knütten,
De Breetsit kummt! – ja lat ehr man!
Wat weern dat ock för Schütten!

Paß op! paß op! he's noch ni klar,
Nu fangt he an to planten,
Hurra! hurra! wa geiht dat dar
Vun alle Enn un Kanten!
Hoch op de Stang! – hoch up de Fahn! –
Dar flattert se an'n Heben!
Hurra! dat hett uns' Hauptmann da'n!
Uns' Hauptmann, de schall leben!

*

Un als se wedder weih, de Ehrensalv
Geebn ehr de Schep un ock de beiden Schanzen
To liker Tid, dat rein de Heben bev'.
Un ock de Hauptmann kreeg dar en Hurra,
Dat gar keen Enn harr, ut de dichten Hupen
Vun günd heröwer. – Jümmers keemn dar mehr,
Un jümmers wurr dat vuller, – wat'n Menschen!
Halv Sleswig weer all dar und seeg mit to,
Halv Kiel un Rendsburg ock, un gar vun Flensborg
Weern welke ünnerwegns, ün als de Imm,
So smarm dat lanks'n Strand un up de Höchden.

En Schuß darmank harr'ck ni beleben much;
Dat harr en Unglück geben! mit Kardetschen
Weern vun de Schep se all to recken we'n.
Wa licht kunn »ut Versehn« mal so en Schuß
Dartwischen brenn, denn weer't se, als de Lünken
Bi'n Missen gahn, – en Dutzend harin dar legn,
Un wegpust alltohopen weern de annern.

Vellicht weer't ock so kamn, harr blots den Dän
De Tid ni feilt, allganz daran to denken.
Se harrn dar mit de Schanzen nug to do'n
Un nich en Schuß mehr to'n Vergnügen öwer.
Ehr dreebn de Schep ock jümmers wider 'rin,
Nu gung't all, als en Windmöhl, öwer Krüz,
Hier mit de Bombn, dar mit de Achteinpünner.
Wa sick Elias hög! – he lach und reep:
So möt se't hebbn! – un nu den gruten Krischan
Man lustig up'n Hot! nu wüllt wi em
Den apen Breef gehörig mal verlacken!

*

Herr Paludan, de Admiral,
Un Kaptein Meyer de snacken mal;
De Schep un Schanzen leeten
Keen Ogenblick dat Scheeten,

Veel bunte Lappen smuck un fien,
De weihn so lustig an de Lien,
Dar wurr in Teeken spraken,
War harrn se aftomaken?

Ja, wat se aftomaken harrn,
Keen Deuwel kunn dar klok ut warrn,
Dar weer wul wat ni richtig,
Se harrn dat gar to wichtig.

Ja, richtig noch! dar weer ock wat ni richtig,
Un anners, als se dachen, weer dat kamn,
Un anners muss dat warrn, sunst leep dat scheef,
So'n Mot un Utdur weern se ni vermoden;
Na harrn se sick verrekent mit de Schanz!
De weer ja gar ni still tu krign, – de mussen
Ja wahre Für- un Isenfreters we'n,
Un weern se in de Süderschanz dar günd
Man halv so slimm, su meer'i nich aftosehn,
Wasück dat noch toletzt mal lopen kunn.
Un wat noch slimmer weer, dat weer de Wind,
De jümmers stiwer weih un nu de Waggen
All gegn de Planken pitsch in'n witten Schum,
Dat se de Sprütten um de Ohren flogen,
Wa schull dat warrn, wenn se noch wider drehn,
Un nöß dat Water ni de Deepde harr?
De slimme Ostwind weer dat allerslimmste.

Wat sunst noch weer, dat keem nich in Betracht;
Wat gelt in'n Krieg de Mensch? – de Kugeln harrn
All gräsig hus't; – dar ward keen Flagg um hißt,
Un ock keen Wort um makt, so lang dar Vörrat,
De Löcker uttofülln, – un nerrn in'n Rum
Is Platz in Öwerflot för BIot un Jammer
Un för de Doden ock! – – wa prächtig leegn
Se dar, de beiden smucken Schep, un leeten
De Flaggen weihn un dunnern de Kanon',
Als weer vundag den König sin Geburtsdag,

Nu gleed'n de Flaggen an de Lien hendal,
Lebennig wurr't op't Deck un renn un lopen,
Un kladdern längs de Masten un de Taun,
Un Knütten löst, un weihn de groten Segel,
Un rasseln wurrn de dicken Ankerkedn,
Un ganz alleben dreihn se beid den Snawel
Un keemn herum un wulln torüg laveern.

Dar susen vun de Süderschanz Kardetschen
Ehr öwer't Deck un in de Taun un Masten
Un Segels 'rin ut alle veer Kanon';
Un noch eenmal, un noch eenmal Kardetschen,
Du leewe Gott! un wat en Hagelschur!
Un Vader Clairmont mit sin groten Bombn
Keem ock darmank un streek darto den Baß,
Wat för'n Musik vun so en paar Mus'kanten!

Ja, wenn de Seils in Palten, un in Stücken
Dat Tauwerk hangt, un ut de Raa'n un Masten
De Menschen fallt, als Appeln vun de Böm,
Denn seil mal een lik gegen Wind un Waggen!
So gung dat ni, – nu muss dat anners gahn!
Dar leet toeerst de Gefion en Lien
Vull lüttje bunte Lappen weder stigen.
Un wedder mak Elias mal en Spaß:
Feldwebel! mit'n Dütjen up de Deern,
Sunst geiht de smucke Waterjunfer fleuten!

Se kreeg em ock, un wat för een, de smacks
Ehr rein so fürig op de dicken Backen,
Als harr keen Frier em beter geben kunnt!
De keem dar vun de Süderschanz heröwer,
Dar weer noch een, de Lust to küssen harr;
De ole Clairmont weer ock all to old,
De heel dat leewer mit den groten Krischan
Un smeet em, als Elias dat beteeken:
Man so de dicken Swiensköpp um de Snut.

Un günnert, wo de beiden Dampers leegn,
Dar fung de een alleben an tu palschen,
Den harr de Gefion dat Teeken makt;
Un ilig keem he an, – dat weer de Geiser,
Un neeger bi dat Schip, dar heel he still,
Dar keem en Boot un bröch en grotes Tau,
Nöst fung he an to pusten un to slepen,
Un langsam swev dat Krigsschipp achterher.

*

Hol stopp! – wo wullt du hin, uns' Maat?
Nu hest ja unse Deern tofat!
Den Gaudeev mutt sin Recht geschehn!
Bumms! harr he een.

De gung em in de Krösen 'rin,
He dusel her, he dusel hin,
Ob dat de blaue Bohn all de'?
Bumms! harr he twee.

De Junfer her! Du kriggst ehr ni!
De Deern is veel to smuck för di!
Un wedder sä dat bums! – o weh!
Dar harr he dree!

De dritte bröch em op'n Draff,
Dat Tau weer twei. – dat Tau weer af,
Dar leeg dat Schipp, – dar gung he hen
Mit't lange Enn! –

*

So grippt bischurns de Tofall mit in't Spill,
Wenn't Tofall is, – dat weer wul sach wat anners,
Dat weer ja rein en Wunner, als nun baben,
So'n Meisterschuß kunn man uns' Herrgott do'n.

Dat arme Schipp! – nu fungn se an to warpen,
Dar keem de Spegel gegn de Süderschanz,
Un wat sünd Menschenhann in Wind un Wedder
Bi so en Riesen, wenn he ut de Macht
Un sülbn ni hölpen kann!? – als stunn dar welk
Bi'n groten Barg un fungn to graben an
Un meen'n, dat weer en lüttjen Mulwurpshupen.

Den Spegel gegn de Süderschanz, – o weh!
In'n Spegel is dar redig 'rintoballern,
Ne is so glatt un eben, als en Schiev,
Un ock so dünn, – dar blifft keen Kugel sitten,
Un wo se 'ringeiht, mutt dat Splittern gebn.

Un jümmers op den Spegel, Schuß für Schuß,
Un denn hindör un lingelanks de Reegen,
Als wurr dar meiht vun achtern bit na vörn,
De een' na babn, – de anner 'n beten sider,
Un dar in't Deck – un hier in't Twischendeck,
Un jümmers op'n Spegel, Schutz för Schuß,
Un denn hindör' un lingelanks de Reegen!

Dat kummt darvun, dat hest du för din Kötern!

Reep dar Elias, un he harr wul Recht.
Dat meen' de annern ock un mussen lachen.

Se harrn ock nu so veel ni mehr to do'n
Mit Scheeten un in acht to nehmn, un faken
Denn stunn se mal un keeken na de Schep,
Un af un to wurr man en Bomb' mal smeten;
De Hupen weer all lütt, de Vörrat all;
De grote Krischan harr se meist vergeten
Un mak dat ebenso, he wuss Bescheed,
de Bombn, de fleegt nich anners, als in'n Bagen,
Un hüpig öwerhin, un denn man twee;
Nu weer de Süderschanz mal an de Reeg,
Dat dur em um sin smucke Waterjunfer,
Un de ehr quäln de'n, seet he op'n Pelz,
Een Breetsit na de anner, – wat en Dunnern!

Dar kneep dat för de lüttje Schanz un kunn
Ni duller knipen, als dat för ehr kneep.
De Krischan weer ock jümmers noch in't Driben,
Je neeger 'ran, je scharper ehr op't Liv
Un nix als Für un Flamm, de Kugeln flogn,
Als wurrn dar Arfen seit, dat knick un knack
Un sprung dar vun de dicken Pallisaden,
Als drögen Sprock, un ut de Brüstung 'rut
Flogn Sand un Soden pielliek in de Höchd
Un de darachter um de Näs' un Ohren,

So neeg harrn't doch de annern noch ni halt
Un ock so glupsch nich un so rein unbannig
Un swar, als nu de lüttje Süderschanz;
Un weer ni fakeninst en vulle Ladung
Daröwer weggahn in dat hoge Öwer
Un höger noch, un harr dar baben lanks
De Koppeln plögt un Tun un Knicken kappt,
Dar weer keen Sandkorn op'n anner bleben.

He kreeg sin Willn, de Gefion harr Freden,
Ehr slog keen Kugel mehr den Spegel twei.
Ehr gung dar awers ock keen Kugel mehr,
Als sunst in Sellschap vun en Stücker twintig
Mit eenmal ut de Sit, – man ganz verenkelt
Noch mal en Schuß, un ni mal een, de drop.

Un lingelanks de Reegen, – weetst du ock,
Wat dat bedüdt? – de Reegen dat sünd Menschen,
Dat is de Mannschap, de dar babn op't Deck
Un nerrn in't Twischendeck op beide Siden
Dat Laden un dat Scheeten deiht, – un steihst
Du achter'n Spegel denn un kiekst dar lanks,
Na vöern hin, so lett di't, als en Snoor
Vun Köpp un Arm un Been un luter Menschen.

Un dar en Kugel lanks, un wedder een,
So ut de Neegd', un noch mal een, un wedder,
Gott weet, wa faken, – scheeten lett sick gau,
So kannst du ahn'n, wat op de Gefion
De Kugeln de'n, so lang se ehr vun achtern
In'n Spegel keemn, – dat lett sick ni beschribn,
Weer't dar to wunnern, wenn keen Breetsit mehr,
Als sunften, ut de Sit ehr fluschen de'?
Se leeg dar rein so trurig, un verlaten,
Mank all dat Dunnern nu, als wull se seggn:
Min Höpen steiht alleen op den dar günd,
Hölpt de mi ni, so kann mi nix mehr hölpen.

Un wat he kunn, dat harr he för ehr da'n,
Un kreeg sin Willn, – de Gefion harr Freden,
Nu weern dar ock für ehr keen Kugel öwer, –
De anner muss se alltohopen hebbn.
De lüttje Schanz, de wehr sick up'n Dod,
Un harr se ock man veer, em to versetten
För jede Breetsit, de he op ehr smeet,
So weer'nt doch veer, un een darvun weer beter,
Als tein vun sin, dat kreegn se bald to sehn,
To'n tweetenmal ock bi den annern Damper.

*

Kaptein Paludan
Reep den Hekla heran,
Dat he lichten de' un heröwer keem,
Un den groten Krischan in't Sleptau neehm.

Un heröwer gau
Keem de Damper mit't Tau, –
Un heröwer gau ut de Süderschanz,
En Achteinpünner lank't Water danz.

Lik op'n Knop
Em de Kugel drop,
Un en Stücker dree danzen achterher,
Dar wulln all den Damper de Räd' ni mehr.

Un ganz versehrt
Mak he wedder Kehrt;
Un Hurra! reep Elias, un noch mal Hurra!
Herr Sörnsen, de hett all de Podagra!

Un noch enmal Hurra vun alle Kanten
Dat Orlogschipp to'n Arger un Verdruß.
Dar gung ock allns vundag för se verkehrt;
So'n Barg Kanon' un so'n paar grote Schep!
So'n Handvull Lüd, un so'n paar lüttje Schanzen!
Dat weern se sick ni modn we'n, – harr se dat
Vunmorrns een seggt, den harrn se in't Gesicht
Wal utlacht un em rip för't Dullhus holn.

Dar leeg de Gefion un kunn ni mehr,
Blesseert un dod de Hälfte vun de Mannschap,
Dat ganze Schipp vull Jammer, ahne Hölp,
Un allens twei op't Deck un in de Masten.

Un dar dat grote Orlogschipp, en Kasten,
Als weer't en Königsflott, un för de Ankers
Bi so en Wind un Wedder veel to grot;
Un jümmers noch in'n Gang, un jümmers neeger
Na'n Strand un na de Schanz un na de Brandung.

Doch is dar nix tu swar, so lang de Mensch
Den Kopp noch hett, un allens ward versöcht;
Ut Not un Höpen jümmers noch en Rat.
De Kummandör leet alle Böd hendal,
Un wat se laten kunn, dat muss darin,
Un alle Segel leet he wedder spann,
So veel de Kugeln nich in Stücken reten,
Un denn Hallo! mit alle Macht daran!
Wul hunnert Reems to liker Tid in't Water,
Vellicht weert noch op disse Wies' to dwingn.

Dar susen wedder dör de Takelasche.
Als Arfen, de Kardetschen ut de Schanz;
In Stücken gungn de Tau'n, un ut de Masten
Fulln wedder mal de Lüd; un als dar habn
Dat Deck weer fegt, dar flogen in de Böd
De Achteinpünner mank de Menschenhupen,
Dat allns ut Rand un Band keem, un tonöst
So gau, als jichens möglich, een na'n annern
Ne groten Slupen ünner Backbordsit
Vun't Ollopschipp sick vör de Schanz versteeken.

All' Mann an Bord! – dat gung di als de Deuwel!
Un wedder in de Höchden mit de Böd!
All' Mann hendal un wedder an't Geschütz!
Noch eenmal wull he nu sin Glück probeeren
Un wedder op de Schanz, un stunn dar ock
Uns Herrgott sülben vör mit all sin Engeln,
Se muss tonicht, sunst weern de Schep verlarn!
Dar gung dat denn vun frischen wedder los,
Dat Eer un Himmel bewern – ganze Hupen
Granaten, Bombn, Vollkugeln un Kardätschen,
Allns mank enanner un in eener Tour!
Du leewe Gott! als keem dar jedesmal
En ganze Pulverkamer, – un en Susen,
En Huln un Dunner un en Kuddelmuddel
Vun Für un Qualm, vun Sand un Steen un Stücken
Bi jede Lag, als weer de heele Welt
Een grote Bomb', de öwer se krepeer,
Wo weer uns' Herrgott dar mit all sin Engeln? –

Man sachen! – wat dar bliben schall, dat blifft,
Un Gottes Will möt sick de Menschen bögen,
Gungn se ock noch so dull darlegen an.
He weer dar doch un heel de Hand daröwer,
Dar fallt keen Haar ahn' Em, un flüggt keen Kugel
En annern Weg, als den He ehr bestimmt!
He weer dar doch, – un weer toletzt ock rein
De lüttje Schanz in'n Mulwurpshupen schaten,
So schot se doch, – se kreegn ehr doch ni still,
Un alltohopen weern se noch an'n Leben.

*

Dar schoten se de Flag hendal, –
Wer weer dat, de ehr wedder hal?

De Preußer weer't, ehr Kummandör,
De öwerall de vörste weer!

He mak dat, als de Jud dat da'n,
He reep Hurra un swenk de Fahn,

He mak dat ock den Hauptmann na
Un plant ehr wedder op, – Hurra!

He's kugelfast, – em drapt se ni!
Un alle Kugeln gungn verbi.

*

Nu kennst du em, den mit de blauen Ogen
Un mit dat helle Haar un weest Bescheed.
De gifft sick ni, so lang en Drüppen Blot
Em in de Adern sleit; – de rode Nelk,
De sitt em als en Orden op de Boß,
Ob de em wahrt? – rot is ja doch dat Blot! –
Dat is dat wul; – doch rot is ock de Leevde!
Un günd in't lüttje Hus vör't Fenster steiht
De Loorbeerbom, un grön sünd all sin Bläder;
Grön is de Höpen, – leevlich is de Kranz!

*

Un Middag is't – de Bedklock sleit.
Dar is keeneen, de beden deit;
Harrn se't ock hörn kunnt vun de Stadt,
Se harrn dar doch keen Tid to hatt.

Dar is keeneen? – ja, dochen een,
In't lüttje Hus so ganz alleen,
Dat Hart vull Angst, bleek als'n Dod,
Un mit de Bibel op'n Schot.

*

Kummt so de Leevd'? Ick meen, de keem mit Rosen
Un gung dar, als en Engel, dör' de Blom,
De paß nich in de Slacht bi Mord un Dod.
Un dochen, wenn se kummt, wer kann ehr möten?
Wer möt en Steern, de jüst vun'n Himmel fallt?
He fallt, un weer de Nacht ock noch so düster!

Doch is dar Een, de Trost för allens weet,
Un mehr, als all uns' Philosophen funn,
Dat seggt de lüttje Spruch: »Gott ist die Liebe!«
Un de dar sitt, de wuss wul, wo he stunn,
Se leng un sehn sick na en tröstlich Wort,
Wo kunn se't beter finn, als in de Bibel?

Se harr man noch vun em dat Hart so vull,
Un Leevd' un Andacht leepen ehr tohopen,
Ahn dat se't wull; – – is menschlich we'n denn Sünn?
Un wenn uns' Herrgott sülbn de Leevde is,
Denn lat ehr man, – he kennt sin Menschenkenner!

*

Du bist mein Hirt
Und weidest mich
Auf grünen Auen;
Kann, was da wird,
Mein Auge auch nicht schauen,
Ich hoff' auf Dich!

Und ob ich hier
Im finstern Tal
Auch sollte wandern,
Du bist bei mir!
O, sei auch bei den andern,
Und ihm zumal!

Und ihm zumal!
Laß Deine Hand
Den Tisch bereiten,
Der Feinde Zahl
Zum Trutz, o, hilf ihm streiten
Für's Vaterland!

Du bist mein Stab,
Mein Trost im Leid,
O. schirm sein Leben!
Ich laß nicht ab,
Du wolltest denn mir geben
Barmherzigkeit!

*

Un als se Amen seggt, dar weer dat still,
Keen Breetsit dunner mehr, un eh' se noch
De Bibel hinleggt un an't Fenster gahn,
Dar brust dat, als en Sturmwind, lanks 'n Strand
Hurra! Hurra! ut alle Menschenhupen!

En witte Flagg op Christian den Achten!
Dar weer se ock all op de Schanz to sehn!
En witte Flagg! – Hurra! – wat dat bedüd,
Dat wuss en jeder, de dar stunn to kieken.
Un süh, dat dur ni lang, dar gung en Boot
Herünner vun dat Orlogschipp in't Water,
Un een, twee, dree, – weer't vun Matrosen vull,
Un een. twee, dree, – in't Water gungn de Reems,
Un dör' de hogen Waggen danz dat hin,
Heröwer na de Stadt, – dat weer en Leben!
Hurra! Hurra! – nu gevt se sick gefangn!
Un de dar stunn un dör' de Blompütt keek,
De wuss ni för Verwunnrung, wat se seeg,

Un meen, se dröm, un schür sick in de Ogen.
Un dochen weer't keen Drom, dar weih de Flagg
Op't Schipp un op de Schanz un öwer't Water.
Un öwer't Water op datt lüttje Boot,
Dar swev se lanks, als weer't en witte Duv,
De mit en Ölblatt keem un bröch den Freden.

Un dochen keem dat anners, als de meisten
In'n eersten Ogenblick wul meent un dacht.
Dat Boot heel an de Brügg, – en Offezeer,
De steeg herut un bröch en groten Breef,
Un vun de Norderschanz keem all de Hauptmann
In'n vullen Sprung, wat't Perd man lopen kunn;
En Ordonanz hal gau den Börgermeister,
De Breef weer an de böwerst Milletär-
Un ock Zivilbehörd vun Eckernför',
Dat weern de Hauptmann un de Magistrat.

Un als se nun dat grote Segel braken,
Dar stunn dat kort un bünnig, wat se wulln:
En frie Fahrt för beide Schep na buten,
Un anners schoten se de Stadt in'n Brand.

De Stadt in'n Brand? – is't nich en apen Stadt?
Mordbrenners wulln se warrn? – dat feil ock noch,
Un mal dat Blot to taken in de Adern.
De Hauptmann meen: Op so en Schandbreef weer
De grötste Bomb' de allerbeste Antwort.
Dat weer se wul, – doch hier harrn ock de annern
En Wort to seggn, – de Stadt weer in Gefahr,
Un Hab un Gut un Börgerglück op't Spill,
Un för de Börgers weer de Bürgermeister;
Dar muss denn eerst de Magistrat tohop,
Wull de tunöst man, als de Hauptmann wull,
Denn weern se um de Antwort ni verlegen.

*

Un als de Rat to Rathus gahn,
Dar wurr dat vull vör't Rathus stahn;
Dar wog dat hin, dar wog dat her,
Dat weern de Börgers vun Eckernför'.

Un hier reep een un dar reep een:
Wi wüllt den Börgermeister sehn!
Un als de Börgermeister da,
Dar reepen se alltohop Hurra!

Un hier wurr't lud un dar wurr't lud:
Wi gevt de Schep ni wedder 'rut,
Un würrn se uns ock noch so dür,
Wi sünd ni bang för den Dän sin Für!

De Börgermeister gung herin;
Nu weer't ni swar, en Rat to finn; –
De Börgermeister keem herut:
So als de Börgers dar wüllt, is't gut;

Un scheet se denn de Stadt in'n Brand.
So brennt se doch för't Vaderland!
För't Vaderland un unse Ehr!
En Hoch op de Börgers vun Eckernför'!

*

De Hauptmann weer all wedder in de Schanz,
Dar harrn se Tid, en beten to verpusten;
Un in de Schanz dar keem de Börgermeister
Un bröch dat Resultat, dat weer man gut!

De Hauptmann sett sick dal un schreev de Antwort,
Un weer se ock keen Bomb', als he am leevsten
Dat eersten wullt, so weer se doch den Dän
En Dunnerslag un slimmer, als en Kugel.

He schreev: dar weer keen Grund, de Schep to schon'n,
Un schoten se de apen Stadt in'n Brand,
So harrn se ock vör alle Welt de Schann;
En frie Affahrt wulln se se ni geben.

Dat harr sick wul Herr Paludan ni dacht
Un weer en dicken Streek em dör' de Reken,
Dar spann he annre Segel op un schick
To'n tweeten mal en Offezeer an't Land,
Um Waffenstillstand fründlich se to beden,
So lang, bit de Blesseerten weern verbunn.

Dat weer en annern Snack un leet sick hörn,
Un als de Menschlichkeit den Utslag da'n,
Dar wurr denn ock op unbestimmte Tid
Vun beide Sid'n de Waffenstillstand slaten.
Vullop to do'n an alle Enn un Kanten!
Wa wurr dat dar lebennig op de Schep!
Allns, wat sick röhrn kunn, muss dar nu op't Deck
Un in de Takelasch, – un wat en Arbeid!
Dar harrn de dütschen Kugeln gut för sorgt!
Wat geev dat dar to knütten un tu splissen
Un antobinn un wedder fast to maken,
To flicken un to timmern in de Raan!
Un dochen muss dat allens wedder klar,
Un frische Segel mussen an de Masten,
Noch ehr de witte Flagg herunnergung;
Ehr eenzig Höpen weer de egen Hölp,
De beiden Dampers kunn se ni mehr hölpen.

Dat slimmste awers, wat se sunst noch harrn,
Dat seeg keen Mensch vun'n Strand un ut de Schanzen,
Dat weer bi Licht un nerrn in'n deepen Rum.
Dat leegn se een bi'n anner bleek un blödig,
Un Sag' un Mess, de weern in'n vullen Gang,
Un hier en Arm, un dar en Been, wa gräsig!
Un dochen kunn se ni so veel beschicken,
Als nödig de', – de armen Stackelsmenschen!
Un hött ick Swien, – ick müch keen Dokter we'n!

Gott Loff un Dank! – denn gung dat in de Schanzen
Doch anners her, so veel dar ock to do'n.
Dar weern de Stücken an de Sit to smiten,
Un Spadn un Schüssel mussen ut de Eck,
Vör alln dar günd, wo nu dat grote Schipp
Lik öwer leeg, un wenn de Tid verstreken,
De letzte Angrep to vermoden weer.
Dar meern se, als de Mireems, in de Fahrt,
De Pallisaden weern ock all to'n Deuwel,
So harrn de Kugeln hus't, – un vun de Brüstung
Meist nix to sehn, als noch en lüttjen Wall,
Vull Löcker un terreten un verwöhlt,
Als harrrn dar jahrlang Per' un Köh op lopen.

Un dochen, wenn dat Mess een an de Kehl,
Wat lett sick nich in'n Ogenblick beschaffen!
So gut, als 't gung, weer't ock man provisorisch.
Se kreegen doch de Löcker wedder to
Un all bi lüttjen ock de Brüstung höger
Mit Säck vull Sand, un wo dat Pulver leeg,
En tweete Lag vun Soden rundherum,
Un stapeln sick en Barg vun Kugeln op,
Merrn in de Schanz; – dar stunn en groten Abnd,
Un Holt un Steenköhln haln se ut de Stadt
Un bötten Für, dat hoch de Luchen prasseln,
Un denn de Kugeln reeglanks in de Glot.

Se harrn dat gut bedacht, womit de Dän
Hochmödig draut, – nu kunn he denn man kamn,
Wull he't toletz noch mal mit Für versöken,
So kunn se em't mit Für torügbetaln.

Nu weern se klar, dar harrn ock all de Börgers
Für allens sorgt, wat sunsten nödig de',
En ganzen Wagn vull opsme'rt Bodderbrod
Mit Kees' un Kalvfleesch, Ossentung un Mettwurst
Un wat nich all! un hunnert Buddel Win;
Dar langn se to, als weern se op de Köst,
Un kunn de groten Körf ni lerrig smausen.

Un bi de annern in de Norderschanz,
Dar weer wul ock to schüffeln un tu graben
Un uttobetern un to repareern,
Se harrn toletzt man een Kanon mehr hatt,
De noch to bruken we'n, so harr dat knepen;
Doch harrn se nu dat Slimmste ock bestahn
Un wussen wul, wat nöst noch to vermod'n,
Dat keem dar op de Süderschanz alleen.
So mit weern nu de groten Schep all dreben,
Denn schot de een wul fachen bit to Enn.

Un mit den Börgermeister weer dar all
En Barg to leben kamn, als für de annern:
Nu plegn se sick un keeken na de Schep
Un harrn dar nog to snacken un to kieken,
Un dat se ock bischuerns wat to lachen,
Dar sorg Elias för, de dwatsche Jud.

Un halbwegs vun de Stadt un Süderschanz,
Hart op'n Strand, man eben 'rop vun't Water,
Dar stunn ock all de lüttje Batterie,
De lang ut Gettörp kamn, un de de Herzog
Vun Coborg-Gotha sülben opposteert.
De weer di in de Fahrt! – bald bi den Hauptmann.
Bald in de Süderschanz, – un allerwegen
Den ganzen Morrn un rein ni mehr sinsliken
Vör luter Freud, un jümmers merrn darmank,
Huln ock de Kugeln Dörchlud um de Ohren.

*

Un Dörchlud jag in'n vullen Sprung
Dör' Borby na de Norderschanz;
Herr Hauptmann, sünd se halv all fungn,
Ward't Tid, dat wi se fangt nu ganz!

De Hauptmann na de Fedder langt!
Herrn Admirael Paludan!
De Waffenruh is ut, – wi fangt
Na tein Minuten wedder an.

*

Un als denn nu de tein Minuten um,
Dar leet de Norderschanz de witte Flagg
Toeerst hendal un geev den eersten Schuß.
De weer dar för de Süderschanz dat Teeken;
Un in en Nu, dar weer ock all de Slacht
In'n vullen Gang, un allens een Gedunner.

Un wedder weer de ganze Stadt an'n Strand
Un rundherum dat Öwer vull nun Menschen;
Doch nargns en Lud, un allens mit de Ogen
Vull Bangn un Nischier na de groten Schep.
So oder so, – noch eh' de Schummern keem,
Nu muss de Sak to Enn, als Gott dat wull,
To Freuden oder Leid, – dat wuss en jeder.

Dar flogn ock all de Kugeln up de Schanzen,
Als keemn se hupenwis' bi jeden Schuß.
Süh dar! un wat man krupen kunn, op't Deck!
Un lanks de Tau'n un in de Raa'n un Masten!
De Segels los, – de Ankers in de Höchd',
Un denn herum un vörwarts gegen Wind.
Als se't all fröher da'n, noch eenmal wedder.
Du leewe Gott! un als de Süderschanz
Dar wedder mit Kardetschen twischen sus',
Un ock vun'n Strand de lüttje Batterie
Ehr dör' de Takelasche brenn, wa flogen
De Stücken wedder 'rum! wa flattern wedder
Un bummeln dar de Fetzen un de Tau'n!
Wa keemn de Stackelsmenschen ut de Höchde,
Hals öwer Kopp un stowen ünner Deck!
Een leep darbi dat kohle Gräsen öwer.
Dar weer't mit alle Herrlichkeit to Enn,
Un allens wedder twei! dar dreebn se wedder
Un harrn to'n letzten mal dat Glück versöcht.
Dat Glück is blind, – un kummt dat ni vun sülbn,
Keen Menschenhand kann't ut'n Himmel gripen.

Un dochen weer dar een, de greep darna
Vundag mit beide Hann, – nu oder nümmer!
Denn eenmal kummt en jeder an de Reeg,
Un langt he denn ni to to rechter Tid,
So kummt't vellicht sin Lebenlang ni wedder.

Un neeger kunn't ni kamn, als jüst vundag,
Un heel he man de Schanz bit op dat letzte,
So kreegn se ock de Schep, – denn kunn't ni feiln,
Denn weer he höger, als sin Höpen gahn,
Denn harr he mehr, als blots de Epoletten,
Un mehr an Ruhm un Ehr, als mennig een
Mit alle hogen Orden op de Bost,
Denn tell sin Vaderland em to de Besten!

Un harr se em ni seggt, als he ehr bedt,
En Kranz to binn, wenn he als Sieger keem:
»Denn blifft dar nich en grönes Blatt an'n Bom«?
Wat würr se seggn, keem he nu mit en Kranz,
So rik an Glück, als ehr'a an gröne Bläd',
Un unverwelklich för en ganzes Leben?!

*

Se denkt an em in Angst un Not,
Un he an ehr null fröhlich Hapen;
Se sitt un weent de Ogen rot,
He stritt un süht den Himmel apen,
Un öwer beid, unsichtbar, still,
En Hand, de Freuden gifft un Leiden,
Un als de leewe Gott dat will,
Is't ock dat Best' för disse beiden.

*

Nu schot man noch dat Orlogschipp alleen,
De Gefion harr wedder Anker smeten
Un harr de witte Flagg vun frischen hißt;
Dar weer wul Not an'n Mann, dat weer dar ock:
Vun frischen harrn de Kugeln ehr nun achtern
De Reegen lank sust un de Menschen meiht,
De paar, de öwerblebn, de kunn ni mehr
Un maken Rebelljon, wer wull se dwingen?!

Un jümmers neeger keem dat grote Schipp
De lüttje Süderschanz, un jümmers hitter
Un duller wurr de Slacht, – dat weer ock rein
Toletz nix mehr, als luter Dröhn' un Dunnern,
Un Schanz un Schipp in luter Rok un Für!
Dar flogn ock all de Bomben in de Stadt,
Herr Jesus, ne! un wedder welk! – un wedder!
So ward dat wirklich Eernst, womit se draut?!
De Stadt in'n Brand?! – na, denn in Gottes Namn
De roden Kugeln! – Füer gegen Für! – – –

Für gegen Für! – sühst du in'n Sand
Dar in de Schanz den Abend stahn?
Für gegen Für! – nu gifft dat Brand!
Nu kreiht dar noch de rode Hahn!
De Luchen fluscht, de Flamm, de slat.
Un Qualm un Rok jagt mit'n Wind,
Un wo't am dullsten brennt, dar bradt
De Kugeln, bit se glönig sind.

*

Un wenn se witt sind, kummt de Tang,
De mutt en hitt Stück Arbeit do'n,
Se mutt se ut de Luchen langn
Un 'röwerbringn na de Kanon'.
Is allens klar? – ja allens klar!
Na, denn man los! – de Kugel 'rin! –
Un Füer! kummandeert he dar,
Un bums! – dar blitzt dat glönig hin!

Un wo't em in de Planken sleit,
Dar föhlt he't nu noch mal su gut,
Dar brennt em dat als Für, dar geiht
De blaue Damp ut't Lock herut!
Un wo he ehr de Breetsit gifft,
Dar is't, als schult de Welt vergahn,
Herr Gottes ne! ick luv, dar blifft
Keen Spier mehr vun de Schanz bestahn!

So sust dat hen, so sust dat her,
So geiht dat all en langen Stot;
Een vulle Breetsit jümmers ehr,
Un em veer Kugeln, glönig rot!
Un de dat süht, den gräst un grut,
Vun alle Menschen keen Hurra, –
Wer hölt dat nu am längsten ut
Un röppt toletz Victoria?!

Victoria! – dar reepen 't all
De Menschen, de an't Öwer weern!
Dar weer dat all mit Dunnerschall
Vun'n Strand bit in de Stadt to hörn!
Victoria! – wer harr dat dacht!
Victoria! veel hunnert mal!
Hoch flattert noch de dütsche Flagg, –
De Dannebrog – gung lis' hindal!

*

Dar leeg dat grote Schipp, hart op'n Strand!
Keen Schuß mehr, awers likers doch en Larm
Vun all de Menschen un en Lamenteern,
Als weern noch de Kanon' in'n vullen Gang.
Un jümmers gung dat wedder los vun frischen
Un neehm keen Enn. – Dar smeeten welk' de Höd'
Un Mützen in de Luft, als weern se Kinner
Un speln dar Ball, – dar kreegn sick welk' to faten
Un gungn dar Arm in Arm, als weern se Bröder,
Un harrn sick doch ehr Leben noch ni sehn,
Un welke sungn dat Leed vun Sleswig-Holsteen,
Welt' schreeg'n Hurra! un leeten Preußer leben.
Un Hauptmann Jungmann, – welk' de Eckernförder,
Un welk' de beiden Schanzen un de Lüd, –
Un all to liker Tid in een Spektakel,
Un rein ut Rand un Band vör luter Tier!
Un Dörchlud sülbn de wuss sick ni to laren,
He kreeg den Hauptmann fat un fat em um
Vor alle Lüd un küss em, als en Broder.
Dat is de Freud! – se makt dar allens lik
Un bringt den Himmel wedder op de Eer,
Denn is wul mal dat lüttje Hart to lütt
Un mutt na alle Siden öwerlupen!

Man sinnig! sinnig! – allto grote Freud
Makt unbesonn' un bringt den Ömermot.
De Freuds is als dat Glück, – dat Glück is Glas. –
Un't beste« is: in alle Deeln mit Maten!

Ob de wul ock so dach, de sick vundag
Mit Ruhm un Ehr bedeckt un hier am meisten
Vun alltohopen da'n? – dat weer ja klar,
Ne Süderschanz, de harr den Utslag geben,
Un Löwen weern se we'n un sunnerliten, –
Un de se kummandeert. de lüttje Kerl,
So blau vun Ogen un so hell vun Haar
Un fien un smächtig, als en Fähnrich,
De weer en Wunner nu vör alle Lud,
Un Preußer! gung dat lud vun Mund to Mund;
Wat Preußer da'n, weer mehr, als menschenmöglich.

He harr keen Tid, an sowat noch to denken,
Em gung dar ganz wat anners dör' den Kopp.
He muss an't Schipp un muss den Admiral
Heröwerhaln, dat leet he sick ni neymn.
He harr em dwungn, he wull em ock den Wegen
Sülbn afverlangn un sülbn den Herzog Ernst
Den dänschen Admiral gefangen bringn,
Dat weer so gut, als bröch he em de Schep.

Dar gung mit eenmal dör' de Menschenhupen
De Schreckensrop: dat Orlogschipp, dat brennt!
Un alle Ogen keken na dat Schipp
Un seegen, wa dar sitwarts ut de Luken
En Qualm tohöchden steeg vun dicken Rok,
Un jümmers dichter wurr, un um de Planken
Un ömer Deck tog in de Takelasche,
Un als en Nebel öwer't Water gung,
Als sunst de Damp nun Pulver, wenn se schoten,
Doch weer dar nargns en rode Flamm to sehn.

Dat Boot leeg all torecht, – dar reep he noch
Een vun sin Lüd un sä em wat in't Ohr, –
Denn steeg he in, un fulln de Reems in't Water,
Un dör' de Brandung gung dat hen an Bord.

De anner mak sick ilig op'n Weg
Un lanks'n Strand un na de Stadt heröwer,
Sin Kameraden meen', als Ordonanz,
Dar weer wul sacht wat Wichtig's uttorichten.

Op't Schipp, dar weern se bi, dat Für to söken,
Un kunn't ni finn, un wussen doch, dat't brenn,
Wul twintig Mann mit Exten un mit Bieln
Dör' alle Löcker, – un en Haun un Hamern
Vun't Deck bit in den deepsten Rum hindal,
Un allerwegen Rok, un nargns en Funken,
Un allns umsunst, – se kunn dat Für ni finn.

De Admiral de harr en menschlich Hart
Vull Mitleid, ob em noch so swar dat Schicksal
To dregen wurr, un noch so veel dat Leben
Toweddern weer in disse Unglücksstunn.
Ja, weer he man an Bord de eenzig we'n,
He harr mul wußt, wasück den Dod to finn,
Un harr sick wul mitsamms dat Schipp begraben,
Nu stunn dat awers anners um de Sak, –
Dar leegn se nerrn to jammern un to stehn
Un schreegn um Hölp, de Stackels vun Blesseerten;
He kenn sin Schuldigkeit un wull se do'n.
So gut, als se ehr da'n, – nu weern de Menschen
Em neeger, als sin Unglück un sin Leid.

Un als se een na'n annern wedder keemn
Un kunn dat Für ni finn, dar leet he allns,
Wat nödig de', so gau als möglich, do'n.
De Böd torecht, de Sprinten in de Reeg,
De Pumpen klar, un jeder an sin Platz,
Un wat dar übrig weer, dat muss hindal,
Um 'roptohaln, wat ünner leeg to jammern,
Dar kemn all welk, – de Kranken meern de eersten,
Un schulln dar ock vun't Schipp de eersten we'n.
Un als se so för vull in'n Gang, dar heel
En Boot an't Schipp un sprung en lüttjen Mensch
De Trepp tohöchd, un vör den Admiral
Dar stunn he all op'tt Deck, – un dat weer Preußer!

Un kort un bünnig sä he, dat he keem,
Em aftohaln un be' em un sin Degen,
Den geev em ok de anner willig hen;
Doch be' he fründlich, em an Bord to laten,
Dat Schipp, dat brenn un weer wul noch to retten,
Un allens, wat he do'n kunn, wull he do'n,
Op Ehr un op Geweten. Allens weer
All kummandeert un stunn darto torecht.
Denn wis' he op de Krüppels, de dar leegen,
Un sä', wa veel noch nerrn, un wa dat nödig,
Dat he dartwischen bleev, un weer't ock man
So lang, bit all de armen Menschen borgen,
De so to jammern leegn, – müss he darvun,
Denn weer dat mit de Diszeplin verbi,
En jeder dach an sick, un in de Il
Bleebn gar to licht welk' liggn un würrn vergeten.

Dar hölp keen Bedn, dar hölp keen fründlich Wort,
Keen Hinwis' op de Hupen vun Blesseerten,
De Admiral muss mit. – Dar steeg he denn
Mit natte Ogn de lange Trepp hendal,
Un vorwärts flog dat lüttje Boot dör't Water.

He kreeg sin Willn, he bröch den Kummandör
Gefangn torügg, – wa jubeln dar de Menschen
Un schreegn Hurra! un sparrn em rein den Weg!
He kreeg sin Willn, – dar stunn he för den Herzog
Un bröch em all den dänschen Admiral
Un harr daför de höchste Ehr bi Dörchlud
Un hör, wa brav he weer, wa Dörchlud sä,
Dat Vaderland, dat würr em daför danken,
So lang he lev; – denn drück he em de Hand
Un gratuleer em to de Epoletten,
Un wat en Glück! – – –

Un um desülwe Tid
En Glück dar günd in't lüttje Hus an' Strand!
Dar gung de Döhr, – un richtig, als se drömt.
Keem dar een 'rin, – dat Tüg an'n Liv terreten
Un swart vun Sweet un Stoff un Pulverdamp,
Ehr stunn de hellen Tran noch in de Ogen
Vör luter Angst, – un als en Tod so bleek,
Ehr smuck Gesicht, – se wuss nich, op he lev,
Un dach sick wul dat Slimmst, – – dar juch se op
Un meen, he weer't, un flog em in de Möt, –
Dar wurrn dat Freudentran, un als en Für,
So rot un warm, gung't dör' de witten Backen,

Se harr sick doch versehn, – de Leevd' is blind,
Un sünd de Ogen natt, so seht se düster,
He weer dat ni; – dar stunn he, als en Pahl,
So als Soldatenwif', un mak sin Meldung:
Sin Ünneroffezeer leet fründlich gröten,
He weer gesund, de Schep de weern gefangn,
De rode Nelkenblom harr Wunner da'n,
Se schul! man nu den Lorbeer ni vergeten, –
Un darmit mak he kehrt un weer all buten,
Ehr se sick noch besunn, – un um de Eck.
He harr wul sach wat mark un wull ni störn,
De Leevd' is mit ehr selig Glück am leevsten
Ock ganz alleen, – denn sünd de annern öwer.

Un süh, noch eenmal fohl se dar de Hann,
Un warme Tran, de fulln darop hindal,
Un als dar ut de Lilg de söte Duft
Na'n Himmel stiggt, so gung ehr ut de See!
En fram Gebet in selige Gedanken.

*

Nu kumm man her, min Lorbeerbom,
Nu schüllt din smucksten Bläd' em freun!
Un wat ick sunft noch heff an Blom,
Dat will ick vör de Husdöhr streun.

Wat schüllt se noch an't Fenster stahn.
An't Fenster, so alleen to blöhn?
Eerst wenn sin Fot daröwer gahn,
Denn dünkt se mi noch mal so schön.

Un wenn he kummt, denn will ick seggn:
Wa freu ick mi! wa freu ick mi!
Wa weer min Hart vull Sorg un Lengn
So lang na di! so lang na di!

Ja, wenn he kummt! – dat kunn wul noch wat durn,
He weer all wedder op de Fahrt heröwer,
Dar harr em nix mehr holn, so veel em ock
De annern warnt un wahrschud harrn, vunwegen
Dat Für op't Schipp, – he muss de Menschen retten!
Harr he't verstahn, de Schanz to kummandeern
So veele Stunn vundag in so en Für
Un weer dar gut hindörkamn, kunn he ock
Op korte Tid wul mal en Orlogschipp
In Für regeern, un weer't ock man ni länger,
Bit all de armen Menschen glücklich borgen.

Dat weer em nu, als harr he Unrecht da'n,
Den Admiral vun't Schipp to haln, und jümmers
In all sin Glück un Freud weer em dat nu,
Als seeg he em noch stahn un op de Menschen
Hinwisen, de dar bi se 'rum op't Deck
To jammern leegn, – als hör he em noch seggn:
Dat Schipp, dat brennt! – un hör em stündlich bedn,
Em dochen bit toletzt an Bord to taten.

Un jümmers weer't, als hör he se noch jammern,
De armen Lüd, als seeg he ut'n Rum,
Wo, als he wuss, se hupenwis' noch leegen,
Een wedder ropkamn, vun de annern dragen,
Möhselig un alleben, – – –
Un dat Schipp,
In'n Brand, – un vun de roden Füerkugeln,
De he heröwerschaten ut de Schanz,
In'n Brand. – un all de Abend öwer't Water! –

De eerste Hölp kreeg doch de Gesion,
Se hiss ja ock tveerst de witte Flagg,
Dar weern se all för vull bi uttoschippen
Un bröchen de Gefangen all an Land
Un Hölp an Bord för all de Swarblesseerten,
Wa weer't en Not! wa seeg dat smucke Schipp
Ock gräsig ut, un harrn de Kugeln hust!
Dar weer ock allens twei, un knapp on Sted',
De ni besprütt mit Menschenblot un Brägen!

Un günnert op dat grute Orlogschipp,
Dar stunn he nu op't Deck to kummandeern,
Un wa he't kunn! un in desülwe Sprak,
So lud un seker, als de Admiral
Dat wul ni beter makt! – de Lüd, de wussen,
Wakeen he weer, – dat de' alleen all Wunner
Un weer all nog, – un nargns en opsett Wort,
Un unverdraten de'n se, wat he wull.

Dat weer en sure Arbeit, lanks de Trepp,
So small un steil un denn so deep hendal
Un in de Böd, de ünner leegn to danzen,
Un denn mit Menschen, hölplos, als en Kind,
Un nix als Schrign un Jammern, nix als Klagen,
Wa lisen ock de Kameraden drogn,
Un denn so veel, waneer harr dat en Enn!

Un dochen gung dat regelrecht un seker,
Als na de Snor, na sin Kummando vorwärts,
He harr ock hier un dar un allerwegen
De Ogen un de Hann un ock dat Wort,
Un een um anner gungn de Böd un keemn
Un jümmers mehr, un ock de braven Fischer
Ut Eckernför' – un mank de Lüd an'n Strand
Dar stunn un leegn se all, de blauen Jacken,
De so in Hupen glücklich 'röwerkamn,
Doch feiln dar noch de meisten vun de Slimmsten,
Mit Krüppels un Blesseerte geiht dat swar.

Dar steiht he noch un deit sin Schuldigkeit
Ut Menschenleevd'; – mi düch, ick kunn em sehn
Un hör em kummandeern, – – de vulle Mand
Geiht eben öwer't Water lisen op, – –
He süht em noch, – wa leevlich is sin Licht, –
Un dör en Fenster seht twee helle Ogen
To liker Tid, – – – – – – – Dar kummt en Dunnerslag,
Als schull de ganze Eer vunanner barsten,
Un rot un fürig stiggt dat in de Höchd'
Ut't Water, als en füerspiegen Barg, –
Un als en Fürwark geiht dat dör' de Luft
Mit Flamm un Blitzen, Krachen, Knalln un Dunnern,
Gott weet, wa wit !– – un denn en smarte Wulk
Vun Rok un Qualm, – – – – wo weer dat grote Schipp? –
Dar leeg en Wrack un dreeben dusend Stücken.

*

O, hartleev Vaderland,
Na di lengt sülbn de Doden!
Vull Eeken drifft de Strand,
Wer weer sick dat vermoden!

Dar baben hebbt se stahn
Un ruscht un grönt dar baben,
Un wo de Dän se sla'n,
Dar liggt dat Schipp begraben!

*

Begraben! – – ja begraben wat nich all!
Twee hunnert föffdig Menschen! – un de Freud
De harr en grulich Enn! – dat Water dreev
Vun Liken vull un Stücken, de en Menschen
Mal ähnlich sehn – un allens leep an'n Strand
Un rung de Hann und klag un dur un jammer, –
Umsünst, umsünst, – dat Unglück weer geschehn! –

Un wo is de, na den de een den annern
So ängstlich frag, un den an't Water 'rum
Wul dusend natte Ogn in'n Mandschien söchen? –

Dar funn se em merrn mank en Hupen Liken,
Verstümmelt, als se all, un still un bleek,
Un wo dat Hart so hoch un modig sla'n,
Dar hung de rode Nelk noch, als en Orden. –

*

Un als den annern Dag
Stillfridag weer,
Vull weer noch vun de Slacht
Ganz Eckernför'!
Un als de Klocken klungn
Hoch öwer'n Mark,
Wa veele Menschen gungn
Dar hin to Kark!

Wat uns' Herr Christus lehr
Bit an sin Dod,
De Leevd', – de Leevde weer
Se ni so grot,
Wo weer de Grund to finn,
Warum he't da'n,
Dat he för uns dahin
To starben gahn?

Dar liggt een still un stumm
Na Gottes Will,
Wi weet ock wul, warum
So stumm un still, –
He keem to hölpen an
Un leet dat Lebn,
Un grötre Leevde kann
Nümmer een gebn!

*

Un wedder gaht de Klocken, – Ostermorgen! –
Doch lüd't se ni to Kark, – dat's noch to fröh:
Un wedder schient de Sünn un grönt dat Land,
Un stiggt de Lurk, un fleut de eerste Drossel;
So frisch un schön is lang keen Morgen we'n!

De ganze Stadt, de flaggt op halwe Stang, –
Dar kummt en Truertogg de Strat tohöchd'.
De rop na'n Karkhoff geiht, – un wat en Menschen!
Un wat en Sark! un'n Pracht vun smucke Kränz!
Dar ward en jungen Offezeer begraben.

Un in dat lüttje Hus, dar nerrn an'n Strand,
Dar steiht de Lorbeerbom, – wo sünd sin Bläder? –
Dar sitt en junge Fru, ehr witt Gesicht
In beide Hann, un hört de Klocken gahn
Un meent, se müss vergahn vör luter Kummer.

Man still! man still! – dat's Ostern! – drög de Tran!
Grot is de Freud, – un kort is man de Slummer!

Un ock för em! – he liggt un slöppt in Freden, –
De höchste Menschenplicht he hett ehr da'n!
Un, als en Held, so hett he stahn un streden,
Un, als en Held, so is he 'röwergahn!
Geev Ruhm un Ehr em ock ni mehr dat Leben,
He kreeg se doch in'n Dod mit vulle Hand!
Un schönern Dod kann't op de Welt ni geben,
Als för de Leevd' un för dat Vaderland!